Αυτό που λείπει από τους κρεοφάγους δεν είναι τόσο η συμπόνοια όσο η φαντασία

 

Μια φορά κι' έναν καιρό, τότε που εντατικοποιημένη κτηνοτροφία δεν υπήρχε, οι ορθόδοξοι Χριστιανοί νήστευαν τουλάχιστον 180 - 200 ημέρες το χρόνο, το κρέας, τα αυγά, τα γαλακτομικά, ακόμη και το λάδι. Σήμερα που η γεωργία και η κτηνοτροφία έχουν βιομηχανοποιηθεί, στο τραπέζι υπάρχει όλο το χρόνο, κάθε μέρα, κρέας, το αξιοπερίεργο όμως είναι ότι, στα φαγητά που μαγειρεύουμε, κάνουμε τα πάντα για να εξουδετερώσουμε τη φυσική του μυρωδιά με μαρινάδες, καρυκεύματα και μπαχαρικά! Σήμερα, που "αυξηθήκαμε και πληθύναμε και κατακυριεύσαμε τη γη", ελάχιστοι είναι πια αυτοί που νηστεύουν κάθε Σαρακοστή. Όλοι όμως θυμούνται και τιμούν την παράδοση και τα έθιμα, πάντοτε κάθε φορά που αυτά επιτρέπουν την σπατάλη και την (υπερ)κατανάλωση, και ποτέ όταν επιβάλλουν την αυτοσυγκράτηση και τη νηστεία.

Όπως επισημαίνει και η οργάνωση Compassion in World Farming, κάθε χρόνο, θυσιάζονται για ανθρώπινη κατανάλωση 88 ΔΙΣεκατομμύρια παραγωγικών ζώων, με την πλειονότητα από αυτά να βιώνει όχι μόνον έναν μαρτυρικό θάνατο αλλά και μια αφόρητη ζωή στις εγκαταστάσεις της εργοστασιακού τύπου κτηνοτροφίας (για να μην συνυπολογίσουμε και τον Γολγοθά της μεταφοράς τους από τους χώρους εκτροφής στα σημεία σφαγής). Ογδονταοκτώ δισεκατομμύρια έμψυχα σώματα βασανίζονται και θανατώνονται κάθε χρόνο για κατανάλωση κρέατος στις "προνομιούχες" περιοχές του πλανήτη, ενώ άλλες δεν έχουν ούτε δημητριακά. Εκτός από την τεράστια καταστροφή που προκαλεί στο περιβάλλον, η εντατικοποιημένη κτηνοτροφία, αποτελεί σήμερα για τα ζώα την σοβαρότερη μορφή κακοποίησης που υπάρχει στην γη. Η αλλαγή του διατροφικού μας συστήματος προς έναν πιο συμπονετικό τρόπο εκτροφής μπορεί να συμβάλλει όχι μόνον στην προστασία της βιοποικιλότητας αλλά και στην βελτίωση της υγείας των ανθρώπων και την αντιμετώπιση του εφιάλτη της μικροβιοαντοχής. Μια τέτοια αλλαγή όμως, προϋποθέτει σημαντική μείωση της κατανάλωσης, ειδικά στις πλουσιότερες χώρες. Γιατί η μοίρα των παραγωγικών ζώων, των ανθρώπων, της φύσης και του πλανήτη ολόκληρου είναι (και ήταν πάντοτε) κοινή. Το έλεος δεν έχει παραλήπτη και η συμπόνοια ή υπάρχει ή δεν υπάρχει (για όλους). 

Η αποχή από τα προϊόντα της κτηνοτροφίας (μερική ή και ολική) δεν συνδέεται μόνο με την συμπόνοια για τα ζώα αλλά και με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις, την ατομική υγεία και το περιβάλλον, κάτι που επισημαίνουν σήμερα και οι μεγαλύτερες περιβαλλοντικές οργανώσεις, όπως το Παγκόσμιο Ταμείο για τη Φύση (World Wide Fund for Nature - WWF) με την καμπάνια Eat4Change και η Greenpeace, με το σύνθημα "λιγότερο κρέας, καλύτερα για όλους". Καθώς ο βιγκανισμός είναι ένα κίνημα που τα τελευταία χρόνια μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο και στην χώρα μας, παρακολουθώ, ιδίως τις ημέρες αυτές, διάφορες συζητήσεις και διαμάχες, σχετικές με την χορτοφαγία, που ποικίλουν σε ένταση και από τις δύο πλευρές, και βλέπω ότι ο περισσότερος κόσμος νομίζει ότι όσοι δεν τρώνε κρέας στερούνται κάτι πολύ σημαντικό για την υγεία τους και υποβάλλουν τον εαυτό τους σε μια πάρα πολύ μεγάλη θυσία! Δεν θα μπορούσα να διαφωνήσω περισσότερο, γιατί, κατά τη γνώμη μου, αυτό που λείπει από τους κρεοφάγους, δεν είναι τόσο η συμπόνοια όσο η φαντασία. Η χορτοφαγία δεν είναι στέρηση, ούτε θυσία, είναι απλώς ένας διαφορετικός τρόπος απόλαυσης, και μάλιστα πολύ πιο υγιεινός και ολοκληρωμένος. 

Μερικές απόψεις και συνταγές για την δική μου μαγειρίτσα, την δική μου μαγιονέζα και την οικολογία του αρνιού και του μαρουλιού, θα βρείτε κι' εδώ.