Από τρεις αναρτήσεις στο Facebook του κοινωνικού ψυχολόγου και συγγραφέα Αντώνη Ανδρουλιδάκη (συρραφή σε ενιαίο κείμενο)
Κάποια νύχτα, εδώ κοντά, οι πασπαλισμένες στη χρυσόσκονη χριστουγεννιάτικες μπάλες θα σκάσουν με μιας, σαν σβόλοι χώματος που τρακάρουν με ταχύτητα σε τραχύ τσιμέντο. Και μαζί τους, ένα σωρό στολίδια, μπιχλιμπίδια και λογής-λογής διακοσμητικά και λαμπιόνια, θα παραιτηθούν απ’ τους ρόλους τους και θα βροντήσουν κατά γης τις λαμπερές φορεσιές τους. Μαζί τους, να μου το θυμηθεις, θα το ‘βαλουν στα πόδια τα πλαστικά συναισθήματα, οι πλαστικές σημαίες, οι σιδηρές ρητορείες κι οι ατσαλάκωτες ηθικές.
Τα αληθινά Χριστούγεννα είναι ένας παράδοξος χορός. Ένα μοναχικό ζεϊμπέκικο, που όμως τώρα μπορεί και χορεύεται τουλάχιστον από δυό. Γι’ αυτό και «χορεύεται» δύσκολα. Υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να πατήσεις τον Άλλο.
Τα αληθινά Χριστούγεννα είναι κάθε λέξη από τη φράση «δεν τα βγάζω πέρα», είναι κάθε γράμμα της λέξης «ήττα», κάθε στεναγμός στην απελπισία, κάθε απόγνωση. Και ταυτόχρονα -και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα- τα αληθινά Χριστούγεννα είναι η ολοκληρωτική άρνηση όλων αυτών. Τα Χριστούγεννα είναι ένα ζεϊμπέκικο που ακόμη κι’ αν εσύ το πάρεις για τσιφτετέλι ή για τάνγκο, κανείς δεν θα σου φωνάξει «κάτσε κάτω ρε!».
Τα αληθινά Χριστούγεννα, ως τέτοια, δεν ζητιούνται, δεν ζητάνε, δεν χτυπάνε κάτω το απαιτητικό ποδαράκι τους. Ίσως και να ντρέπονται από μέσα τους λιγάκι. Τα αληθινά Χριστούγεννα μονάχα χαρίζονται, αν με εννοείς. Δηλαδή, κατορθώνονται, ακόμη και σε τέτοιους καιρούς.
Τα Χριστούγεννα είναι το νικητήριο παράπονο των ψυχών που δεν προσαρμόστηκαν στην τάξη των Άλλων, η ζεϊμπεκιά των άτακτων ψυχών. Τα Χριστούγεννα είναι ένας καημός. Ένας νταλκάς, που δεν καταλαγιάζει μ’ όλα τα μελομακάρονα. Μια πίκρα για ό,τι όνειρο ματαιώθηκε οριστικά, μα εσύ χρωστάς -ένας θεός ξέρει σε ποιον- πεισματικά και γεννάς κάθε πρωΐ κι ένα καινούργιο.
Τα Χριστούγεννα, μεταξύ μας, δεν έχουν καμία «μαγεία» και κανένα πνεύμα τους δεν θα μετασχηματίσει τον κάθε Σκρούτζ σε άνθρωπο. Τα Χριστούγεννα ζητούν απλά περίσσευμα μαγκιάς! Πολύ περισσότερο, η «μαγεία» των Χριστουγέννων δεν είναι στο να δώσεις, όπως προτείνουν οι μελό συναισθηματικούρες, δηλαδή στο να αγοράσεις και να δώσεις, αλλά στο να δοθείς! Εδώ έγκειται και η συστημική επικινδυνότητα τους.
Τα Χριστούγεννα είναι ένα παιδί που χορεύει κάπου εντός σου ένα μακρύ ζεϊμπέκικο και που και που, εκεί, καθώς οι τραγουδιστές παίρνουν μια ανάσα, σου φωνάζει: Τι κάνεις ρε μαλάκα! Πως ζεις έτσι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου