Ήταν καλή;

Κείμενο της Χαράς Γαϊτάνου, που το βρήκα στο Facebook και το επιμελήθηκα

 

Μόλις έχει ξυπνήσει και πονάει παντού. Από το ένα μάτι δεν βλέπει γιατί είναι πρησμένο, και της κόβει την ανάσα μια μεταλλική μυρωδιά από το αίμα που έχει ξεραθεί στην μύτη της. Ίσως είναι καλύτερα έτσι, γιατί τώρα δεν μυρίζει τα ούρα και τα κόπρανα όπου είναι ξαπλωμένη και της καίνε τα σωθικά.

Εχθές είχαν έρθει πάλι. Ο ένας καθόταν επάνω της, ο άλλος την έπιανε, και ο άλλος της έβαζε κάτι κρύο και σκληρό μέσα της. Προσπάθησε να ξεφύγει, αλλά την χτύπαγαν και την κλώτσαγαν κάθε φορά που φώναζε και κουνιόταν. Θέλει να δεί τις πληγές της και να τις φροντίσει αλλά δεν μπορεί να γυρίσει ούτε δεξιά ούτε αριστερά στο στενό κελί, και από πίσω πονάει πολύ. Το έχουν ξανακάνει αρκετές φορές και ξέρει πια τι ακολουθεί... Δεν είναι η μόνη, και στις άλλες το ίδιο συνέβη. Κάποιες είναι νέες και ήταν η πρώτη τους φορά, φώναζαν πολύ, και δάγκωναν τα σίδερα για να σπάσουν την πόρτα. Το είχε κάνει και αυτή πολλές φορές και πλέον όλα της τα δόντια είναι σπασμένα, κι' έτσι το πήρε απόφαση πια, είναι σίγουρο: Η ΠΟΡΤΑ ΔΕΝ ΣΠΑΕΙ. Σε λίγες ημέρες θ' αρχίσει να νιώθει τα παιδιά της να μεγαλώνουν μέσα της.

Το πρωί γέννησε και τώρα τα μωρά την θηλάζουν. Ένα είναι κοντά στο προσωπό της και μπορεί να το καθαρίσει, ένα άλλο έχει κολλήσει με το ποδαράκι του στις τρύπες του μεταλλικού πατώματος και την φωνάζει αλλά δεν μπορεί να το βοηθήσει, και είναι σίγουρη ότι κάποιο έχει βρεθεί από κάτω της, έτσι όπως ξάπλωσε για να τα θηλάσει, αλλά τι να κάνει; Είναι αδύνατο να κουνηθεί εκεί μέσα, είναι αδύνατο να γυρίσει πλευρό. Νοιάζεται αλλά δεν μπορεί να φροντίσει τα μικρά της, όπως ακριβώς δεν είχε μπορέσει και η μητέρα της να φροντίσει εκείνην όταν ήταν μικρή.

Φοβάται για αυτό με το πιασμένο ποδαράκι... Αν δεν ξεφύγει και δεν έρθει να φάει, δεν θα μεγαλώσει και θ' αρρωστήσει, και όσα είναι μικρά και άρρωστα θα έρθουν "αυτοί" και θα τα πάρουν. Θα τα χτυπήσουν με δύναμη στο πάτωμα για να τα σκοτώσουν, και ύστερα θα τα βάλουν σε ένα σιδερένιο καλάθι και θα τα απομακρυνουν. Δεν θα πεθάνουν όλα αμέσως. Τα έχει δεί όταν τα μαζεύουν, κάποια αναπνέουν και φωνάζουν, και όλες τους ουρλιάζουν όταν τα ακούν. Αυτή δεν θα φωνάξει τώρα, αν το πάρουν. Το έχει ξανακάνει και ξέρει ότι δεν θα της το δώσουν, παρά μόνο θα την χτυπήσουν αν μιλήσει. 

Τα μικρά μεγαλώνουν και πλέον έχουν βγάλει δοντάκια και την πονούν όταν θηλάζουν αλλά δεν ανησυχεί γι' αυτό, φοβάται μόνο γιατί, όπου να 'ναι, θα έρθουν με κάτι εργαλεία και θα τους κόψουν τις ουρίτσες. Θα τους βγάλουν και τα δόντια, και στα αγοράκια της θα κόψουν τους όρχεις, αλλά και πάλι δεν θα μπορεί να κάνει τίποτα, μόνο θα τα ακούει να ουρλιάζουν από τον πόνο. Ξέρει γιατί το κάνουν. Το είχαν κάνει και σε αυτήν, όταν ήταν μικρή. Σε λίγο θα τα πάρουν και θα τα βάλουν σε ενα σκοτεινό δωμάτιο. Όλα μαζί, και των αλλωνών τα παιδιά. Θα είναι τόσα πολλά που δεν θα μπορούν να σταθούν. Τα πόδια τους θα είναι βουτηγμένα στην λάσπη από τα ούρα και τα κόπρανα, και θα σπρώχνουν το ένα το άλλο και θα τσακώνονται, και θα δαγκώνουν ό,τι εξέχει. Ξέρει γιατί το κάνουν. Και "αυτοί" ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν, πρέπει να το έχουν κάνει άπειρες φορές. 

Αυτή τη φορά, όταν ήρθαν και πήραν τα μικρά της, δεν αντιστάθηκε. Δεν είχε πλέον νόημα, ούτε και είχε πια την δύναμη ν' αντισταθεί. Δεν θέλει να φάει, ούτε να σηκωθεί. Δεν αντέχει άλλο. Στην αρχή την χτύπησαν για να σηκωθεί και να φάει αλλά, όταν είδαν ότι δεν αντιδρούσε, σταμάτησαν. Δεν προσπαθούν πια να την ταισουν, σταματησαν και να της φέρνουν νερό. Και σε κάποιες άλλες δεν έφερναν. 

Ήθελε απλά να κοιμηθεί και να μην ξαναξυπνήσει, αλλά ήρθαν πάλι και προσπαθούσαν να την σηκώσουν με κλωτσιές, και την έσπρωχναν με ένα πράγμα που, όταν την ακουμπούσε, την έκαιγε απίστευτα και ο πόνος διαπερνούσε όλο της το κορμί, κι' έτσι αναγκάστηκε να περπατήσει μαζί με τις άλλες.

Η πόρτα άνοιξε και τα μάτια της πόνεσαν από το φώς και μύρισε, για πρώτη φορά, καθαρό τον αέρα. Την έσπρωξαν μαζί με τις άλλες σε ένα μεταλλικό δωμάτιο με τρύπες μέχρι επάνω. Ήταν πολλές και, όταν το δωμάτιο άρχισε να κουνιέται, έπεφταν η μία επάνω στην άλλη. Το δωμάτιο κουνιόταν και είχε πολλή φασαρία, και από τις τρύπες έμπαινε λίγος από αυτόν τον πρωτόγνωρο αέρα, τον καθαρό. Ο αέρας είχε κάτι σαν παρηγοριά, εκείνη όμως φοβόταν, και ζαλιζόταν, και ήθελε να κάνει εμετό. Κάποιες έκαναν, και έτρεμαν από τον φόβο τους, και κατουριόντουσαν. 

Ήταν για μέρες σε αυτό το δωμάτιο που κουνιόταν. Η διπλανή της ήταν μια μικρή που είχε ακουμπήσει το κεφάλι της δίπλα στο δικό της, και είχε κλείσει τα μάτια. Την άφησε να το κάνει και έκλεισε και αυτή τα δικά της. Δεν είχε ξανανοιώσει, για χρόνια, την επαφή με κάποιαν άλλη. Την κοίταξε καλύτερα και κατάλαβε γιατί ήταν μαζί τους αυτή η μικρή: είχε μια τεράστια πληγή στο πόδι που έτρεχε πύον... 

Όταν επιτέλους σταμάτησαν, η πόρτα άνοιξε και το φως ξαναμπήκε. Ουρλιαχτά ακούστηκαν από μακρυά, και μύριζε κάτι που το είχε ξαναμυρίσει στις πληγές της. Χρησιμοποίησαν πάλι "αυτό το πράγμα" που την έκαιγε σε όλο της το σώμα κάθε φορά που την ακουμπούσε, και τις κατέβασαν όλες από εκεί και τις ανάγκασαν να περπατήσουν. Έβαλε όση δύναμη είχε για να περπατήσει αλλά παραπάταγε απο την εξάντληση, και κάθε φορά που έπεφτε ερχόντουσαν και την χτυπούσαν. 

Τώρα τα ουρλιαχτά και η μυρωδιά εγιναν πιο έντονα. Δεν ήξεραν πού πάνε, δεν έβλεπαν, μόνο περπατούσαν η μία πίσω απ' την άλλη και, που και που, η σειρά σταματούσε για λίγο. Ώσπου μπήκαν σε ένα δωμάτιο και είδαν. Αυτή η μεταλλική μυρωδιά ήταν παντού. Στο πάτωμα, στους τοίχους και επάνω σε "αυτούς".

Η μπροστινή της ήταν η μικρή που πριν κοιμόταν δίπλα στο κεφάλι της. Το πόδι της πονούσε και καθυστερούσε, και συνέχεια την χτυπούσαν, κι' αυτή όλο πισωπατούσε και έπεφτε επάνω της. Τώρα κάποιος από "αυτούς" άρχισε να την πλησιάζει... Η μικρή άρχισε να ουρλιάζει και ξαφνικά, εκεί που φώναζε, έπεσε κάτω και δεν κουνιόταν. Σε λίγο ήταν κρεμασμένη ανάποδα και κάποιος πήγε κοντά της με κάτι στο χέρι, και από τον λαιμό της πεταγόταν το αίμα παντού. Τώρα ερχόντουσαν προς αυτήν... 

Ήταν καλή μάνα, καλύτερη από πολλες που γεννούν ανθρώπινα μωρά. Κοιτάζω το πιάτο με τα ψημένα κόκαλα που μαζεύουν από το τραπέζι. "Καλή η μπριζόλα;", ρωτούν. "Ναι, ήταν καλή, ήταν πολύ καλή...", απαντώ. Οι άλλοι ξαναγέλασαν, μάζεψαν τα πιάτα, πέταξαν τα κόκκαλα στα σκουπίδια, καθάρισαν το τραπέζι, και την ξέχασαν.

Photo credits WE ANIMALS MEDIA 

https://www.ciwf.com/farmed-animals/pigs/

Κάθε χρόνο, παγκοσμίως, θανατωνονται περίπου ενάμιση ΔΙΣεκατομμυριο γουρούνια, τα μισά από τα οποία εκτρέφονται, μεταφέρονται και σφάζονται με το σύστημα της εργοστασιακης (εντατικοποιημενης) κτηνοτροφίας (factory farming), κύρια χαρακτηριστικά της οποίας είναι η μεγιστοποίηση του κέρδους και η απόλυτη απουσία συμπονοιας. Η ελαχιστοποίηση του κόστους είναι πλασματική, καθώς αυτό μετατίθεται στα ζώα, το περιβάλλον και τον άνθρωπο καταναλωτή.