Ο Will απλώς εγκατέλειψε το επάγγελμα, δεν είναι λίγοι όμως οι συνάδελφοί του που έκαναν (και συνεχίζουν να κάνουν) "κακό στον εαυτό τους", σε βαθμό που το ζήτημα να απασχολεί το Αμερικανικό Κέντρο Πρόληψης και Αντιμετώπισης των Ασθενειών (CDC). Τελικά φαίνεται ότι, σε ένα σύμπαν παράλληλο με την πραγματικότητα του σύγχρονου Δυτικού κόσμου -που ακολουθεί τους Νόμους, όχι μόνο της ολοένα ανερχόμενης "φιλοζωίας" (με ή χωρίς εισαγωγικά) αλλά και της Αγοράς- κάποιοι επαγγελματίες αντιμετωπίζουν ιδιαίτερες προκλήσεις. Το επάγγελμα του κτηνιάτρου, το οποίο (σήμερα πλέον - ακόμα και στην Ελλάδα) πολλοί υπολήπτονται γιατί (νομίζουν πως) διακατέχεται από την συμπόνοια για τα ζώα και την αφοσίωση στην ευζωία τους, υποκρύπτει ένα πρόβλημα, όχι ευρέως γνωστό: ένα υψηλό ποσοστό αυτοκτονιών.
Σύμφωνα με μελέτη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό JAVMA της Αμερικανικής Κτηνιατρικής Εταιρείας (AVMA, 2019), οι κτηνίατροι στις ΗΠΑ αντιμετωπίζουν κίνδυνο αυτοκτονίας τρεις έως πέντε φορές υψηλότερο, σε σύγκριση με τον γενικό πληθυσμό και άλλους επαγγελματίες υγείας. Περίπου 80% εξ αυτών υποφέρουν από κάποια μορφή κατάθλιψης, ενώ σε ένα ποσοστό 50% δηλώνουν δυσφορία για το επάγγελμά τους.
Η Κολομβιανο-Αμερικανίδα βιοψυχολόγος Katherine Kompitus, σε σχετικό άρθρο της στο Psychology Today (Νοεμβρ. 2023), επισημαίνει ότι οι κτηνίατροι θα πρέπει να πάψουν να υποφέρουν σιωπηλά, και επιχειρεί να αναλύσει μια σειρά από στρεσογόνους παράγοντες που υπονομεύουν την ψυχική τους υγεία. Ανάμεσα στους παράγοντες αυτούς συγκαταλέγει και το άγχος αποπληρωμής των φοιτητικών δανείων (student debts), προκειμένου για νέους επαγγελματίες που αποφοίτησαν από πανεπιστήμια χωρών (όπως οι ΗΠΑ) στις οποίες δεν υπάρχει δωρεάν παιδεία.
Στους στρεσογόνους παράγοντες συμπεριλαμβάνονται επίσης η τελειοθηρία, ο διαδικτυακός διασυρμός (cyberbullying) και η κόπωση συμπόνοιας (compassion fatigue). Κι' αν τα παραπάνω θα μπορούσε να αναφέρονται σε διαφόρων ειδών επαγγελματίες, η καθημερινή αλληλεπίδραση με ζώα που υποφέρουν και φροντιστές που αγωνιούν γι' αυτά, καθιστά τους κτηνιάτρους ιδιαίτερα ευάλωτους σε στρεσογόνους παράγοντες διαφόρων ειδών.
Ειδικότερα, η ευθανασία, ως κορυφαία πράξη συμπόνοιας αλλά και ως δύσκολη απόφαση που προσπαθεί να ιχνηλατήσει την λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην αγάπη για ένα ζώο και την ανθρώπινη ματαιοδοξία, αποτελεί μόνιμη αφορμή συνεχούς έκθεσης των κτηνιάτρων σε επαναλαμβανόμενη συναισθηματική ταλαιπωρία που απειλεί την ψυχική τους ευεξία. Πέρα και από αυτό όμως, στην άμεση σχέση του κάθε κτηνιάτρου με το κάθε ζώο και με την συνείδηση του, παρεμβάλλονται και άλλοι παράγοντες, κυριότερος από τους οποίους είναι ο συνοδός - φροντιστής, ο οποίος δεν σέβεται πάντοτε ούτε το ζώο ούτε τον κτηνίατρο του, και επίσης δεν διαθέτει πάντοτε ορθή κρίση (ούτε καλή πρόθεση), αλλά ούτε και απεριόριστη οικονομική δυνατότητα για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις ενός δύσκολου περιστατικού...
Στις κτηνιατρικές σχολές, οι συζητήσεις πάνω σε θέματα ψυχικής υγείας είναι ανύπαρκτες. Δεδομένου μάλιστα ότι οι διδάσκοντες αντιμετωπίζουν τις εκάστοτε ευαισθησίες περί ηθικής μεταχείρισης των ζώων ως δείγμα αδυναμίας (και "υπερβολής"), η αναζήτηση υποστήριξης της ψυχικής υγείας στιγματίζεται ως πιστοποίηση αποτυχίας: "Ας μη διάλεγες αυτό το επάγγελμα, δεν κάνεις για κτηνίατρος"... Έτσι, οι κτηνίατροι καταλήγουν να διαχειρίζονται τέτοιου είδους ζητήματα μόνοι τους, ακόμα κι' όταν έρθει η στιγμή που θα χρειαστούν επειγόντως βοήθεια.
Επιπροσθέτως, όπως οι περισσότεροι επαγγελματίες υγείας, οι κτηνίατροι αντιμετωπίζουν συχνά επείγοντα περιστατικά που τους αναγκάζουν να ακολουθούν δύσκολα και ακανόνιστα ωράρια, παραμελώντας τόσο την προσωπική τους ζωή όσο και την αναζήτηση ευχάριστων δραστηριοτήτων που θα μπορούσαν να συμβάλλουν στην αποφόρτιση. Αυτή η εντατική εργασία μπορεί να οδηγήσει σε σύνδρομο επαγγελματικής εξουθένωσης (burnout). Η ανεπάρκεια των συμβατικών διαγνωστικών και θεραπευτικών μεθόδων και ο φόβος του λάθους κάνουν ακόμα χειρότερα τα πράγματα, και απειλούν ακόμα περισσότερο την αυτοεκτίμηση. Και ενώ πολλές φορές οι κτηνίατροι βρίσκονται στην ανάγκη να ζητήσουν βοήθεια από επαγγελματίες ψυχικής υγείας, συνήθως δεν το κάνουν, καθώς φοβούνται μήπως στιγματιστούν και απαξιωθούν ακόμη περισσότερο από τους συναδέλφους και τους πελάτες τους...
Διαβάστε περισσότερα:
- Silent Suffering: The High Rate of Suicide in Veterinarians [αναδημοσίευση at filikaki-blog]
- Veterinarians Face Unique Issues That Make Suicide One of the Profession’s Big Worries
- Κτηνίατροι και αυτοκτονία: Δομημένη ανασκόπηση των πιθανών επιρροών στον αυξημένο κίνδυνο: Veterinary Surgeons and Suicide: A Structured Review of Possible Influences on Increased Risk
- BBC: The acute suicide crisis among-veterinarians: 'We are always going to be failing somebody'... - Video
- Finally: Why veterinarians have a high suicide rate
Photo from Veterinarians Are Killing Themselves. An Online Group Is There To Listen And Help --> Not One More Vet (Blog)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου