Πολιτική σταση

 

Μικρό ποιητικό σχόλιο σ' ένα ποίημα του Τίτου Πατρικιου

Το σκέφτηκα πολύ. Αν και δεν το έχω ακόμα πει ποτέ και σε κανεναν. Με εξαίρεση μια και μόνη φορά, πριν από κάμποσα χρόνια. 

Τότε που έγραφα για έναν παράξενο ήρωα, τον ήρωα ενός βιβλίου που δεν εκδόθηκε ποτέ.  Εναν ήρωα που δεν μπορούσε, ποτέ και με τίποτα, να προσαρμοστεί, έναν μυστήριο τύπο που "δεν μπορούσε να συνηθίσει". 

Για ένα διάστημα το ξέχασα, ύστερα όμως το ξανασκεφτηκα κάμποσες φορές και αποφάσισα τελικά να διαφωνησω. 

Η αηδεια είναι ισχυρότερη από τον θυμό. Γιατί διαρκεί περισσότερο. 

Μπορεί να μην οδηγεί πάντα στην δραση, είναι όμως προστατευτική. Εξαιρετικά προστατευτική. 

Η αηδεία δεν σου επιτρέπει να συνηθίσεις. Κι αυτό είναι σίγουρα σταση πολιτική, ίσως μάλιστα η πιο πρωταρχική από όλες. Η αηδεια, ναι, ΕΙΝΑΙ στάση πολιτική.