Σάββατο 19 Ιουνίου 2021

Άνθρωποι και Ζώα Συντροφιάς στην Ελλάδα του σήμερα

Ποιος θα σώσει τα ζώα απ' τους ζωόφιλους; 

 

Έχω επιχειρήσει κι' άλλες φορές να συνδέσω μερικά στραβά που υπάρχουν στη χώρα μας με την γρήγορη και βίαιη αστικοποίηση που, σε αντίθεση με άλλες χώρες, δεν άφησε στις κοινωνίες τον απαραίτητο χρόνο για ομαλή μετάβαση και προσαρμογή. Ένα από τα φαινόμενα που συνοδεύουν ακόμα αυτήν την απότομη αλλαγή, ιδίως από την δεκαετία του 90 και μετά, είναι η αθρόα εισαγωγή ξενικών φυλών σκύλων που κατάκλυσαν αρχικά τις μεγάλες πόλεις και σταδιακά επεκτάθηκαν στις κωμοπόλεις και τα χωριά. Η μόδα των "καθαρόαιμων" έγινε γρήγορα αντικείμενο εκμετάλλευσης από τα εμπορικά κυκλώματα κουταβοπαραγωγής.  

Σε μια κοινωνία χωρίς φιλοζωική παιδεία και υποδομή, αλλά και χωρίς αυτοεκτίμηση, τα προβλήματα που ακολούθησαν ήταν αναμενόμενα: μια σχέση ανθρώπου - σκύλου αποκομμένη από το περιβάλλον, και μια κυνοφιλία που αναπτύχθηκε βεβιασμένα τα τελευταία τριάντα χρόνια, χωρίς κύρος και πολιτειακή αναγνώριση. Και στον αντίποδα, ένα (επίσης ξενόφερτο) φιλοζωικό κίνημα. Η ανάγκη προσαρμογής στα ευρωπαϊκά δεδομένα, το άγχος της σύγκρισης, η πίεση για εκσυγχρονισμό, το σύνδρομο κατωτερότητας μαζί με ένα παράδοξο σύνδρομο ανωτερότητας, και ο θαυμασμός των ξένων, μαζί με έναν φθόνο για τα (υποτιθέμενα ή πραγματικά) επιτεύγματα τους, είναι οι συνιστώσες που καθορίζουν τον σημερινό Νεοέλληνα, ενώ ανάξιες εξουσίες εκμεταλλεύονται τις αντιφάσεις του.
 

Το φιλοζωικό κίνημα εκπροσωπείται από άτομα και οργανώσεις που συχνά διακατέχονται από το σύνδρομο του σωτήρα, το οποίο (εκτός του ότι γειτνιάζει και συγχέεται συνήθως με πολλές ανεξερεύνητες και συχνά σκοτεινές πλευρές της ψυχής των ανθρώπων - βλ. communal narcissism) πολύ συχνά αποδεικνύεται επίσης ανεπαρκές έως και επικίνδυνο. Δεν γίνεται να αφιερώνεις χρόνο και να επενδύεις συναίσθημα σε εκστρατείες διάσωσης και να λες υπερήφανα "εγώ δεν έχω ιδέα από ράτσες"! Δεν μπορείς να καταλάβεις τι ρόλο παίζει στις διάφορες κοινωνίες το είδος που λες ότι αγαπάς και θέλεις να προστατέψεις, αν αρνείσαι να έχεις την παραμικρή ιδέα για τις φυλές των οικόσιτων ζώων και την ιστορία τους, που εξελίχτηκε παράλληλα με την ιστορία των ανθρώπων και τις ιδιαιτερότητες της γεωγραφίας και του πολιτισμού των ανθρώπινων κοινωνιών στις διάφορες περιοχές του κόσμου.

Δεν γίνεται να διατυμπανίζεις ηρωϊκά ότι, επειδή έχεις επιλέξει να θυσιάζεσαι, δικαιούσαι να έχεις και προτεραιότητα γνώμης επί παντός επιστητού. Ο σκύλος είναι ένα είδος με τόσο μεγάλη ποικιλομορφία που τα άτομα μιας φυλής μπορεί να διαφέρουν από τα άτομα μιας άλλης τόσο πολύ, όσο και τα άτομα που ανήκουν σε διαφορετικά είδη. Δεν γίνεται να αγαπάς τους σκύλους και να μην αντιλαμβάνεσαι ότι η διαφορά ανάμεσα σε έναν μολοσσό και ένα πίντσερ δεν είναι μόνο το μέγεθος. Ασφαλώς, δεν είσαι υποχρεωμένος να γνωρίζεις τις τελευταίες επιστημονικές θέσεις για τις ζωονόσους. Δεν είσαι υποχρεωμένος να γνωρίζεις όλη την φυσιολογία και την παθολογία του σκύλου, ούτε πότε πρέπει (ή δεν πρέπει) να γίνει μια στείρωση, οφείλεις όμως να μην φαντάζεσαι ότι τα ξέρεις όλα!

Ακόμα κι' αν αντιλαμβάνεσαι τον σκύλο ως αντίδοτο μοναξιάς ή ως μέσον εκπλήρωσης της ανάγκης για τρυφερότητα με το ελάχιστο δυνατό κόστος, ακόμα κι' όταν η βιομηχανία παραγωγής κουταβιών δεν χάνει την ευκαιρία να αξιοποιήσει εμπορικά τις ανθρώπινες ανάγκες, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ (μόνον) ΑΥΤΟ ο σκύλος! H Jane Goodall λέει ότι δεν μπορείς να υπερασπιστείς αποτελεσματικά κάτι που δεν έχεις πρώτα γνωρίσει και κατανοήσει. Όμως εμείς πόσο αναγνωρίζουμε και σεβόμαστε τα ζώα γι' αυτό που πραγματικά είναι, πώς υπερασπιζόμαστε τους σκύλους, και πόσο κατανοούμε τις γάτες; Πόσο σοβαρά θα πρέπει να πάρει κανείς κάποιον που αντιμετωπίζει τα ζώα μόνον ως χαριτωμένες "φατσούλες"και παράλληλα αυτοχρίεται δικαστής και τιμωρός των (παραγματικών ή και υποτιθέμενων) καταπιεστών τους, απορρίπτοντας ασυζητητί όλες τις αντίθετες απόψεις ως "συμφεροντολογικές", και την ίδια στιγμή δεν έχει καμία συναίσθηση της ημιμάθειας που τον διακατέχει; 

Είμαστε των άκρων και όχι μόνον αυτό. Είμαστε τουλάχιστον εκατό χρόνια πίσω και το ξέρουμε, επιχειρούμε όμως να το διορθώσουμε με λάθος τρόπο, προσπαθώντας να χωρέσουμε τα πόδια μας σε ξένα παπούτσια και αντιγράφοντας ξένα πρότυπα με μεγάλη χρονική καθυστέρηση. Σαν τον αδιαμόρφωτο άνθρωπο που δεν διαθέτει δική του ταυτότητα, ενώ αντιμάχεται την γονεϊκή εξουσία, από την οποία όμως δεν έχει μπορέσει ποτέ του ν' απαλλαγεί, είμαστε ξενοφοβικοί και συγχρόνως ξενόδουλοι. Όταν οι άλλες χώρες είχαν αρχίσει να αντιλαμβάνονται ότι οι σωστά επιλεγμένες διασταυρώσεις πλεονεκτούν από άποψη σωματικής υγείας και ισορροπίας χαρακτήρα, εμείς θεωρούσαμε ανώτερα τα "καθαρόαιμα", χωρίς καλά καλά να καταλαβαίνουμε τι ακριβώς σημαίνει αυτή η λέξη. 

Ακόμα και σήμερα, η ολοένα και αυξανόμενη συμπάθεια προς τα λεγόμενα ημίαιμα δεν οφείλεται στην κατανόηση της σημασίας του όρου ή της ιδιαιτερότητας που χαρακτηρίζει το είδος "σκύλος" ως προς την γενετική ποικιλομορφία των εκπροσώπων του, αλλά στη νέα μόδα που επικρατεί στο νεο-φιλοζωικό κίνημα με τη μορφή του ελέους ("έχω ένα καθαρόαιμο, ας ελεήσω και ένα μπάσταρδο") ή (στην καλύτερη περίπτωση) της συμπόνοιας, που όμως δεν συνοδεύεται από ΓΝΩΣΗ, ΚΑΤΑΝΌΗΣΗ της αληθινης ΦΥΣΗΣ ΤΩΝ ΖΏΩΝ και ΣΕΒΑΣΜΟ. Οι περισσότεροι δεν έχουν κατανοήσει ότι η διαφορά ανάμεσα σε ένα καθαρόαιμο και ένα μη καθαρόαιμο δεν έχει να κάνει με την ποιότητα του ατόμου αλλά με την προβλεψιμότητα των χαρακτηριστικών των απογόνων του: ο φαινότυπος των καθαρόαιμων μεταβιβάζεται σταθερά στους απογόνους τους, ενώ η αναπαραγωγή των μη καθαρόαιμων οδηγεί σε απογόνους με απρόβλεπτα χαρακτηριστικά, αυτό όμως είναι δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ιδιότητα που τα καθιστά εμπορεύσιμα, κάτι που μπορεί να συνδέεται με την τιμή, όχι όμως και με την αξία τους.

Μείναμε για χρόνια χαμένοι στη μετάφραση, χρησιμοποιώντας χαρακτηρισμούς όπως "καθαρό-αιμο", "ημίαιμο", "μπάσταρδο", και ακόμα χειρότερους όπως "κοπρόσκυλο" ή "κοπρίτης", όταν στις ξένες χώρες αντίστοιχες λέξεις απέδιδαν την ακριβή σημασία των όρων pedigree, crossbred και mongrel ή mixed. Όπως πολύ εύστοχα δήλωνε, πριν από λίγα χρόνια, ο επίκουρος καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, Ευστράτιος Παπάνης, "στις αγροτικές περιοχές, τα ζώα ήταν πάντοτε συνδεδεμένα με την παραγωγή και την οικονομία. Στο αστικό περιβάλλον, το ζώο έγινε ένα είδος κοινωνικού στάτους. Υπό το πρίσμα της νεοφιλελεύθερης οικονομίας, νομίζουμε ότι η διαφοροποίηση από τους άλλους είναι αυτό που μας αναδεικνύει, και κάποιοι άνθρωποι επιδεικνύουν την κοινωνική τους άνοδο μέσω της αγοράς καθαρόαιμων. Στην Ελλάδα, η απόκτηση ενός καθαρόαιμου ζώου επέχει ακόμα το ρόλο συμβόλου απαραίτητου για όποιον θέλει να επιδείξει ότι μεταπήδησε σε ανώτερη οικονομική ή κοινωνική τάξη, όπως συμβαίνει για παράδειγμα και με την αγορά ενός ακριβού αυτοκινήτου". [βλ. trihes 2014, 1 και 2]

Όταν στις άλλες χώρες της Δύσης (Ευρώπη και Αμερική) τα δικά μας παραπεταμένα υγιή και ισορροπημένα αδέσποτα τετράποδα ελληνάκια ("γκρίκις") ήταν ήδη περιζήτητα, εμείς προτιμούσαμε κόκερ και σέττερ με χρόνιες ωτίτιδες, επιθετικά ψευτοκανισάκια, "λυκόσκυλα" με αρθρίτιδες, αιμομεικτικά μαλτέζ με αθεράπευτες φοβίες και ανασφάλειες, και φοξ τεριέ με επιληψίες, εισαγόμενα από τα ξένα εργοστάσια μαζικής παραγωγής κουταβιών.

Παρατήσαμε δεμένο στο βαρέλι το ντόπιο Συριανό κυνηγόσκυλο, που ήξερε να διαβάζει το μυαλό και την καρδιά μας, να πηγαίνει και να φέρνει τα παιδιά απ' το σχολείο, να προσέχει τις κότες και το περιβόλι, να τρώει ψωμί με λάδι και να μην αρρωσταίνει ποτέ, να φέρνει τα γράμματα από το ταχυδρομείο και να μας συντροφεύει στο σπίτι, στο καφενείο και στο κυνήγι, για να κάνουμε "το κομμάτι μας" στο νησί με το κροτοφοβικό "Ιρλανδέζικο" που, μετά από λίγα μέτρα περπάτημα πάνω στα πετρώδη ξερά βουνά, ξεφλούδιζαν οι πατούσες του και έπρεπε να το πάρουμε αγκαλιά, για να το παρατήσουμε στη συνέχεια και αυτό και να αγοράσουμε "Εγγλέζικο", το οποίο πολύ σύντομα θα καταντούσε επίσης ένα ερείπιο γεμάτο αγκάθια, τσιμπούρια, θλίψη και πύον. 

Έπειτα ενημερωθήκαμε, με κάμποσα χρόνια καθυστέρηση, για το ντοκιμαντέρ "Pedigree Dogs Exposed"... Και κάπως έτσι φτάσαμε σήμερα στον αντίποδα, να θεωρούμε ότι κανείς δεν έχει το δικαίωμα να επιλέξει ένα κουτάβι μιας συγκεκριμένης φυλής που να ταιριάζει στον τρόπο της ζωής του και στην ιδιοσυγκρασία του, και ότι όλος ο κόσμος πρέπει και οφείλει να υιοθετεί μόνον ζώα από καταφύγια.

Το βιβλίο του Πίτερ Σίνγκερ "Η Απελευθέρωση των Ζώων", που στις άλλες χώρες κυκλοφορεί από το 1975, ήρθε μεταφρασμένο στην Ελλάδα με 35 χρόνια καθυστέρηση, μόλις το 2010. Πολύ σύντομα, το κάναμε εικόνισμα χωρίς να το διαβάσουμε (τουλάχιστον οι περισσότεροι, καθώς πρόκειται για φιλοσοφικό πόνημα που δεν διαβάζεται ούτε εύκολα ούτε ευχάριστα), αρχίσαμε να συνθηματολογούμε μπερδεύοντας τα δικαιώματα των εμβίων όντων με διάφορα δικά μας καπρίτσια, όπως αυτό που ήθελε τον σκύλο μας να παθαίνει θερμοπληξία, ώρες παρατημένος κάτω από μια ομπρέλλα που στήναμε τα Σαββατοκύριακα σε κοσμικές παραλίες.

Όταν στην Αμερική είχε ήδη προχωρήσει η εκστρατεία εναντίον της αιχμαλωσίας των κητωδών, εμείς που "αγαπούσαμε" τόσο πολύ τα δελφίνια "εκμοντερνιστήκαμε" και τρέξαμε στα Σπάτα να επισκεφτούμε το πρώτο μας δελφινάριο, να συμμετέχουμε στα "βαφτίσια" του μικρού Ωρίωνα και να φωτογραφηθούμε με τα ακρωτηριασμένα φλαμίνγκο [1, 2]. Τώρα το πολεμάμε και φωνάζουμε για να κλείσει, όχι τόσο γιατί είμαστε έτοιμοι να διευρύνουμε τον κύκλο της πληροφόρισης, της κατανόησης και της ενσυναίσθησης, όσο γιατί ακούσαμε ότι και σε άλλες πολιτισμένες χώρες φωνάζουν επίσης, και γιατί μάς φαίνεται "in" να λέμε ότι ΟΛΑ τα ζώα "έχουν δικαιώματα" και ότι "δεν πρέπει να τα εκμεταλλευόμαστε" γενικώς, και να αφήνουμε να εννοηθεί ότι όλοι είμαστε, ή πρέπει να είμαστε (ή ακόμα και να παριστάνουμε ότι είμαστε) βίγκαν.

Οι αυτόχθονες φυλές των διαφόρων ειδών (όλων των ζώων και όχι μόνον των σκύλων) για τις οποίες πολλοί νεοφώτιστοι φιλόζωοι δεν έχουν (και ούτε καταδέχονται να αποκτήσουν) καμία απολύτως ιδέα, είναι ένας ανεκτίμητος και αναντικατάστατος θησαυρός γενετικών χαρακτήρων (για όλες τις χώρες και όχι μόνον για την Ελλάδα) που χρειάστηκε αιώνες για να δημιουργηθεί, και που δυστυχώς παραμένει άγνωστος για τους περισσότερους στρατευμένους "διασώστες", οι οποίοι αντιμετωπίζουν τα ζώα συντροφιάς στο σύνολό τους μόνον ως "αδέσποτα" και δυστυχισμένα. Όταν οι άλλες χώρες έχουν ήδη εκτιμήσει, διατηρήσει και αναδείξει στον μέγιστο βαθμό τις εγχώριες φυλές των σκύλων τους, εμείς δεν είμαστε ακόμα σε θέση να ξεχωρίσουμε ένα ελληνικό ποιμενικό από ένα οποιοδήποτε μεγαλόσωμο, μια αλωπεκίδα από ένα ημίαιμο πομεράνιαν και ένα κοκόνι από ένα ημίαιμο πεκινουά. 

Στις άλλες χώρες, η κυνοφιλία, η ανάπτυξη της κυνοτεχνίας (στο γενικότερο πλαίσιο της ζωοτεχνίας) και η ερασιτεχνική εκτροφή ζώων συντροφιάς θεμελιώθηκε πάνω στις εγχώριες φυλές. Στην Ελλάδα κάτι ανάλογο δεν έγινε ποτέ. Ο πάλαι ποτέ "Ελληνικός Κυνολογικός Οργανισμός" ιδρύθηκε μόλις το 1957 και διαλύθηκε το 1971. Μεσολάβησε ένα μεγάλο κενό, και μόλις το 1984 ιδρύθηκε ο Σύλλογος Ιδιοκτητών Καθαροαίμων Σκύλων Ελλάδος, ο οποίος το 1989 μετεξελίχθηκε σε ΚΟΕ.*

Σήμερα, το νέο νομοθετικό πλαίσιο "ΆΡΓΟΣ", απαγορεύει στους ιδιώτες την αναπαραγωγή σκύλων και την επιτρέπει μόνο στους χοντρεμπόρους, ενώ πολλές φιλοζωικές οργανώσεις το υποστηρίζουν.

Ίσως η κατάσταση να ήταν πολύ καλύτερη αν το ΥΠΑΑΤ είχε συμπεριλάβει τις αυτόχθονες φυλές σκύλων στο "Πρόγραμμα Προστασίας των Αγροτικών Ζώων" του Προεδρικού Διατάγματος 434/95,  και αν είχε υπάρξει σύμπραξη μεταξύ ΚΟΕ, φορέων σαν την Εταιρεία Προστασίας Αυτόχθονων Ζώων "Αμάλθεια" [1, 2]** και του υγιούς φιλοζωικού κινήματος. Όμως, στην Ελλάδα, η οργανωμένη κυνοφιλία δεν έχει τις ρίζες, την τεχνογνωσία, την εμπειρία, και την οργάνωση που έχει σε άλλες χώρες.

Σύμφωνα με έρευνες που έχουν γίνει σε χώρες του εξωτερικού (google, images, wikipedia, peta, topdogtips, foundanimals) οι κύριες αιτίες εγκατάλειψης των σκύλων, υπό κανονικές συνθήκες, είναι η οικονομική δυσχέρεια, οι ανεπαρκείς γνώσεις, και η αναντιστοιχία μεταξύ των αναγκών του σκύλου και των δυνατοτήτων του κηδεμόνα ή και το αντίστροφο. Ποτέ μου δεν πίστεψα ότι η απόκτηση με πληρωμή προστατεύει έναν σκύλο από την εγκατάλειψη. Στους δρόμους, στα κυνοκομεία και γενικώς στα "αζήτητα" κινδυνεύουν παντού και πάντα να βρεθούν και εκπρόσωποι διαφόρων φυλών που "υπερπαράγονται" (ή καλύτερα υπερ-εισάγονται) και υπερκαταναλώνονται ανάλογα με τη "μόδα" που οδηγεί τα λάθος ζώα σε λάθος χέρια. Την δεκαετία του 80 - θυμάμαι - βρίσκαμε στους δρόμους ταλαίπωρα λυκόσκυλα, την δεκαετία του 90 εγγλέζικα σέττερ, και αργότερα πιτ μπουλ και μεγάλα μολοσσοειδή αποτυχημένης "καριέρας"... Κάπως έτσι είχα αποκτήσει και γω τα δικά μου λυκόσκυλα.

Στην Ρουμανία, οι άνθρωποι της επαρχίας που δεν διαθέτουν την οικονομική άνεση να στειρώσουν τα σκυλιά τους, αλλά και ούτε να πληρώσουν το πρόστιμο διατήρησης μη στειρωμένου ζώου, υποχρεώθηκαν ουσιαστικά να τα εγκαταλείψουν στον δρόμο, και έτσι ο πληθυσμός των αδεσπότων αυξήθηκε, ενώ διάφορα κυκλώματα παραοικονομίας οργιάζουν, και η εξόντωση των σκύλων αμείβεται ανάλογα με το βάρος του θύματος. Πριν φτάσουμε στο σημείο να γίνει η χώρα μας σαν την Ρουμανία, θα έπρεπε να συνταχθεί ένα σωστό νομοθετικό πλαίσιο που να προστατεύει πράγματι τις ελευθερίες ανθρώπων και ζώων, με βάση εισηγήσεις ειδικών επιστημόνων, και όχι απαιτήσεις  ανειδίκευτων και αδαών. Και, αντί να επιβάλλεται μαζική στείρωση των υπεύθυνα κηδεμονευόμενων σκύλων, θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί ο υπερπληθυσμός και η κερδοσκοπία, που φυσικά δεν έχει συμφέρον να ελέγξει την καταλληλότητα του κάθε υποψήφιου κηδεμόνα - αγοραστή. 

Όσο οι κουταβοβιομηχανίες θα συνεχίσουν να παράγουν σε μαζική κλίμακα, κάτω από απάνθρωπες συνθήκες, σκύλους που θα εμφανίζουν προβλήματα υγείας και συμπεριφοράς και να τους διαθέτουν σε ακατάλληλους κηδεμόνες, τόσο θα τροφοδοτείται η εγκατάλειψη και, όσα εκατομμύρια και να στειρώσεις, πάντα θα υπάρχουν καινούργια θύματα που θα παίρνουν την θέση των προηγούμενων στους δρόμους και στα κυνοκομεία. Χώρες στις οποίες υπάρχουν κουταβοβιομηχανίες (πχ Ηνωμένο Βασίλειο και ΗΠΑ), μπορεί να μην εμφανίζουν αδέσποτα στους δρόμους, διατηρούν όμως χιλιάδες ή και εκατομμύρια ανεπιθύμητα και πλεονάζοντα ζώα συντροφιάς, που κάθε τόσο καταλήγουν στα καταφύγια, από όπου οδηγούνται τελικά στην ευθανασία. 

Οι στρατευμένοι φιλόζωοι, που αδιαπραγμάτευτα ζητούν την υποχρεωτική στείρωση ΟΛΩΝ των δεσποζόμενων σκύλων, όλοι αυτοί που νομίζουν ότι το πρόβλημα με τα αδέσποτα θα λυθεί στην ΕΝΤΕΛΩΣ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ περίπτωση που σε κανένα σπίτι, και σε καμία στάνη και σε κανένα στάβλο (ΠΟΙΟΣ άραγε είναι ποτέ δυνατόν να το ελέγξει στην πράξη αυτό;) δεν θα γεννιέται πια ποτέ κανένας σκύλος εργασίας και κανένας σκύλος συντροφιάς, πόσο ενημερωμένοι είναι, σχετικά με την έννοια της εκτροφής; Όταν επί μια και πλέον δεκαετία η πολιτεία δεν μπόρεσε να επιβάλλει στην πράξη το μέτρο της υποχρεωτικής σήμανσης, πώς θα εξασφαλίσει τώρα την εφαρμογή της υποχρεωτικής στείρωσης στους σκύλους, πόσο μάλλον στις γάτες; Ο άσχετος που καλείται να νομοθετήσει σχετικά, με κύριο ή μοναδικό κριτήριο των αριθμό των ψηφοφόρων στους οποίους απευθύνεται, άραγε ξέρει ή έστω έχει ακουστά πώς παράγονται τα ζώα συντροφιάς; Έχουμε κατανοήσει εδώ στην Ελλάδα τις διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στους ερασιτέχνες, τους "επαγγελματίες", τους εισαγωγείς, και τους λεγόμενους "εκτροφείς της πίσω αυλής"; Έχει επιχειρηθεί ποτέ να μετρηθούν (έστω κατά προσέγγιση) τα κουτάβια που γεννιούνται και αυτά που εισάγονται στη χώρα μας; Πόσο αποτελεσματικός για τη μείωση του υπερπληθυσμού μπορεί να αποδειχθεί ένας νόμος που απαγορεύει τις γεννήσεις αλλά επιτρέπει τις εισαγωγές;  

Αναρωτιέμαι αν μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι. Αν θα μπορούσε ένα επιεικώς ατυχέστατο νομοθετικό κατασκεύασμα σαν το Πρόγραμμα "Άργος" να αποτελέσει ευκαιρία για μια καλύτερη συνύπαρξη των ανθρώπων με τα ζώα στην Ελλάδα. Να υποθέσουμε; Να ευχηθούμε; Πραγματικά δεν ξέρω. Πάντως, με αφορμή όλα αυτά που συμβαίνουν τελευταία, θυμήθηκα πάλι την μητέρα ενός παλιού μου φίλου από τον χώρο των "στρατευμένων" φιλόζωων... Είχανε δει πολλά τα μάτια της και έλεγε: "Σώστε τα ζώα απ' τους ζωόφιλους"! 

Ποιος θα σώσει τα ζώα απ' τους ζωόφιλους, και απ' τους κυνόφιλους και τους γατόφιλους και τους συλλέκτες (τυπικούς και άτυπους, εύκολα αναγνωρίσιμους και "αδιάγνωστους"), τους ιδιοτελείς και τους "ανιδιοτελείς", τους παντός είδους επαγγελματίες και εμπόρους, τους μεταπράτες, τους διασώστες και τους σωτήρες; Ποιος θα σώσει τα ζώα από τους πολιτικούς, τους δεξιούς και τους κεντρώους και τους αριστερούς; Ποιος θα υψώσει την αθωότητα πάνω από τα συμφέροντα και τις ίντριγκες και τις σκοπιμότητες και τις φιλοδοξίες; Ποιος θα σηκώσει την νοημοσύνη και την αγάπη τους μακρυά από την αθεράπευτη ηλιθιότητα της ανθρώπινης ματαιοδοξίας; Ποιος θα τους αναγνωρίσει το δικαίωμα να υπάρχουν επιτέλους σαν αυτό που είναι, σαν ΖΩΑ;

Όλοι νομίζουν ότι αγαπούν τα ζώα γι' αυτό ασχολούνται μαζί τους, όμως η σχέση των ανθρώπων με τα ζώα είναι ένα πεδίο ανεξέλεγκτο, όπου φωτίζεται και ξεδιπλώνεται ξεκάθαρα ο χαρακτήρας και οι ιδιαιτερότητες του καθενός, με τις καλές και τις άσχημες πλευρές του. Βλέποντας ένα μπουλούκι ανθρώπων που ξεφωνίζουν και θέλουν ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΔΙΑ ΝΟΜΟΥ στείρωση σε ΟΛΑ ΤΑ ΔΕΣΠΟΖΟΜΕΝΑ, γιατί νομίζουν ότι έτσι θα λυθεί το πρόβλημα της εγκατάλειψης, ή γιατί οι περισσότεροι συνήθως πάνε με τους πολλούς (κάτι που συμβαίνει δίχως σκέψη, και όσο οι πολλοί γίνονται περισσότεροι, τόσο περισσότεροι σταματούν να σκέφτονται και πάνε με τους πολλούς που έτσι γίνονται ακόμα περισσότεροι), ή γιατί απλώς είναι "ξερόλες", απελπίζομαι και διαχωρίζω τη θέση μου.

Αναρωτιέμαι αν μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι. Αναρωτιέμαι και θλίβομαι, κι' όλο λέω να γράψω κάτι άλλο πιο ευχάριστο, κάτι που να μην είναι τόσο ψυχοφθόρο, τόσο βασανιστικό. Όμως, ό,τι και να γίνει, επιστρέφω. Ίσως γιατί εκεί, στον χώρο των ζώων, όπως και σε όλους τους χώρους των "διαφορετικών", των ανυπεράσπιστων και των αθώων, εκεί ακριβώς, φυτρώνουν όλα τ' αγκάθια κι' όλα τα ρόδα. 

 

Παραπομπές

* Ο Αμερικανικός Κυνολογικός Όμιλος (American Kennel Club) λειτουργεί από το 1884, η Διεθνής Κυνολογική Ομοσπονδία (FCI) από το 1911, ενώ ο Κυνολογικός Όμιλος Ελλάδας (ΚΟΕ) ιδρύθηκε μόλις το 1984. Όταν Ευρώπη και Αμερική είχαν ήδη αναπτυγμένη "κυνοφιλία", εμείς δεν ξέραμε ούτε τι σημαίνει η λέξη - κάτι που ούτε και τώρα οι περισσότεροι οργανωμένοι φιλόζωοι εννοούν να καταλάβουν και, από μια άποψη, δικαίως γιατί η λέξη δεν υπάρχει καν σε δικό μας λεξικό...

**Η "Αμάλθεια" είναι ουσιαστικά ένα δίκτυο οργανώσεων, που ιδρύθηκε τον Μάιο του 2006, στο Αγρίνιο, στο πλαίσιο του 2ου Συνεδρίου της Διεθνούς Οργάνωσης "SAVE FOUNDATION" (Fb), ως εκπρόσωπος της SAVE στην Ελλάδα. Σκοποί της είναι η καταγραφή, προστασία, διάσωση και ανάδειξη των ελληνικών αυτοχθόνων φυλών κατοικιδίων ζώων, η βελτίωση των συνθηκών εκτροφής και αναπαραγωγής τους, η επανένταξη τους στις κοινωνικές  δραστηριότητες των τοπικών κοινωνιών, η ενθάρρυνση, καθοδήγηση και επιμόρφωση των φίλων, μελετητών και εκτροφέων τους, η στήριξη και βελτίωση της ελληνικής βιολογικής κτηνοτροφίας, και η παρακίνηση των αρμοδίων αρχών να υποστηρίξουν την ανάδειξη και διατήρηση τους.

 

Φωτογραφίες

1η: Αλωπεκίς στην Μεσσηνία, δεκαετία '60 via ALOPEKIS (Αλωπεκίς) Ancient Greek Dog Landrace

2η: just "cute"...

3η: Ελληνικές Φυλές Σκύλων: dogpark.gr

4η: Ελληνικός Ποιμενικός: Η ζώσα κληρονομιά μας: neapaseges.gr

5η και 6η: Δύο πρώην αδέσποτα που έζησαν μαζί μου και πέθαναν σε βαθειά γεράματα

 

Επιλεκτικές αναφορές 

  • ΚΟΙΝΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΑ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗ των περιβαλλοντικών οργανώσεων ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ, Ελληνική ΟΡΝΙΘΟΛΟΓΙΚΗ Εταιρεία, Εταιρεία Προστασίας Βιοποικιλότητας της Θράκης και Περιβαλλοντική Οργάνωση ΚΑΛΛΙΣΤΩ επί του Σχεδίου νόμου «Νέο πλαίσιο για την ευζωία των ζώων συντροφιάς – Πρόγραμμα ‘‘ΆΡΓΟΣ’’» του Υπουργείου Εσωτερικών: http://www.opengov.gr/ypes/?c=61114
  • Η υποχρέωση διά νόμου των ιδιοκτητών ζώων συντροφιάς να στειρώνουν τα ζώα τους δεν έχει επιβληθεί σε καμία άλλη χώρα της ΕΕ.  Αντ' αυτού θεσπίζονται κίνητρα ώστε οι πολίτες να προτιμούν τη στείρωση ως πράξη ευθύνης. Όταν η υποχρεωτική στείρωση για σκύλους και γάτες νομοθετήθηκε στο Λος Άντζελες, το 2008, οδήγησε σε αύξηση εγκαταλείψεων και ευθανασιών βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα. Συγκεκριμένα, το 2008 θανατώθηκαν 56% περισσότεροι σκύλοι από ό,τι τον προηγούμενο χρόνο. Πέντε χρόνια μετά περισυλλέχθηκαν 38% περισσότεροι σκύλοι από ό,τι πριν από τον νόμο... Το νομοσχέδιο, την ίδια στιγμή που ζητά να θεσμοθετήσει την υποχρεωτική στείρωση των δεσποζόμενων, στην πράξη απαγορεύει την υιοθεσία ζώου από τον δρόμο! Οι φωτογραφίες και οι αναρτήσεις με σκυλάκια και γατάκια που ζητούν «το παντοτινό τους σπίτι» θα είναι πλέον παράνομες, εκτός αν τα ζώα αυτά έχουν δηλωθεί στο ηλεκτρονικό μητρώο και σημανθεί με μικροτσίπ. Παράλληλα, εκτός από την υιοθεσία ενήλικου ζώου από ένα νόμιμο καταφύγιο (ελάχιστα νόμιμα καταφύγια λειτουργούν αυτή τη στιγμή), η εναλλακτική νόμιμη οδός για την απόκτηση ζώου συντροφιάς θα είναι η αγορά του από κάποια επιχείρηση αναπαραγωγής και πώλησης ζώων. Από το νομοσχέδιο επίσης απουσιάζει πλήρως ο όρος «ερασιτέχνης εκτροφέας», που επίσης υπάρχει σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη και η δραστηριότητά του είναι καθορισμένη και σύννομη. Πρόκειται για ανθρώπους που δεν βιοπορίζονται από την αναπαραγωγή ζώων αλλά ζευγαρώνουν σκυλιά τα οποία μεγαλώνουν μέσα στα σπίτια τους και επιλέγουν με αυστηρά κριτήρια τους μελλοντικούς ιδιοκτήτες των κουταβιών τους. «Οι ερασιτέχνες εκτροφείς αποτελούν τη βάση της παγκόσμιας κυνολογίας, ενώ στην Ελλάδα για τις περισσότερες φυλές σκύλων αποτελούν τη μοναδική πηγή εύρεσης καθαρόαιμων με γενεαλογικό χάρτη και εξαντλητικές εξετάσεις υγείας» επισημαίνει ο Σύλλογος Ερασιτεχνών Εκτροφέων Ελλάδας... «Τα μόνα ζώα που σίγουρα δεν καταλήγουν αδέσποτα είναι αυτά που προέρχονται από ερασιτεχνική εκτροφή» λέει στην «Κ» η Κλέα Μοριανού,  δημιουργός της ιστοσελίδας trihes.gr... «Το νέο σχέδιο νόμου καθιστά δυσβάστακτη έως και απωθητική την ιδιοκτησία ζώου, φορτώνοντας με πρόστιμα τους σύννομους ιδιοκτήτες... «Εχω πολεμήσει πολύ για να πείσω τους ανθρώπους ότι πρέπει να στειρώνουν τα ζώα τους. Είναι όμως άλλο να προσπαθείς να πείσεις ή να παρέχεις κίνητρα, στο πλαίσιο της ανάληψης της ευθύνης και άλλο να υποχρεώνεις τους ιδιοκτήτες να στειρώνουν τα ζώα τους, ως οριζόντιο μέτρο» λέει η Ειρήνη Μολφέση, πρόεδρος της Πανελλήνιας Φιλοζωικής Ομοσπονδίας. Προγράμματα «υποχρεωτικής στείρωσης» των δεσποζόμενων σκύλων εφαρμόζονται τα τελευταία χρόνια σε τοπικό επίπεδο, σε κάποιες κοινότητες ή πόλεις της Αμερικής και της Ανατολικής Ευρώπης – αλλά πάντα με εξαιρέσεις. Σε πολλές πολιτείες των ΗΠΑ, όπου η στείρωση παρουσιάζεται ως υποχρεωτική, στην πραγματικότητα απλά προβλέπεται μεγαλύτερο τέλος για την άδεια διατήρησης αστείρωτου ζώου, από ό,τι για την άδεια στειρωμένου. Άλλες περιοχές απαιτούν την, επί πληρωμή, απόκτηση άδειας εκτροφής για όσους αρνούνται να στειρώσουν τα ζώα τους. Από το 2018 στις Βρυξέλλες εφαρμόζεται η υποχρεωτική στείρωση γατιών, όχι όμως σκύλων. https://www.kathimerini.gr/society/561397744/pro-eythynon-gia-tin-eyzoia-ton-zoon
  • ΙΔΡΥΣΗ ΜΗ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΚΗΣ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ Η »ΑΜΑΛΘΕΙΑ» ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΩΝ ΑΥΤΟΧΘΟΝΩΝ ΦΥΛΩΝ ΟΙΚΟΣΙΤΩΝ ΖΩΩΝ: maheras.wordpress.com/2009

 

 

 

 


στις
Ετικέτες , ,

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)