Όταν "ο άλλος" είναι σκυλος

 

Ταιζοντας από το υστέρημα της ένα αδέσποτο σκυλί, αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει κάποιον από εκείνους που κατηγορούν τη φιλοζωία ως έννοια αντίστροφη προς την φιλανθρωπία. Και καθώς ήταν αγράμματη, του απάντησε στην άμεση γλώσσα της καρδιάς: "Δεν έχει σημασία αν είναι σκύλος ο άλλος", είπε.

Σκύλος λοιπόν είναι ο άλλος στην προκειμένη περίπτωση. Μια μεγαλόσωμη κατασπρη κουταβα, ράτσας Πυρηναίων. Σερνοτανε μέσα στα σκουπίδια ενός χωραφιού, αποστεωμενη από την ασιτία και γεμάτη αγκάθια, με πιασμένα τα πίσω πόδια της και με κομμένες φωνητικές χορδές... αυτη η πανάγαθη κουταβα που σου δίνει την ποδαρα της κοιτάζοντας σε με τα απέραντα μάτια της απόλυτης αθωότητας, αυτό το ποδοπατημενο άσπρο σύννεφο με τη μωρουδιστικη καρδιά... Όχι, δεν θα ξαναγαυγίσει  ποτέ. Είναι όμως πιθανότατο, ύστερα από μακροχρόνια θεραπεία, να ξαναρχίσει να τρέχει κυνηγώντας σιωπηλή μπάλες και πεταλούδες... Μηνυμα σε μπουκάλι στέλνω για σένα κορίτσι μου, αναζητώντας τον άνθρωπο, το σπίτι και την φροντίδα που σου αξίζει... 

"Γιατί να λουστεί κανείς ένα αρρωστο ζώο;", θα αναρωτιούνται οι ανίδεοι και χορτατοι. Γιατί άμα του έχεις σώσει τη ζωή σου αφοσιώνεται μ έναν τρόπο αλλιωτικο, σχεδόν θρησκευτικό, όταν ο άλλος είναι σκυλος. Και αυτή η λατρεία έχει τη δύναμη να σε προστατέψει από τις σκιές της νύχτας, από το φόβο για την επόμενη μέρα και από τη μοναξιά σου. Κυρίως όμως γιατί έτσι και καταφέρεις να σώσεις κάποιον άλλον και να του προσφέρεις τη γλυκειά πλευρά της ζωής, που δεν έχει ποτέ δοκιμάσει, μεγαλύτερη ικανοποίηση από αυτήν δεν υπάρχει. Δεν λες "την έβγαλε". Λες "τη βγάλαμε". Τον βλέπεις να τρώει, να παίζει, να απολαμβάνει τον ήλιο και φωτίζεται το μέσα σου. Χαμογελάει η καρδιά σου. Δεν έχει σημασία αν είναι σκύλος ο άλλος. 

Κειμενο της Μαριανίνας Κριεζή, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ τον Νοέμβριο του 1997 και γράφτηκε για την Leila, ένα λευκό μεγαλόσωμο σκυλί που βρέθηκε στα χωράφια του Μαρκόπουλου, παρατημένο και παραιτημενο. Μια παρέα από "διασώστες" εκείνης της εποχής, ανάμεσα στους οποίους ο Νίκος Λεβεντακης, ο Γιάννης Καραιτιδης, κι εγώ ως κτηνίατρος, γιατροπορεψαμε και φιλοξενήσαμε την Leila, μέχρις ότου η Μαριανίνα την πήρε αγκαλιά, την ταξίδεψε και την συνόδευσε μέχρι την Θεσσαλονίκη όπου υιοθετήθηκε. Το έντυπο διασώθηκε φυλαγμένο σ ένα ντοσιέ και το δημοσιευω σήμερα, στα πλαίσια μιας σειράς "καταδύσεων" που έκανα εδώ και λίγες μέρες σε παλιά μου κιτάπια. Η Leila είχε πολλά και σοβαρά προβλήματα υγείας και, εκτός των άλλων, ήταν μουγγη. 

(Κοινοποιηθηκε ως σχολιο)