Αφιερωμένο* στους πρωτοπόρους κτηνιάτρους, της δεκαετίας του 1990...
Τον αντιπάθησε απ’ την πρώτη στιγμή. Τον εκνεύριζε το βλέμμα του, ο ήχος της φωνής του, ο τρόπος που τον πλησίαζε. Αν κάποιος τον ρωτούσε "γιατί;", θα του έλεγε "επειδή είναι μπλε άνθρωπος". Δεν τον ρώτησε όμως ποτέ κανείς.
Ευτυχώς, τον έβλεπε μόνον μια φορά το τρίμηνο, όταν τον καλούσαν στο σπίτι, να τον "εξετάσει" και να του δώσει χάπια. Βέβαια, ο "μπλε άνθρωπος" ποτέ δεν τον εξέτασε, ούτε του έδωσε ο ίδιος χάπια, επειδή και μόνο αυτή η σκέψη αρκούσε για να χάσει το χρώμα του και να γίνει "βυσσινί άνθρωπος". Η εξέταση, γινόταν απ’ τη νοικοκυρά, που ήταν γιατρός και μπορούσε να ακολουθήσει πιστά τις οδηγίες του μπλε ανθρώπου, που στεκόταν σε απόσταση ασφαλείας. Η ζωή κυλούσε ομαλά. Άλλωστε, το να σου σηκώνεται η τρίχα μια φορά το τρίμηνο δεν είναι και τόσο τρομερό.
Ήταν Σεπτέμβριος ή Οκτώβριος, όταν μια βραδιά ένιωσε έντονη φαγούρα στην άκρη της μύτης, στα βλέφαρα και στα αυτιά. Δεν μπόρεσε να κλείσει μάτι όλη νύχτα. Μερικούς μήνες αργότερα, είχε πυρετό και διογκωμένους λεμφαδένες. Ο μπλε άνθρωπος βέβαια δεν κατάλαβε τίποτε, απ’ την "εξέταση" που επόπτευσε (τον κάλεσαν επειδή έτρεξε, λίγο αίμα απ’ τη μύτη του). Το μόνο, που κατάλαβε ήταν ότι αδυνάτισε. Είναι αλήθεια ότι δεν ήθελε να φάει τίποτε εκτός από κοτόπουλo με ρύζι, και τον τελευταίο μήνα ένιωθε ατονία. Στο σπίτι όλοι υπέθεσαν ότι η ανορεξία του οφείλονταν σε ψυχολογικούς λόγους, επειδή τον είχαν αφήσει μόνο του τις διακοπές. "Ήταν και η ζέστη", είπαν… Είχαν δίκιο, ήταν κι αυτό.
Του πήραν αίμα και, δυο μέρες αργότερα, άκουσε τον μπλε άνθρωπο κάτι να συνιστά "ως ειδικός"… προφέροντας εκείνη την άγνωστη λέξη, "λόγω λεϊσμανίωσης και νεφρικής ανεπάρκειας" και… "επειδή, υπάρχουν παιδιά στο σπίτι"... και επειδή "θα σέρνεται"... και κάτι άλλα παράξενα πράγματα που, ενώ τα έλεγε γινόταν "βυσσινί", αν και στεκόταν τόσο μακριά του. Δεν καταλάβαινε. Ήταν όλα, πολύ παράξενα. Μπερδεύτηκε ακόμη περισσότερο, όταν συνάντησε το βλέμμα της κυρίας του, που τον έβλεπε και είχε γίνει "πορτοκαλί", όπως όταν τον παίρνει στην αγκαλιά της και τον χαϊδεύει και του λέει τρυφερά λόγια… Τα λόγια δεν έχουν σημασία, αφού εκείνη είναι "πορτοκαλί" κι αυτός γίνεται τόσο ήρεμος και ευτυχισμένος που ούτε σκέφτεται ότι υπάρχουν "μπλε" ή "βυσσινί άνθρωποι" ή σκύλοι ή γάτοι, που κάνουν να του "σηκώνεται η τρίχα" όταν τους βλέπει. Αυτό όμως που τον μπέρδεψε ακόμη περισσότερο ήταν το υγρό που έβγαινε απ’ τα μάτια της και κυλούσε στο πρόσωπό της… Η διαπίστωση ότι οι "βυσσινί άνθρωποι" αποκαλούνται "ειδικοί" και κάνουν τους "πορτοκαλί" ανθρώπους να έχουν υγρά μάτια, δεν τον διαφώτισε.
Μετά, ακολούθησαν κάτι άλλα, πιο παράξενα. Ένας άλλος "μπλε άνθρωπος" (τον έβλεπε, για πρώτη φορά) εμφανίσθηκε ξαφνικά και, πριν προλάβει να αντιδράσει, του βύθισε μια βελόνα. Σχεδόν αμέσως ένιωσε να σωριάζεται στο έδαφος, κι ενώ τα μάτια του έκλειναν, όλα γύρω του άρχισαν να γίνονται "πορτοκαλί"… Χάθηκε μέσα σε ένα εκτυφλωτικό φως, όπως όταν εξαϋλώνεται ένα ηλεκτρόνιο.
Ήταν ένα βελγικό λυκόσκυλο, δύο ετών, που το φώναζαν "ΡΑΣ" και δεν ήθελε να κοιμάται στο πέτρινο σπιτάκι του στην αυλή, μετά από εκείνη τη νύχτα που δεν έκλεισε μάτι από τα τσιμπήματα των σκνιπών, και τον τελευταίο καιρό ήθελε να τρώει μόνο κοτόπουλο με ρύζι…"Τώρα" πια, για τον "ΡΑΣ", όλα τα παράξενα που τόσο τον προβλημάτιζαν "τότε", έχουν διασαφηνισθεί. Αυτός είναι ο λόγος που "τώρα" κατανοεί ολόκληρο το "φάσμα" (ορατό και μη ορατό) των "παρδαλών ανθρώπων" ("τότε", έφθανε, ως τους "πράσινους") και θέλει να διαλέξει τον καλύτερο "τρόπο" για να χρωματίσει "πορτοκαλί" όλους εκείνους τους "μπλε", που νοιώθουν την ανάγκη, να αυτοαποκαλούνται "ειδικοί" και να κάνουν τον κόσμο, να έχει υγρά μάτια...
Τώρα είναι σίγουρο ότι ο ΡΑΣ θα βρει τον καλύτερο "τρόπο"να τους εξηγήσει ακόμη κι' αυτά που ίσως να τους φανούν παράξενα... Γιατί αυτός ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει να σου συμπεριφέρονται παράξενα και να μη σου εξηγεί τίποτα κανείς, όταν με το βλέμμα σου, ρωτάς, απεγνωσμένα "ΓΙΑΤΙ;"
*... τότε, που πολλοί αρνούνταν την δυνατότητα φαρμακευτικής αντιμετώπισης της λεϊσμανίωσης του σκύλου… Τότε, που ελάχιστοι θεράπευαν τα μολυσμένα ζώα... Τότε, που ελάχιστοι χορηγούσαν αλλοπουρινόλη ως προληπτικό μέτρο για την αντιμετώπιση της λεϊσμανίωσης του σκύλου, ένα μέτρο που γρήγορα διαπιστώθηκε ότι μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και ως θεραπευτικό. Τότε, που κυριαρχούσε η άποψη ότι "η ίαση είναι παροδική και υπάρχει κίνδυνος, να αναπτυχθούν ανθεκτικά στελέχη"... Ωστόσο, τα μολυσμένα ζώα θεραπεύονταν, η λεϊσμανίωση του σκύλου προλαμβάνονταν, ο νόμος που θεωρούσε την "ευθανασία" του σκύλου ως μοναδική αντιμετώπιση της λεϊσμανίωσης του σκύλου, καταργήθηκε, και "ανθεκτικά στελέχη" λεϊσμάνιας, δεν εμφανίστηκαν… Όμως, και σήμερα, απόνερα, αυτής της άποψης υπάρχουν ακόμα!
ΥΓ. Αφιερωμένο κι' από μένα στον "Κεφάλα", τον πανάγαθο αδέσποτο γίγαντα της Πεύκης, και τις τύψεις που δεν ξεπέρασα ποτέ... ΚΠ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου