Ιάσονας Κωστόπουλος: Όταν η Αριστερά (συ)ζητά την υποχρεωτικότητα

 

Στον λεγόμενο "προοδευτικό" χώρο, η εφαρμογή του υποχρεωτικού εμβολιασμού έχει προκαλέσει σειρά συζητήσεων, με αρκετούς να τάσσονται κατά των προστίμων αλλά υπέρ της καθολικότητας, και άλλους να θεωρούν πως τα διοικητικά πρόστιμα είναι πολύ ταξικά και θα έπρεπε να αντικατασταθούν από μια υποχρεωτικότητα ακόμη σκληρότερη και αναπόδραστη για όλους. Και οι δύο αυτές απόψεις υποτίθεται ότι υπερασπίζονται το καλό του συνόλου έναντι του ατομικισμού. Ως "ατομικισμό" δε, και μάλιστα "νεοφιλελεύθερο", οι παραπάνω απόψεις θεωρούν δικαιώματα κατοχυρωμένα από τα συντάγματα των περισσότερων χωρών, μεταξύ των οποίων το δικαίωμα της συναίνεσης στην άσκηση οποιασδήποτε ιατρικής πράξης.

Και οι δύο αυτές απόψεις δεν εντοπίζουν κανένα σχεδόν πρόβλημα δημοκρατικότητας στα μέτρα που έχουν εφαρμοστεί μέχρι σήμερα και, προφανώς, δεν θεωρούν πρόβλημα τον οικονομικό καταναγκασμό και τον αποκλεισμό των ανεμβολίαστων, ούτε τις διακρίσεις στο δικαίωμα στην εργασίας, της ελεύθερης διακίνησης και της υγείας. Φαίνεται ότι, για ένα μεγάλο κομμάτι του προοδευτικού κόσμου, που κατά τα άλλα κόπτεται για την καταπολέμηση των διακρίσεων και την υπεράσπιση των δικαιωμάτων, αυτά αποτελούν "ψιλά γράμματα".

Οι ειδικές συνθήκες, κάτω από τις οποίες εφαρμόζονται τα μέτρα, δεν εξετάζονται, ενώ γίνονται συγκρίσεις με άλλες υποχρεωτικότητες, όπως για παράδειγμα η χρήση ζώνης κατά την οδήγηση. Αυτό που όμως δεν λαμβάνεται υπ' όψιν είναι το ΤΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΠΕΤΥΧΕΙ η εργαλειοποίηση της πανδημίας, ούτε και η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ που ισχυρίζεται πως το ζητούμενο είναι "να σωθούν ζωές"... Και βεβαίως, δεν λαμβάνεται υπ' όψιν ότι, δύο χρόνια τώρα, μόνον ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ γίνονται στην υγεία, ότι όσοι διαχειρίζονται την πανδημία απολαμβάνουν ΑΚΑΤΑΔΙΩΚΤΟ και ότι, δύο χρόνια τώρα, οι ειδικές "επιστημονικές" επιτροπές υπακούουν ξεδιάντροπα σε κάθε κέλευσμα της κυβέρνησης. 

Δύο χρόνια τώρα, σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής, διαμηνύεται προς πάσα κατεύθυνση πως αν έχεις εξουσία ή δύναμη, μπορείς να λειτουργείς ως βαρόνος, ούτε αυτό όμως δεν λαμβάνεται υπ' όψιν. Και τέλος, δεν λαμβάνεται υπ' όψιν ότι οι κυβερνήσεις λειτουργούν εν κρυπτώ, χωρίς να παρέχουν πλήρη στοιχεία, έχοντας μετατραπεί σε πλασιέ των Big Pharma.

Αν λοιπόν κάποιος επιθυμεί να σταθεί λίγο πιο ψύχραιμα απέναντι στο ζήτημα, οφείλει πρώτα να αναλογιστεί το που μπορεί να στοχεύει μια τέτοια αλλοπρόσαλλη πολιτική. Κανένας δεν υποβαθμίζει την ανάγκη να σωθεί η κοινωνία με τις μικρότερες δυνατές απώλειες, για να συμβεί κάτι τέτοιο όμως, ο λεγόμενος "προοδευτικός χώρος" θα πρέπει να διεκδικήσει μια πολιτική που θα στοχεύει στην καταπολέμηση της πανδημίας και όχι οπουδήποτε αλλού.

Πηγή, Ιάσονας Κωστόπουλος