"Συλλέκτες" ζώων: ταξινόμηση σε κατηγορίες ανάλογα με τα κίνητρα και τις πρακτικές

 

Απόσπασμα από το άρθρο "The Hoarding of Animals: An Update" (Απρίλιος 2015, Ενότητα Types of animal hoarding) με διευκρινήσεις σχετικά με τους λεγόμενους "συλλέκτες" ζώων (People Who Hoard Animals). Η διάκριση του Animal Hoarding (παρασυσσώρευση ζώων) σε επί μέρους κατηγορίες έχει αξία, τόσο για την καλύτερη κατανόηση του φαινομένου, όσο και για την επιλογή του τρόπου αντιμετώπισης των ανθρώπων που εμπλέκονται σε αυτήν την κακοποιητική συμπεριφορά. 

Σύμφωνα με τους επιστήμονες που ερευνούν το φαινόμενο της παρασυσσώρευσης ζώων, όπως ο κτηνίατρος Gary Patronek και οι συνεργάτες του, οι "συλλέκτες" ταξινομούνται σε 3 κατηγορίες: 1) άνθρωποι κατακλυσμένοι με προβλήματα τα οποία δυσκολεύονται να διαχειριστούν, δηλαδή υπερφορτισμένοι φροντιστές ζώων (overwhelmed caregivers), 2) ορκισμένοι" ή "ταγμένοι" διασώστες (rescuers) και 3) εκμεταλλευτές (exploiters). 

Στην πρώτη κατηγορία υπάγονται ευάλωττα άτομα με ευαίσθητο συναισθηματικό κόσμο, τα οποία βιώνουν μια αλλαγή συνθηκών που έχει επηρεάσει δυσμενώς την δυνατότητα να παρέχουν επαρκή φροντίδα στα ζώα τους. Συχνά ζουν σε συνθήκες κοινωνικής απομόνωσης, ενώ το πρόβλημα έχει προκύψει εξ αιτίας κάποιας απώλειας, όπως θάνατος συζύγου, απώλεια εργασίας ή προβλήματα υγείας. Ο τρόπος με τον οποίον αποκτούν τα ζώα τους είναι περισσότερο παθητικός παρά ενεργητικός, καθώς τα ζώα πολλαπλασιάζονται επειδή αναπαράγονται μεταξύ τους (ή και πολύ συχνά τους "φορτώνονται" από άλλους). Σε σύγκριση με τις άλλες δύο κατηγορίες, οι άνθρωποι αυτοί είναι περισσότερο συνεργάσιμοι. 

Οι "ορκισμένοι" ή "ταγμένοι" διασώστες έχουν την πεποίθηση ότι οφείλουν να σώζουν τα ζώα από κάθε (πραγματική ή και υποτιθέμενη) απειλή και αυτός είναι ένας ρόλος που καθορίζει τον σκοπό και το νόημα της ζωής τους. Βιώνουν πολύ έντονα τον φόβο της απώλειας και του θανάτου των ζώων τους, και εκδηλώνουν σθεναρή αντίθεση στην ευθανασία, ακόμα και όταν πρόκειται για ζώα με εξαιρετικά χαμηλή ποιότητα ζωής. Θεωρούν ότι μόνον αυτοί μπορούν να τους παρέχουν επαρκή φροντίδα, εξακολουθούν να μαζεύουν και άλλα, ακόμα και πέρα από τα όρια των δυνατοτήτων τους, και συχνά συνεργάζονται με ένα μεγάλο δίκτυο "καλοθελητών" που τους διευκολύνουν και τους τροφοδοτούν. Ο τρόπος με τον οποίον αποκτούν τα ζώα τους είναι περισσότερο ενεργητικός παρά παθητικός, πολύ συχνά μάλιστα βγαίνουν σε αναζήτηση ζώων που, κατά την γνώμη τους, πρέπει να διασωθούν. Οι "συλλέκτες" που ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία προβάλλουν πάρα πολύ μεγάλη αντίσταση στην οποιαδήποτε εξωτερική παρέμβαση που αντιτίθεται στην αύξηση της συλλογής τους, και συχνά αυτοπαρουσιάζονται ως εκπρόσωποι φιλοζωικών οργανώσεων ή νόμιμων καταφυγίων. 

Η σοβαρότερη και η πιο δύσκολα αντιμετωπίσιμη κατηγορία συλλεκτών είναι οι εκμεταλλευτές. Στην κατηγορία αυτήν συμπεριλαμβάνονται άτομα με χαρακτηριστικά κοινωνιοπάθειας (sociopathy), τα οποία αποκτούν ζώα για να εξυπηρετήσουν κάποιες δικές τους ανάγκες, ενώ ο συναισθηματικός δεσμός τους με αυτά είναι ελάχιστος ή και ανύπαρκτος. Αυτά τα άτομα αδιαφορούν για τον πόνο των ζώων, και διακρίνονται για έλλειψη ενσυναίσθησης τόσο προς τα ζώα όσο και προς τους ανθρώπους. Αρνούνται παντελώς να παραδεχτούν το πρόβλημα, δεν συμμερίζονται καθόλου τις εύλογες ανησυχίες τρίτων, και απορρίπτουν ασυζητητί την οποιανδήποτε παρέμβαση από τις αρχές. Όπως και οι συλλέκτες που έχουν υιοθετήσει τον ρόλο του διασώστη, οι εκμεταλλευτές έχουν απόλυτη πεποίθηση ότι τα ξέρουν όλα καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον, ενώ έχουν την ανάγκη να ασκούν απόλυτο έλεγχο πάνω στα πλάσματα που εξουσιάζουν. Οι εκμεταλλευτές δεν διακατέχονται από τύψεις ή ενοχές, είναι ναρκισσιστές και χειριστικοί, και προσπαθούν να ασκήσουν επιρροή μέσω της γοητείας. Σε αντίθεση με τις δύο προηγούμενες κατηγορίες συλλεκτών, τα άτομα που είναι αμιγώς εκμεταλλευτές δεν πληρούν τα διαγνωστικά κριτήρια της διαταρραχής του συλλέκτη (People Who Hoard Animals), λόγω της απουσίας συναισθηματικού δεσμού με τα ζώα τους - αν και βεβαίως, εκτός από τις αμιγείς, υπάρχουν και μικτές μορφές (Σ.τ.Μ).  

Ως προς την κατανομή των διαφόρων τύπων συλλέκτη, εκτεταμένες έρευνες δεν υπάρχουν διαθέσιμες προς το παρόν, κατά την αξιολόγηση ενός μικρού αριθμού περιπτώσεων όμως, εκτιμήθηκε πως ένα ποσοστό 40% των συλλεκτών υπάγονται στους "υπερφορτισμένους φροντιστές", ένα 20% στους "ορκισμένους διασώστες" και ένα 40% στους εκμεταλλευτές. 

 

Πηγή: https://www.psychiatrictimes.com/view/hoarding-animals-update

Απόδοση στα Ελληνικά, Κάκη Πριμηκύρη

Photo at google.gr/search

 

ΥΓ: Επέλεξα μια όσο το δυνατόν ηπιότερη από τις χιλιάδες αποκρουστικές φωτογραφίες που υπάρχουν για το θέμα στο διαδίκτυο, θέλοντας να δείξω ότι η δυνατότητα αναγνώρισης και αξιολόγησης ενός συλλέκτη δεν είναι χρήσιμη μόνον για τα ζώα που βιώνουν ακραίες κακοποιητικές καταστάσεις, αλλά και για τους ανθρώπους. Σημειωτέον ότι οι γάτες είναι τα ζώα που "συλλέγονται" περισσότερο και σε μεγαλύτερους αριθμούς, και ότι οι γάτες στρεσσάρονται πολύ περισσότερο από άλλα είδη, όταν αναγκαστούν να συνυπάρξουν σε συνθήκες συνωστισμού. Μια πρόχειρη ματιά στον παραπάνω σύνδεσμο ωστόσο, θα σας βοηθήσει να καταλάβετε τις τρομακτικές διαστάσεις που έχει ένα φαινόμενο για το οποίο οι περισσότεροι ελάχιστα γνωρίζουν.

Πάμπολλες είναι δε οι περιπτώσεις ευαίσθητων ανθρώπων που, ενώ ξεκινούν να βοηθήσουν τα ζώα με καλές προθέσεις, κάπου παγιδεύονται και καταλήγουν να γίνουν "hoarders". Στον χώρο που κινείται η ανιδιοτελής δραστηριότητα πολλών μεμονωμένων εθελοντών και οι θεμιτές προσπάθειες πολλών οργανωμένων ομάδων, υπάρχει μια λεπτή διαχωριστική γραμμή που διαφοροποιεί την προσφορά από την κακοποίηση. Στην ιστοσελίδα pethelpful.com, βρήκα ένα χρήσιμο ερωτηματολόγιο που αποπειράται να κάνει τους κινδύνους και τα όρια περισσότερο ορατά: Am I Becoming a Cat Hoarder? Questions to Ask Yourself (or a Friend)  /  Αντίστοιχο ερωτηματολόγιο στα Ελληνικά, εδώ.

Twitter

 

Ακολουθεί το κείμενο στα Αγγλικά 

                                                                                                

 

Types of animal hoarding

Patronek and colleagues have suggested 3 ways to classify persons who hoard animals: overwhelmed caregivers, rescuers, and exploiters. The overwhelmed caregiver is an individual who owns a large number of animals that were reasonably well cared for until a change in circumstances impaired the individual’s ability to provide proper care for them. Most often, the circumstances involve loss of resources, such as death of a spouse, loss of a job, or failing health. These individuals often initially make attempts to provide adequate care but eventually become overwhelmed, and living conditions deteriorate. Their acquisition of animals tends to be passive, with new animals coming from breeding among the animals they have. Overwhelmed caregivers often exhibit some awareness of their problems with animal care and tend to minimize rather than deny them. Isolation may be a factor in their reluctance to seek help. When they are confronted by authorities, they have fewer problems complying with intervention than rescuers or exploiters. 

A strong sense of mission to save animals from a presumed threat characterizes the more serious rescuers or those who are mission-driven. These individuals vehemently oppose euthanasia and show strong fears about the death of their animals, even though they fail to recognize the poor quality of the care they are providing. They believe only they can adequately care for their animals. Even as they become overwhelmed, they continue to collect new animals, often relying on a large network of enablers who facilitate their acquisition of more animals. Their acquisition methods tend to be more active than passive, often involving going in search of animals they perceive to be in need of rescue. Mission-driven animal hoarders or rescuers go to great lengths to avoid authorities and actively prevent outside influence over their growing population. These individuals now often present themselves as organized institutional personnel, often masquerading as representatives of a legitimate shelter or sanctuary that cares for hundreds of animals.

 
Animal-hoarding cases typified by exploiters are the most serious and difficult to resolve. They involve individuals with sociopathic characteristics who acquire animals to serve their own needs, with little true attachment to them. These individuals appear indifferent to the suffering of their animals, and they lack empathy for humans and animals. They display extreme denial of any problems and flatly reject authority or any outsider’s legitimate concerns. As do the mission-driven animal hoarders, exploiters believe their knowledge is superior to anyone else’s, and they display an extreme need to exert control over their animals. Exploiters display many characteristics of antisocial personality disorder, including superficial charm and charisma; they are manipulative and cunning, narcissistic, and appear to lack guilt or remorse. The absence of emotional attachment to their animals suggests that these individuals may not fit the diagnostic criteria for hoarding disorder (HD).

Very little research has been done to verify these classifications of animal hoarding. However, in a review of a small number of cases, Reinisch classified 40% as overwhelmed caregivers, 20% as mission-driven hoarders, and 40% as exploiters.