Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2021

Κολύμβηση με δελφίνια: μάρκετινγκ, προσδοκίες και αυταπάτες

 (updated 9-11-21)

Καθώς ο κόσμος εξελίσσεται, πολλές χώρες υποχρεώνονται να βελτιώσουν την νομοθεσία τους σχετικά με την ευζωία των ζώων. Τα τελευταία χρόνια, νομοθεσίες διαφόρων χωρών απαγορεύουν την χρησιμοποίηση ζώων στο τσίρκο και στα δελφινάρια [βλ. π.χ Γαλλία (1, 2) και  Καναδάς (Bill S-203) πρόσφατα (Ιούνιος 2019), ενώ έχουν προηγηθεί Ελβετία (1, 2, 3), Ινδία (1, 2), Κροατία, Σλοβενία και άλλες]*, αρκετά δελφινάρια αναγκάζονται να κλείσουν, και αυτά που υπάρχουν ακόμα εγκαταλείπουν σταδιακά την πρακτική της έκθεσης των δελφινιών σε παραστάσεις. Σχετικά με την αιχμαλωσία της άγριας ζωής και ειδικότερα των δελφινιών, εκείνο που ευαισθητοποιεί περισσότερο τον κόσμο είναι οι πρόωροι θάνατοι, καθώς επίσης και η προέλευση των ζώων που διατηρούνται στις διάφορες εγκαταστάσεις. Η μεγάλη δημοσιότητα που έχει πάρει το κυνήγι των δελφινιών στο Taiji της Ιαπωνίας, εξ αιτίας του βραβευμένου ντοκιμαντέρ "The Cove", έχει συμβάλει ιδιαιτέρως σ' αυτό. Η αποσπασματική πληροφόρηση όμως δεν είναι αρκετή για την προστασία των θαλάσσιων θηλαστικών, ενώ συλλογικά στερεότυπα και πεποιθήσεις γύρω από τα δελφίνια, που συχνά φτάνουν στα όρια του μύθου, διατηρούν την εκμετάλλευσή τους με άλλους τρόπους που φαίνονται ηπιότεροι. 

Οι περισσότεροι άνθρωποι "αγαπούν" τα δελφίνια, αν τους ρωτήσεις μάλιστα τι θα ήθελαν πιο πολύ να κάνουν πριν φύγουν από τη ζωή, ένα μεγάλο ποσοστό θα σου πει ότι ονειρεύονται να κολυμπήσουν μαζί τους. Κατά τις δεκαετίες '80 και '90, η κολύμβηση με δελφίνια (swimming with dolphins) έγινε ιδιαιτέρως δημοφιλής, ιδίως για τον Δυτικό κόσμο, κάτι που έδωσε την ευκαιρία στην παγκόσμια βιομηχανία των δελφιναρίων να "αναβαθμίσει" τις υπηρεσίες προς το κοινό, αποκομίζοντας ακόμα μεγαλύτερα κέρδη. Σήμερα, αυτή η "αναβάθμιση" προσφέρει στις επιχειρήσεις την δυνατότητα να προβάλλουν τον "επιμορφωτικό" ή ακόμα και τον "θεραπευτικό" τους χαρακτήρα, καθώς ισχυρίζονται ότι δεν κακοποιούν τα ζώα αλλά "τα χαϊδεύουν", αξιοποιώντας απλώς την υποτιθέμενη ευεργετική τους επίδραση. Και, ενώ η σκληρότητα της αρπαγής άγριων ζώων από την φύση και ο υποβιβασμός τους σε διασκεδαστές είναι πλέον, στις μέρες μας, απολύτως προφανής, η διατήρηση δελφινιών που αναπαράγονται στην αιχμαλωσία και χρησιμοποιούνται για να προσφέρουν συναισθηματική αποφόρτιση ή - όπως υποτίθεται - ακόμα και "θεραπεία" [βλ. DAT] στους ανθρώπους που κολυμπούν μαζί τους, δεν είναι πάντοτε τόσο εύκολο να οριοθετηθεί από την νομοθεσία. 

Ως προς την προέλευση των δελφινιών, είναι αλήθεια ότι καταβάλλονται μεγάλες προσπάθειες αναπαραγωγής σε τεχνητό περιβάλλον, όμως ένα ποσοστό από τα δελφίνια που διατηρούνται στα δελφινάρια, στα προγράμματα κολύμβησης και στις διάφορες άλλες επιχειρήσεις εκμετάλλευσης, είναι, ακόμα και σήμερα, προϊόν αρπαγής από την θάλασσα και εμπορικής διακίνησης. Το 2003, 28 δελφίνια που αιχμαλωτίστηκαν στα νησιά του Σολομώντα (από όπου και η παράπλευρη φωτογραφία) μεταφέρθηκαν στο Parque Nizuc Atlantida του Μεξικό, όπου 12 από αυτά πέθαναν μέσα σε πέντε χρόνια, κάποια μάλιστα δεν επιβίωσαν ούτε μια εβδομάδα. Το 2005, σύμφωνα με την πλατφόρμα καταγραφής Ceta-Base, η επίσης Μεξικανική επιχείρηση Cabo Adventures αγόρασε δελφίνια από το περιβόητο Taiji της Ιαπωνίας, όπου είναι αποδεδειγμένο στατιστικά ότι το κυνήγι και η σφαγή των άγριων πληθυσμών υποστηρίζεται άμεσα από την βιομηχανία της αιχμαλωσίας και διατηρείται μέχρι σήμερα εξ αιτίας της ζήτησης για ζωντανά δελφίνια. 
 
Τα νησιά του Σολομώντα είναι πρώην βρετανική αποικία αποτελούμενη από ένα σύμπλεγμα χιλίων περίπου νησιών, στον νότιο Ειρηνικό Ωκεανό, βόρεια της Αυστραλίας, που ανεξαρτητοποιήθηκε το 1978. Ο εμφύλιος πόλεμος, που ξέσπασε το 1999 και κράτησε 5 χρόνια, οδήγησε το κράτος σε πλήρη οικονομική κατάρρευση. Και ενώ, κατά το παρελθόν, οι ντόπιοι αντιμετώπιζαν τα ζώα της θάλασσας ως ένα κομμάτι της πολιτιστικής τους κληρονομιάς, ξένοι επιχειρηματίες από τον Καναδά, το Μεξικό και την Γερμανία (στο επίκεντρο των οποίων ο Καναδός Christopher Porter) επωφελήθηκαν της κατάστασης και συνεργάστηκαν με ντόπιους ψαράδες για να αιχμαλωτίσουν δελφίνια και να τα πουλήσουν στο Μεξικό, στην Ιαπωνία, την Ταϋλάνδη, την Ταϊβάν και την Ιταλία. Η εμπορική αξία ενός δελφινιού ήταν τότε 25-30 χιλιάδες αμερικανικά δολάρια, ενώ οι ψαράδες έπαιρναν 260 αμερικανικά δολάρια "το κομμάτι" [βλ. The Solomon Islands Dolphins Drama]. Σήμερα, τέτοια δελφίνια υπάρχουν επίσης ακόμα και "εργάζονται" για να κερδίσουν την τροφή τους, κολυμπώντας με ξένους τουρίστες που επισκέπτονται το Ντουμπάι, τις Φιλιππίνες, την Σιγκαπούρη, την Μαλαισία, την Κίνα και το Μεξικό. 

Οι κάκιστες συνθήκες διαβίωσης και οι θάνατοι των θαλάσσιων θηλαστικών στην αιχμαλωσία δεν είναι κάτι πρωτοφανές ούτε κάτι καινούργιο, αν και συνήθως παραμένει μακρυά από το φως της δημοσιότητας. Από "undercover" αλλά και επίσημες έρευνες, καθώς και μαρτυρίες πρώην εργαζομένων σε εγκαταστάσεις εκμετάλλευσης δελφινιών, αποδεικνύεται ότι, στις περισσότερες επιχειρήσεις που διατηρούν θαλάσσια θηλαστικά, επικρατεί απόλυτη αδιαφάνεια, και ότι οι περισσότερες ανακοινώσεις τους δεν έχουν σκοπό να αναδείξουν αλλά να συγκαλύψουν την αλήθεια. Τα τελευταία χρόνια, μέλη της παγκόσμιας εκστρατείας Empty the Tanks, σε συνεργασία με ανθρώπους που έχουν εργαστεί σε τουριστικές επιχειρήσεις με δελφίνια, έχουν προβεί σε ανατρεπτικές αποκαλύψεις για την υγεία και την ευζωία των ζώων, όχι μόνον σε δελφινάρια αλλά ακόμη και σε εγκαταστάσεις κολύμβησης που αυτοπροσδιορίζονται ως "οικοτουριστικές". Στην Φλόριντα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, τα ευρήματα μιας επιθεώρησης, που έγινε από την επίσημη δημόσια αρχή στο πιστοποιημένο από την Ένωση Θαλασσίων Πάρκων και Ενυδρείων "Miami Seaquarium", και ανακοινώθηκαν τον περασμένο Σεπτέμβριο, αποκαλύπτουν μια σειρά προβλημάτων, όπως καυγάδες μεταξύ των ζώων και τραυματισμούς, πρόωρους θανάτους, αυξημένο μικροβιακό φορτίο στο νερό, έλλειψη δυνατότητας των δελφινιών να προστατευτούν από τον ήλιο, υποσιτισμό και απαράδεκτη ποιότητα τροφής.

Σίγουρα, η προσαρμογή των άγριων δελφινιών στις συνθήκες της αιχμαλωσίας είναι πολύ δύσκολη και μετράει μεγάλες απώλειες, αλλά και η αναπαραγωγή στην αιχμαλωσία, που οδηγεί στην γέννηση ΜΗ ΑΠΕΥΘΕΡΩΣΙΜΩΝ απογόνων, έχει επίσης μεγάλο κόστος τόσο για τις μητέρες όσο και για τα μικρά τους. Το 2017, στο Μεξικό γεννήθηκαν συνολικά 46 δελφίνια, από τα οποία 6 ήρθαν στον κόσμο νεκρά, και 8 πέθαναν λίγο μετά την γέννα. Οι αριθμοί αυτοί πιστοποιούν ένα υψηλό ποσοστό θνησιμότητας και αποτυχίας των προγραμμάτων αναπαραγωγής (δείτε τι έγινε και στην Ελλάδα), αν και το μαρτύριο δεν τελειώνει εδώ. Πολύ συχνά, τα δελφινάκια χωρίζονται πρόωρα από τις μητέρες τους, προκειμένου αυτές να επιστρέψουν στη "δουλειά" και να αναπαραχθούν ξανά. Αρκετά μικρά υφίστανται επιθέσεις από άλλα δελφίνια ή ακόμα και από τις ίδιες τους τις μητέρες, εξ αιτίας των στρεσσικών συνθηκών, της υποχρεωτικής συγκατοίκησης ατόμων που δεν ταιριάζουν μεταξύ τους, και της μη δυνατότητας διαφυγής. Όλα τα δελφίνια, ανεξάρτητα από την προέλευσή τους, αντιμετωπίζουν τις ίδιες δυσκολίες προσαρμογής στο αφύσικο τεχνητό περιβάλλον, και υφίστανται την ίδια εκπαίδευση που βασίζεται στην στέρηση τροφής, είτε προορίζονται για παραστάσεις ή για κολύμβηση και άλλες εξαναγκαστικές αλληλεπιδράσεις με τους ανθρώπους - οι οποίες μάλιστα είναι και πολύ πιο επικερδείς. 

Τα συχνότερα δρώμενα που "μαγεύουν" το κοινό κατά την διάρκεια ενός προγράμματος κολύμβησης με δελφίνια είναι τα εξής: 1) "Χορός": ένα δελφίνι επιτρέπει σε έναν άνθρωπο να κρατηθεί από το πλευρικό του πτερύγιο ενώ ταυτοχρόνως κινείται ρυθμικά (Dance). 2) Μερικά δελφίνια κινούνται γύρω από τους ανθρώπους σε ομόκεντρους κύκλους, προκαλώντας περιδίνηση (Swirl). 3) "Φιλί": Το δελφίνι ακουμπάει απαλά το ρύγχος του στο μάγουλο ή στο στόμα του ανθρώπου (Kiss). 4) "Αγκαλιά": Με περισσότερο από το μισό του σώμα έξω απ' το νερό, το δελφίνι "αγκαλιάζει" τον άνθρωπο με το πλευρικό του πτερύγιο (Hug). 5) Ωθήσεις: Δύο δελφίνια μαζί πιέζουν το πόδι ενός ανθρώπου (Footpush). 6) Άλματα: Τα δελφίνια πηδούν έξω από το νερό και στροβιλίζονται στον αέρα (Jump). 7) "Τραγούδι": Τα δελφίνια βγάζουν συγχρονισμένους ήχους κατά παραγγελίαν (Singing). Όλα αυτά δεν είναι τίποτα περισσότερο από τυποιημένες εντολές, τις οποίες τα δελφίνια έχουν διδαχθεί να εκτελούν για να εξασφαλίσουν την τροφή τους.

Στις μέρες μας, ένας ελέφαντας που κάνει κατακόρυφο ή μια τίγρης που πηδάει μέσα από φλεγόμενα στεφάνια με την απειλή του μαστιγίου, είναι πλέον εικόνες που προκαλούν αποτροπιασμό, καθώς εδώ η εκπαίδευση βασίζεται στον φόβο της τιμωρίας. Λίγοι όμως είναι εκείνοι που αντιλαμβάνονται ότι, για τα δελφίνια, το αντίστοιχο ανάλογο της βίας, το αντίστοιχο μαστίγιο, είναι η σφυρίχτρα, κάτι που οι επιχειρήσεις αρέσκονται να αποκαλούν "θετική εκπαίδευση". ΟΛΑ τα δελφίνια ανεξαιρέτως, είτε έχουν αιχμαλωτιστεί από την θάλασσα ή έχουν γεννηθεί στην αιχμαλωσία, και είτε εκτελούν εξαναγκαστικές παραστάσεις ή αλληλεπιδρούν με τους ανθρώπους κατά την διάρκεια της κολύμβησης και άλλων προγραμμάτων, έχουν εκπαιδευτεί με την σφυρίχτρα και την στέρηση τροφής. Τα δελφίνια είναι άγρια ζώα, και κανένα άγριο ζώο δεν έχει καμία απολύτως όρεξη να "αγκαλιάζει" καθημερινά δεκάδες ξένους ανθρώπους, να "τραγουδάει" κατόπιν εντολής και να μοιράζει "φιλιά"! Φαίνεται όμως πως, στον σύγχρονο κόσμο, είναι τόση η μαγεία του μύθου και η αποξένωση από την φύση, που ελάχιστοι σκέφτονται πως, όχι ένα άγριο ζώο αλλά ούτε καν ο σκύλος τους δεν θα ήταν διατεθειμένος να το κάνει αυτό! Τα δελφίνια είναι πολύ έξυπνα ζώα και μπορούν να μάθουν ακόμα και να "ζωγραφίζουν", προκειμένου να κερδίσουν την τροφή τους. Αν καταφέρεις να τους διαλύσεις τις αντιστάσεις, να τους "σπάσεις" το πνεύμα και να βγάλεις από μέσα τους την "ψυχή", εκπαιδεύονται και μαθαίνουν πως, αν δεν κάνουν ο,τιδήποτε τους ζητηθεί, δεν θα φάνε. 


Γενικώς, ο κόσμος έχει την τάση να οικειοποιείται τα άγρια ζώα αντιμετωπίζοντάς τα ως κατοικίδια (pets), ακόμα και όταν πρόκειται για χερσαία αρπακτικά όπως λιοντάρια ή τίγρεις, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για δελφίνια που ο μύθος τα παρουσιάζει ως πλάσματα που μονίμως "χαμογελούν" και είναι ανά πάσαν στιγμή πρόθυμα να μας προσφέρουν τις υπηρεσίες τους...  Οι περισσότεροι άνθρωποι υποστηρίζουν πως αγαπούν τα δελφίνια, λίγοι όμως είναι ενήμεροι σχετικά με το ρίσκο που εμπεριέχει η αλληλεπίδραση μαζί τους σε συνθήκες αιχμαλωσίας, αν και στην πράξη έχει αποδειχθεί ότι αυτό εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους, όχι μόνον για τα ζώα αλλά και για τους ίδιους. Πάμπολλα ατυχήματα και επιθέσεις από δελφίνια που οι άνθρωποι ταϊζουν ή απλώς αγγίζουν μέσα ή έξω από το νερό συμβαίνουν κάθε τόσο, ακόμα κι' αν δεν γίνονται ευρέως γνωστά (δείτε ένα μικρό βιντεάκι εδώ). Εκτός από τους τραυματισμούς, η επιστημονική βιβλιογραφία αναφέρει και μια σειρά από μολυσματικούς παράγοντες που μπορούν να μεταδοθούν από τα θαλάσσια θηλαστικά στους ανθρώπους - και αντιστρόφως, ενώ για τα ζώα το κόστος συμπεριλαμβάνει συνεχές και παρατεταμένο στρες, στερεοτυπίες και άλλες αφύσικες συμπεριφορές, οξείες και χρόνιες ασθένειες και πρόωρους θανάτους.  

Οι συνηθέστερες αιτίες των θανάτων δελφινιών στην αιχμαλωσία είναι η πνευμονία, το σηπτικό σοκ, οι μυκητιακές λοιμώξεις, η ασφυξία και ο πνιγμός, οι καρδιακές προσβολές, οι φαρμακευτικές και χημικές τοξικώσεις, οι τραυματισμοί, οι πολλαπλές ανεπάρκειες ζωτικών οργάνων, και ο καρκίνος. Όπως οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στις επιχειρήσεις καταμαρτυρούν, τα ζώα αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα με το δέρμα, τους πνεύμονες και τα μάτια τους, εξαιτίας των αντισηπτικών που προστίθενται στο νερό και την παρατεταμένη έκθεση στον καυτό ήλιο, ενώ η φαρμακευτική αγωγή που τους χορηγείται (σχεδόν σε καθημερινή βάση) όχι μόνον δεν προστατεύει την υγεία τους αλλά τα οδηγεί πιο γρήγορα στην κατάρρευση.

Προγράμματα κολύμβησης και άλλες δραστηριότητες προσφέρονται από πολλά δελφινάρια σε διάφορα μέρη του κόσμου, όπως το Μεξικό, τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, την Αυστραλία, την Ιρλανδία, την Νέα Ζηλανδία, το Ισραήλ, και τις περισσότερες χώρες της Καραϊβικής. Το περιβάλλον στο οποίο ο κόσμος μπορεί να έρθει σε επαφή με τα δελφίνια είναι τριών ειδών: τεχνητές δεξαμενές, οριοθετημένες θαλάσσιες περιοχές (sea pens), και ανοικτή θάλασσα. Στην ανοικτή θάλασσα, άγρια δελφίνια έχουν μάθει να εξαρτώνται από τους ανθρώπους και να ταϊζονται, κάτι που απειλεί να αλλάξει τις διατροφικές τους συνήθειες και να εξαλλοιώσει τους πληθυσμούς τους, οι επιχειρήσεις όμως συνεχίζουν αυτήν την πρακτική παρά τις προειδοποιήσεις των ειδικών για την οικολογική διαταρραχή που μπορεί να προκαλέσουν, χρεώνοντας από 100 έως 400 δολάρια κατ' άτομο. 

Τα προγράμματα κολύμβησης σε δεξαμενές ή οριοθετημένες θαλάσσιες περιοχές περιλαμβάνουν άμεση επαφή με τα δελφίνια. Σε ορισμένες επιχειρήσεις, τα δελφίνια εκπαιδεύονται έτσι ώστε να ρυμουλκούν μερικά μέτρα παραπέρα τουρίστες που κρατιούνται από το ραχιαίο τους πτερύγιο, κάποιες άλλες όμως δεν το επιτρέπουν αυτό διότι είναι οδυνηρό για τα ζώα. Τελευταίως, έχει γίνει πολύ δημοφιλές και ένα πρόγραμμα που επιτρέπει στους συμμετέχοντες να παίξουν τον ρόλο του εκπαιδευτή δελφινιών για μια μέρα, ενώ φωτογραφίες διασημοτήτων που ανεβαίνουν κάθε τόσο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης "ξεπλένουν" την σκληρότητα και "λανσάρουν" μόδα [βλ. Suffering 4 Selfies 1, 2]. Τα περισσότερα προγράμματα περιλαμβάνουν την φωτογράφιση ή και βιντεοσκόπηση της εμπειρίας έναντι αμοιβής, η δε τιμή για τα διάφορα "πακέτα" προσφοράς κυμαίνεται από 75 έως 200 δολάρια κατ' άτομο. 


Φαίνεται ότι οι εμείς άνθρωποι πληρώνουμε όσο όσο για να ζήσουμε τις αυταπάτες μας, το ζήτημα όμως είναι ποιοι μας υποβάλλουν τις διάφορες καταναλωτικές "ανάγκες" και ποιοι πλουτίζουν απ' την πληρωμή. Και αν ακόμη αυτό για μερικούς παραμένει αδιάφορο, ας ελπίσουμε τουλάχιστον ότι η ορθή πληροφόρηση μπορεί να μας βοηθήσει να επιλέγουμε αυταπάτες που δεν πληγώνουν αθώους. 

 

Κάκη Πριμηκύρη, για τα Δελφίνια

 

*Το Dolphin Project δημοσιεύει έναν κατάλογο δελφιναρίων που έκλεισαν ή δεν άνοιξαν ποτέ (εδώ), καθώς επίσης και έναν κατάλογο χωρών (αλφαβητικά) στις οποίες δεν επιτρέπονται παραστάσεις (εδώ). Στην Ελλάδα, οι παραστάσεις έχουν απαγορευτεί από το 2012 (βλ. Ν.4039), στην πράξη όμως ο νόμος παραβιάζεται συνεχώς, ενώ η ολική απαγόρευση της αιχμαλωσίας των δελφινιών αποτελεί αίτημα των περισσότερων φιλοζωικών και περιβαλλοντικών οργανώσεων. 

Δελφίνια σε αιχμαλωσία δεν υπάρχουν επίσης στο Ηνωμένο Βασίλειο. Το 1987, οι οργανώσεις Born Free και Whale and Dolphin Conservation δημοσίευσαν μια έκθεση σχετικά με τα δελφινάρια που υπήρχαν εκεί, αποκαλύπτοντας τις ακατάλληλες συνθήκες διαβίωσης των δελφινιών. Το 1991, η καμπάνια Into the Blue οδήγησε στο κλείσιμο του τελευταίου δελφιναρίου και την απελευθέρωση των τελευταίων αιχμάλωτων δελφινιών. Η καμπάνια αυτή, σε συνδιασμό με τις προτάσεις του υπουργείου περιβάλλοντος, οδήγησε την βρετανική κυβέρνηση στην θέσπιση νομοθεσίας που ορίζει τις ελάχιστες προδιαγραφές που πρέπει να πληρεί μια επιχείρηση διατήρησης δελφινιών, ως προς το μέγεθος των δεξαμενών, την ποιότητα του νερού, την διατροφή και την μεταχείριση των ζώων, και έκτοτε κανένα νέο δελφινάριο δεν άνοιξε στην χώρα αυτή, διότι απλούστατα η ανταπόκριση στις προδιαγραφές της ευζωίας είναι ανέφικτη όταν πρόκειται για δελφίνια. Το 2011, οι παραπάνω οργανώσεις δημοσιοποίησαν τα ευρήματα μιας έρευνας (EU Dolphinaria, A review of the keeping of whales and dolphins in captivity in the European Union and EC Directive 1999/22, relating to the keeping of wild animals in zoos) σχετικά με 18 δελφινάρια σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καταδεικνύοντας την αποτυχία τους να εξασφαλίσουν την ευζωία των δελφινιών. Η καμπάνια Dolphin Freedom UK (facebook) ξεκίνησε το 2016, με σκοπό την ενημέρωση του κοινού σχετικά με την πραγματικότητα της κολύμβησης με δελφίνια που διαφημίζεται ευρέως από πολλά ταξιδιωτικά γραφεία, καλώντας τους Βρετανούς τουρίστες να μην συμμετέχουν στην κακοποίηση των δελφινιών που διατηρούνται αιχμάλωτα σε ξένες χώρες από επιχειρήσεις που αδιαφορούν τόσο για την προστασία των ζώων όσο και για την προστασία του περιβάλλοντος των χωρών αυτών. [με πληροφορίες από bornfree.uk]. Εδώ μπορείτε να δείτε σχετική έρευνα για την βιομηχανία της αιχμαλωσίας δελφινιών που ακμάζει ακόμα στο Μεξικό: REPORT ON CAPTIVE DOLPHINS IN MEXICO, 2016


Επιλεκτικές αναφορές


Οι επιθέσεις των αιχμάλωτων δελφινιών προς τους ανθρώπους είναι πολύ πιο συχνές από όσο φαντάζεστε (worldanimalprotection/dolphins-dangers-wild-animal-interactions)

 
  • Alex the dolphin at Dolphinaris Barceló died after being attacked by the other dolphins in his tank (12-01-20, Fb1, Fb2).

 

 

How to Watch Whales and Dolphins Responsibly 

Travel Sites Profiting from Captive Facilities 

Take Action

 


ΤΕΛΟΣ - THE END


Photo3 at ΟΧΙ ΣΤΟ ΔΕΛΦΙΝΑΡΙΟ-ΤΣΙΡΚΟ ΣΤΟ ΑΤΤΙΚΟ ΠΑΡΚΟ (Είναι από ιστοσελίδα που διαφημίζει τουριστικές αποδράσεις σε εξωτικούς παραδείσους). Η Photo1 είναι από διαφήμιση που παρακινεί ζευγάρια να ζήσουν τον έρωτά τους κολυμπώντας με δελφίνια στο Κανκούν, και την βρήκα εδώ. Η Photo2 είναι από Dolphin Trafficking στα νησιά του Σολομώντα. Η Photo6 είναι από άρθρο της ιστοσελίδας bestlifeonline με τίτλο "17 Reasons Dolphins Are More Dangerous Than You Ever Thought " (Αύγουστος 2019). Η Photo7 είναι από κολύμβηση με δελφίνια μέσα στην θάλασσα, στο νησί Isla Mujeres στον κόλπο του Μεξικό και την βρήκα στο site της Marine Connection. [Google "isla mujeres mexico dolphin swim" και θα εντυπωσιαστείτε -- πχ1, πχ2] Η Photo8 είναι από την βρετανική mirror [Την πρόσθεσα εκ των υστέρων γιατί έχει προκαλέσει πολλές συζητήσεις στα ΜΚΔ. Βλ. fb/marineconnection], και η 9 από την Ελλάδα, το 2015. Η τελευταία (Photo10) είναι επίσης από τουριστική εταιρεία και την έβαλα ως επίλογο από την κακία μου!

ΥΓ. Ψάχνοντας περισσότερες πληροφορίες για προγράμματα κολύμβησης με δελφίνια στο Μεξικό, έπεσα πάνω σ' ένα πολύ διαφωτιστικό ιστολόγιο (και την σελίδα του στο Fb). "Σώζω" εδώ τα links: http://swimwithdolphinsplayadelcarmen.blogspot.com/ -- https://m.facebook.com/dontswimwithdolphinsplayadelcarmen/

στις
Ετικέτες

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)