Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί αναδημοσίευση από το περιοδικό "Εναλλακτική Κτηνιατρική κατά φύσιν, τεύχος 32 (Απρίλιος 2008), και απόσπασμα από ένα βιβλίο με τίτλο "Το τελευταίο σπίτι της πόλης", ένα βιωματικό παραμύθι που κάποτε έγραψα και που δεν εκδόθηκε ποτέ.
Στο τελευταίο σπίτι της πόλης, ακριβώς επάνω στα όρια, εκεί που τελειώνει η πόλη και αρχίζει το δάσος ή, αν θέλετε, εκεί που τελειώνει το δάσος και αρχίζει η πόλη ή, εν πάσει περιπτώσει, εκεί που αρχίζει και τελειώνει ό,τι εσείς νομίζετε, τις μέρες αυτές γιορτάζει η Άνοιξη. Αυτή την Άνοιξη, πράγματα και θαύματα θα γίνουν πολλά, όλα για μία ακόμα φορά θα τελειώσουν και όλα πάλι θ’ αρχίσουν ξανά, και, στο τελευταίο σπίτι της πόλης, έχουν ήδη ξεκκινήσει οι ανοιξιάτικες εορταστικές εκδηλώσεις.
Σήμερα, στο τελευταίο σπίτι της πόλης, μετά το πέρας του διεπιστημονικού Συνεδρίου της Άνοιξης, θα έχει μεγάλο χορό, γιατί σήμερα γιορτάζουν τα όρια. Στο τελευταίο σπίτι της πόλης, σήμερα είναι μεγάλη γιορτή, γιατί σήμερα γιορτάζουν οι φύλακες των ορίων. Απόψε, οι δασοφύλακες, που αγωνίζονται να διαφυλάξουν τα ευαίσθητα και συνεχώς μετατοπίσιμα από την πόλη όρια του δάσους, θα έχουν την τιμητική τους. Μαζί τους θα γιορτάσουν, στο χορό, και οι φύλακες των πραγμάτων αλλά και των πλασμάτων που κινδυνεύουν σε λίγο να μην υπάρχουν, καθώς επίσης και οι συνταξιούχοι φύλακες, όπως αγροφύλακες και φαροφύλακες. Και βεβαίως, όλοι αυτοί που μερικές φορές δεν τους αντιλαμβανόμαστε, γι’ αυτό μπορεί και να μην υπάρχουν, φύλακες άγγελοι στα όρια των απανταχού μικρών και μεγάλων κινδύνων.
Σήμερα γιορτάζουν τα όρια, εκεί που πάντοτε κάτι τελειώνει και αρχίζει κάτι άλλο, και δεν έχει σημασία αν μάς τρομάζει πιο πολύ αυτό που τελειώνει ή αυτό που πρόκειται ν’ αρχίσει σε λίγο. Γιατί τα όρια είναι πάρα πολλές φορές μία μεγάλη ευκαιρία για ένα σωρό άσχημα πράγματα να διορθωθούν, πάρα πολλά όμορφα πράγματα να ξαναρχίσουν, και όλα τα όμορφα πράγματα να συνεχιστούν.
Μέσα στα όρια, τα πράγματα είναι πάντοτε περιορισμένα, όμως, πάντα και παντού, ποτέ και πουθενά, οι δυνατότητες είναι απεριόριστες. Τα όρια είναι κείνα που σού λένε πού θα μπορέσεις και πού δεν θα μπορέσει να πάς. Τα όρια είναι κείνα που σού λένε πού θα μπορέσεις και πού δεν θα μπορέσεις να φτάσεις. Τα όρια είναι σαν το παιδικό παιχνίδι με τα «legο». Για να χτίσεις το σπίτι, πρώτα φτειάχνεις έναν νοητό φράχτη. «Μέχρι εδώ θα είναι το σπίτι», λες. Όμως, άλλο το σπίτι που θα μπορούσες να φτιάξεις μέχρι εδώ, και άλλο εκείνο που θα μπορούσε να χτιστεί εάν τα όρια φτάνανε μέχρι εκεί. Έτσι ακριβώς, όπως στο παιδικό παιχνίδι με τα «legο», έχουν, ούτως ή άλλως, τα πράγματα. Το ζήτημα είναι ποιος ορίζει τη θέση του φράχτη.
«Κινδυνεύεις να κλάψεις λιγάκι αν αφεθείς να σε ημερώσουν»... Όμως, στο τελευταίο σπίτι της πόλης, άνοιξε από σήμερα για το κοινό, και θα παραμείνει ανοικτή καθ’ όλη την διάρκεια της άνοιξης, η μεγάλη ανθοκομική μας έκθεση. Στα μονοπάτια της αυλής, που έχει γεμίσει αγριολούλουδα, μπορείτε να χορτάσετε όλα τα χρώματα και, στο πρωϊνό που θα σερβίρεται για τους επισκέπτες, όλα τα τραπέζια θα είναι στολισμένα με τριαντάφυλλα, που τόσο αρέσουν σε μερικούς. Και βέβαια, όσοι θα μάς τιμήσετε με την παρουσία σας, θα πρέπει να έχετε υπ’ όψη σας ότι τα πιο σπάνια αγριολούλουδα φυτρώνουνε συνήθως πάνω στα όρια, δηλαδή στις άκρες των γκρεμών, και ότι τα πιο όμορφα τριαντάφυλλα είναι μοναδικά (το καθένα τους είναι μοναδικό για το δικό του μικρό πρίγκιπα), γιατί είναι εξημερωμένα. «Αν με ημερώσεις, εσύ για μένα θα είσαι μοναδικός στον κόσμο, κι’ εγώ για σένα θα είμαι μοναδική»... είπε στον μικρό πρίγκιπα του Σαίντ Εξυπερύ η αλεπού... «Κινδυνεύεις να κλάψεις λιγάκι αν αφεθείς να σε ημερώσουν... Από την άλλη πλευρά όμως, εκείνο που ομορφαίνει την έρημο, είπε ο μικρός πρίγκιπας, είναι πως κάπου κρύβει ένα πηγάδι».
Ακριβώς επάνω στα όρια, στις ξερολιθιές των χωραφιών του τελευταίου σπιτιού, τα ανοιξιάτικα μεσημέρια, μπορείς να ακουμπήσεις λιγάκι για να ξεκουραστείς. Μπορείς να κοιτάξεις τις σκιές που κάνουν την εικόνα φωτεινότερη, καθώς επίσης και ν' ακούσεις τις σιωπές που κάνουν μουσικότερη τη μουσική. Και ίσως, εκεί ακριβώς, επάνω στα όρια, έχεις την τύχη συναντήσεις και κάποιον απ’ αυτούς τους τόσο σπάνιους περαστικούς που ξέρουν να ακούν τις πέτρες όταν μιλούν και τους ανθρώπους όταν σωπαίνουν.
Χορηγός επικοινωνίας των εορταστικών και συνεδριακών εκδηλώσεων της Άνοιξης, είναι το νεοσυσταθέν Υπουργείο του μικρού πρίγκιπα των παιδιών, το Υπουργείο Τρυφερότητας και Εμπιστοσύνης. Επιτέλους! Επάνω στα όρια, ήρθε η ώρα να ιδρυθεί και ένα τέτοιο υπουργείο! Και δεν έχει σημασία που χρειάστηκαν πολυετείς έρευνες για να τεκμηριωθεί επιστημονικά ότι ο φόβος αλλά και ο πόνος έχουν συνέπειες όχι μόνον αντιπαραγωγικές αλλά επίσης - ιδίως τώρα τελευταία – τοξικές και δηλητηριώδεις. Δεν έχει σημασία που χρειάστηκαν επιστημονικές έρευνες για να αποδειχθεί ότι τελικά ο πόνος του «άλλου» μάς αφορά, άρα «δεν μάς συμφέρει». Δεν έχει σημασία που κάποτε η τρυφερότητα και η εμπιστοσύνη ήτανε πράγματα σχεδόν απαγορευμένα, ως ασύμφορα. Σημασία έχει που, τώρα, ακριβώς επάνω στα όρια, το Υπουργείο Τρυφερότητας και Εμπιστοσύνης επιτέλους ιδρύθηκε γιατί καταλάβαμε ότι «μάς συμφέρει». Γιατί κανένα παιδί (όπως και κανένα εξημερωμένο πλάσμα) δεν έχει αρκετή δύναμη να σταθεί και -το πλέον ασύμφορο- δεν έχει αρκετή δύναμη να «παράγει», κάτω από ένα ελάχιστο όριο τρυφερότητας και εμπιστοσύνης.
Στα τραπεζάκια έξω, ζωντανή ακούγεται η μουσική που γράφουν τα παιδιά. Τα παιδιά όλη την ώρα ψάχνουν. Και, ψάχνοντας, βρίσκουν ένα σωρό πράγματα που οι μεγάλοι, όλη την ώρα, χάνουν. Οι μεγάλοι, συνήθως, δεν έχουν χρόνο να ψάξουν. Όμως τα παιδιά έχουν πάντα τρόπο να βρίσκουν. Έτσι και τώρα, στη Μεγάλη Γιορτή της Άνοιξης, τα παιδιά βρήκανε ένα τραγούδι. Ένα τραγούδι για όλους αυτούς που δεν ξέρουν τι να κάνουνε με τη ζωή τους. Ένα τραγούδι για όλους αυτούς που ξεχάσανε τον τρόπο ή δεν βρίσκουνε το χρόνο ούτε καν ν’ ανοίξουν τα πακέτα και να βγάλουν το περιτύλιγμα από τα δώρα που, κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή, στέλνει απλά κι΄απλόχερα, πάντα και παντού, ποτέ και πουθενά, ο Ωκεανός, και ο Ουρανός που, δίχως όρους και δίχως όρια, εκεί, στο τελευταίο σπίτι της πόλης, εξακολουθεί να ευλογεί στη Γη τα ιάματα και τα βοτάνια.
«Δε μ’ αγαπάει κανείς
και ψάξε να με βρεις
στην πόλη τη γεμάτη
αδέσποτα παιδιά,
αδέσποτα σκυλιά,
αδέσποτη αγάπη»*,
τραγούδησαν οι Σύνεδροι και, στο τελευταίο σπίτι της πόλης, υπό την αιγίδα του Υπουργείου του μικρού πρίγκιπα, μεγάλα και σπουδαία αρχίσανε να γίνονται πράγματα. Το Υπουργείο αυτό, το οποίο, ως γνωστόν, ασχολείται, πάντα και παντού, ποτέ και πουθενά, με τρέχουσες υποθέσεις Τρυφερότητας και Εμπιστοσύνης, τρέχουσες υποθέσεις Εξημέρωσης και Προδοσίας, πραγματοποίησε σήμερα, στο τελευταίο σπίτι της πόλης, την εναρκτήρια τελετή του μεγάλου ετήσιου Συνεδρίου της Άνοιξης και, μετά το πέρας των εργασιών, ακολούθησε γιορτή με παλιό καλό κρασί και γλέντι και τραγούδι. Ο καιρός ήταν υπέροχος, όπως στα παλιά ποιήματα, και οι απόψεις των Συνέδρων ήταν γεμάτες δύναμη και αποφασιστικότητα, όπως στα καινούργια παραμύθια.
«Το περίεργο είναι ότι συνήθως οι άνθρωποι αισθάνονται φτωχοί ενώ φαίνονται πλούσιοι. Πιθανόν να έχουν πάρει όλα τους τα πλούτη δανεικά και να αισθάνονται φτωχοί επειδή το ξέρουν ότι χρωστάνε. Από την άλλη πλευρά, υπάρχουνε πράγματα που κοστίζουν πολύ και πράγματα που κοστίζουν λιγότερο, το ζήτημα είναι ότι δεν κοστίζουν όλα για όλους το ίδιο. Όμως, πάνω στα όρια, κυρίες και κύριοι, το παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα, ως επί το πλείστον, κλονίζεται και, ως εκ τούτου, οι παραμελημένες ανάγκες, αλλά και οι παραμελημένες αγάπες, έχουν την πιθανότητα να ξαναβρούν το χαμένο όνομά τους. Κατά συνέπεια, πάνω στα όρια, όλα τα πράγματα, αλλά και τα πλάσματα, έχουν την πιθανότητα να ανακτήσουν τόσο την αξία τους όσο και την τιμή τους», ανακοίνωσε ο διαπρεπής Οικονομολόγος του τελευταίου σπιτιού της πόλης, με θέμα «Μπορείτε όλοι, αν θέλετε, να γίνετε πλούσιοι», και το ακροατήριο προβληματίστηκε πολύ.
Πάνω στα όρια, πολύ συχνά, οι παραμελημένες ανάγκες, όπως και οι παραμελημένες αγάπες, ξαναβρίσκουν το χαμένο όνομά τους, γι’ αυτό, στο τελευταίο σπίτι της πόλης, κατά την διάλεξη αυτή, επικρατούσε το αδιαχώρητο, και η αίθουσα του Υπουργείου Τρυφερότητας και Εμπιστοσύνης ήταν κατάμεστη από παιδιά που μεγάλωσαν. Και βεβαίως, το αδιαχώρητο επικρατούσε και στη γιορτή. Ένας ένας, αγκαλιασμένοι δυό δυό και όλοι μαζί, και μερικοί που προσπαθούσαν να πνίξουνε το λόξυγγα ακουμπώντας ο ένας επάνω στον άλλον, είχε πια σχεδόν ξημερώσει όταν άρχισαν να φεύγουν από τη γιορτή. Το κατηφορικό μονοπάτι με τα θυμάρια και τις αλισφακιές, που κατεβαίνει από την πίσω αυλή του τελευταίου σπιτιού και καταλήγει στην πρώτη λεωφόρο της πόλης, πλημμύρισε από τα γέλια, τα τραγούδια και τις φωνές. Τα ζώα του δάσους ξεσηκώθηκαν από τον ύπνο πριν την ώρα τους και ρωτούσαν το ένα το άλλο να μάθουν κι’ αυτά τι συμβαίνει.
Πήρε το τραγούδι ο αντίλαλος και το μοίρασε σε κόπιες, από τα πιο κοντινά μέχρι τα πιο απόμακρα σημεία του δάσους, και το τύπωσε βαθειά πάνω στους κορμούς των αιωνόβιων δέντρων, για να το βρούνε και να το διαβάσουν καθαρά, μόλις ακουμπήσουν επάνω τους, οι εκδρομείς της επόμενης και της μεθεπόμενης και της παραμεθεπόμενης Κυριακής.
«Πώς μένουνε καρδιές
μονάχες κι’ αδειανές
στην πόλη τη γεμάτη
αδέσποτα παιδιά,
αδέσποτα σκυλιά,
αδέσποτη αγάπη»;
Μα πώς; ... απόρησαν με τη σειρά τους τα μοναχικά και αγουροξυπνημένα αγρίμια του δάσους, που κανένας δεν τα είχε εξημερώσει ποτέ, και κανένας δεν τα είχε διδάξει ποτέ «ανθρώπινα κόλπα» τρυφερότητας και εμπιστοσύνης. Κι’ έπειτα ξαπλώσανε και πάλι για ύπνο, ενώ ο απόηχος του τραγουδιού από την πρώτη λεωφόρο της πόλης, «Θα βρεθούμε ξανά όταν όλα θα έχουν περάσει», μπερδεμένος με τα ανυπόμονα κορναρίσματα των αυτοκινήτων, είχε γίνει πια πολύ απόμακρος και αχνός για να τα ταράξει.
Μεγάλη η επιτυχία και αυτού του Συνεδρίου της Άνοιξης λοιπόν. Σημειωτέον ότι ο μόνος ο οποίος, κατά κάποιον τρόπο, παρεξετράπη, ήταν ένας νέος Επιστήμων (προφανώς πάρα πολύ ερωτευμένος), ο οποίος, απευθύνοντας το λόγο στο απόλυτο παντού και στο απόλυτο πουθενά, είπε, σαν να διάβαζε το πιο κρυφό του ποίημα ή σαν να έπρεπε σε κάποιον να απολογηθεί: "Σ’ αγαπούσα δίχως όρια γιατί μια μυρωδιά από άγνωστες χώρες και χρόνια των αστεριών ερχόταν πάντα πριν κι΄ακολουθούσε μετά από σένα"...
... Και τότε στην αίθουσα συνεδριάσεων έγινε χαμός. «Κάτσε κάτω... !!!» ξεφώνιζαν, σε έξαλλη κατάσταση, μερικοί από το ακροατήριο, και ο πρόεδρος άρχισε να χτυπάει το χέρι του πάνω στο έδρανο φωνάζοντας «Ησυχία!!! Ησυχία, αγαπητοί Σύνεδροι, σάς παρακαλώ! Εδώ δεν ήρθαμε για να διαβάσουμε ποίηση, διότι την ποίηση δεν την αντιλαμβανόμαστε πάντοτε, άρα, σε ορισμένες περιπτώσεις, η ποίηση μπορεί και να μην υπάρχει! Εδώ ήρθαμε για να βάλουμε κάτω τα δεδομένα μας και να προτείνουμε λύσεις, οι οποίες θα γίνουν αποδεκτές μόνον όταν η Επιστήμη θα μπορέσει, με τα Πειράματα, την Επανάληψη και την Στατιστική, να τις θέσει σε λειτουργική εφαρμογή»!
«Δεν είναι ν’ απορείς, κυρίες και κύριοι, σηκώθηκε, στο τέλος, και πήρε το λόγο ένας άλλος Ειδικός, αφού τις πόλεις τις δημιούργησε το εμπόριο, πώς βρίσκονται, πάντα και παντού, τόσο πολλά σκουπίδια στις πόλεις. Σκουπίδια άψυχα, σκουπίδια έμψυχα, σκουπίδια πεθαμένα και σκουπίδια ζωντανά, όπερ έδει δείξαι: ο,τιδήποτε εμπορεύσιμο μπορεί, από τη μία στιγμή στην άλλη, να γίνει σκουπίδι. Κατανοητόν; Μόνο τα αγριολούλουδα δεν μπορούν ποτέ να γίνουν σκουπίδια γιατί τα αγριολούλουδα δεν εξημερώνονται, άρα είναι τελείως αδύνατο να τα προδώσεις, άσε που, κατά κανόνα, σταματούν να μυρίζουν μόλις αρχίσεις να τα ποτίζεις. Τα περισσότερα αγριολούλουδα μάλιστα μαραίνονται πολύ γρήγορα, σχεδόν αμέσως μόλις τα κόψεις.
Έχετε δεί ποτέ αγριολούλουδα μέσα στην πόλη; Ε, αφού δεν τα ’χετε δεί, τότε μπορεί και να μην υπάρχουν. Αν παρατηρήσετε κάπως καλύτερα όμως, τότε, σε ανύποπτο χρόνο αλλά και σε σε ανύπαρκτο χώρο, υπάρχει περίπτωση και να τα δείτε. Και ιδού η σπουδαιότατη Συνεδριακή Ανακοίνωση, κυρίες και κύριοι: Ακόμη και μέσα στην πόλη, τα αγριολούλουδα επιμένουν και υπομένουν. Ακόμη και μέσα στην πόλη, κυρίες και κύριοι, τα αγριολούλουδα, μέχρι και σήμερα τουλάχιστον, εξακολουθούν, να υπάρχουν»!
Κάκη Πριμηκύρη
* στίχοι χαρισμένοι για το βιβλίο από ΜΚ
Η φωτογραφία είναι παι-δική μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου