Ποιος θυμάται την Veera, το δελφίνι;
Η Veera ήταν ένα σχετικά μακρόβιο αλλά πολύ βασανισμένο δελφίνι που βίωσε αρκετούς θανάτους και αποχωρισμούς, ενώ αναγκάστηκε να υποστεί την (ιδιαιτέρως οδυνηρή για τα δελφίνια) διαδικασία της μεταφοράς με αεροπλάνο τρεις φορές, από την Φλόριντα στην Φινλανδία, από την Φινλανδία στην Ελλάδα, και από εκεί στην Ιταλία όπου και πέθανε. Γεννήθηκε ελεύθερη, έζησε φυλακισμένη, ως "έκθεμα" για το κοινό, και πέθανε μόνη σε μια τσιμεντένια δεξαμενή, μακρυά από την αληθινή ζωή του ωκεανού και της ανοικτής θάλασσας. Τον περασμένο Ιανουάριο, η Helene O'Barry έγραψε ένα άρθρο γι' αυτήν, στην ιστοσελίδα του Dolphin Project. Ο γιος της, Eeverttii (ο μόνος επιζών από τα παιδιά της), από όσο μπορούμε να ξέρουμε, ζει ακόμα στα Σπάτα. Δυστυχώς, τα δελφίνια που έχουν μείνει πολλά χρόνια στην αιχμαλωσία, ή έχουν γεννηθεί μέσα σε αυτήν, δεν είναι απελευθερώσιμα και έτσι, όταν κλείνει ένα δελφινάριο, η μόνη λύση είναι να μεταφερθούν σε κάποιο άλλο, εφόσον δεν υπάρχουν αρκετά κατάλληλα και ΑΛΗΘΙΝΑ καταφύγια που θα μπορούσαν να τους προσφέρουν μια καλύτερη ζωή.
v.
Δύο από αυτά τα δελφίνια, ο Delfi και η Veera, είχαν αιχμαλωτιστεί το 1984, από τα ανοικτά των ακτών της Φλόριντα, κατά την διάρκεια μιας "επιχείρησης" που έλαβε χώρα υπό την επίβλεψη του Αμερικανού κτηνιάτρου (τέως δελφινονοκυνηγού και σημερινού επιχειρηματία στην βιομηχανία κολύμβησης με δελφίνια), Jay Sweeney)*. Τα δελφίνια μεταφέρθηκαν αρχικά στο αμερικανικό "Dolphin Research Center", και αργότερα στην Φινλανδία. Η επιχείρηση, όπως αποτυπώνεται στο φινλανδική ταινία με τίτλο "Operaatio delfiini", δείχνει τον κτηνίατρο-δελφινοκυνηγό και τους συνεργάτες του να καταδιώκουν (με μεγάλη απάθεια και φυσικότητα) τα κοπάδια των δελφινιών, παρουσιάζοντας την αρπαγή άγριων ζώων ως κάτι όχι απλώς θεμιτό αλλά σχεδόν ευεργετικό.
Τον επόμενο χειμώνα (Ιανουάριος 2017, με παγωνιά) ο Delfi άφησε στα Σπάτα την τελευταία του πνοή, ανεβάζοντας τον αριθμό των θανάτων δελφινιών στο Αττικό Πάρκο στους 6 (έξι), ενώ η Veera παρέμεινε, άλλα τρία χρόνια, εκεί.
Η Veera ήταν ένα σχετικά μακρόβιο αλλά πολύ βασανισμένο δελφίνι που βίωσε αρκετούς θανάτους και αποχωρισμούς από τους συντρόφους και τα παιδιά της, ενώ αναγκάστηκε να υποστεί την (ιδιαιτέρως οδυνηρή για τα δελφίνια) διαδικασία της μεταφοράς με αεροπλάνο τρεις φορές, από την Φλόριντα στην Φινλανδία, από την Φινλανδία στην Ελλάδα, και από εκεί στην Ιταλία όπου και πεθανε. Γεννήθηκε ελεύθερη, αιχμαλωτίστηκε ως "έκθεμα" για το κοινό, και πέθανε φυλακισμένη σε μια τσιμεντένια δεξαμενή, μακρυά από την αληθινή ζωή του ωκεανού και της ανοικτής θάλασσας.
Τον Αύγουστο του 2018, η Viivi Ahola, η οποία συνεργάζεται με το "Dolphinaria Free Europe", έναν συνασπισμό οργανώσεων και επιστημόνων που ζητούν το τέλος της αιχμαλωσίας κητωδών στην Ευρώπη, έγραψε την δική της εκδοχή για την ιστορία της Veera, σε ένα σύντομο κείμενο με τίτλο ‘Can we now finally wake up and see that we are not alone?‘. Το κείμενο αναφέρεται στο πένθος που βιώνουν τα δελφίνια όταν χάνουν τα παιδιά τους, και αξίζει να διαβαστεί**(όπως αξίζει να διαβαστεί και το "γράμμα από την Ιταλία" - δείτε στο τέλος αυτού του blog)
Είχα ακολουθήσει, με θλίψη αυτό το δελφίνι, την μεταφορά, την υποδοχή και το τέλος του (σε ηλικία 43 ετών) στην Ιταλία. Με θλίψη, όχι τόσο για τον θάνατο αλλά για την ζωή που (δεν) έζησε. Ο λόγος για τον οποίο τώρα επανέρχομαι είναι γιατί το αφιέρωμα στο "χαμογελαστό" πρόσωπό του, που διάβασα σήμερα στο Dolphin Project, μου θύμισε πως χρωστούσα σ' αυτό το blog μια τρίτη και τελευταία συνέχεια της ιστορίας του, κι' ας μην έχουν (συνήθως) κάποια παραμύθια καλό τέλος. (Οι δύο προηγούμενες συνέχειες, εδώ και εδώ).
Η πρώτη φωτογραφία είναι από την FINLAND TODAY και το σχετικό δημοσίευμα για τον θάνατο του Delfi. Στην δεύτερη, βλέπετε την Veera, το 2018, απομονωμένη στο τσιμεντένιο της κλουβί στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο.
Επιλεκτικές αναφορές:
- ONE DOLPHIN’S STORY – VEERA: https://www.dolphinproject.com/blog/one-dolphins-story-veera/
- Veera the dolphin dies at Italian facility: http://dfe.ngo/veera-the-dolphin-dies-at-italian-facility/
- A depressing picture: https://twitter.com/Dolphin_Project/status/1745143971200856266 -- https://www.facebook.com/RicOBarrysDolphinProject/posts/pfbid0DS6yUhyQmYHXbS39oSCYXmbyUNVZ4QZpHxKNGUZJpFg8sjT16KBX4FNgn8fsYrnhl
- Σύντομο "βιογραφικό" της Veera (η εκδοχή από την πλευρά των φροντιστών της): https://hakuorka.wixsite.com/dolphinariaitalia/veera?lang=en
- Four captive dolphins to move from Finland to dolphinarium in Greece: https://us.whales.org/2016/07/06/four-captive-dolphins-to-move-from-finland-to-dolphinarium-in-greece/
- FINLAND FOUR MOVED UNDER COVER OF DARKNESS TO GREECE: https://www.dolphinproject.com/blog/breaking-finland-four-moved-under-cover-of-darkness-to-greece/
- Υποδοχή στο δελφινάριο Oltremare Riccione της Ιταλίας: https://tinyurl.com/2nxvxxpt -- https://www.facebook.com/watch/?v=2680533798898989
- Στις Θάλασσες του Παραδείσου: https://tinyurl.com/3ttumeee
Attica Park moves female dolphin to Italy: http://dfe.ngo/attica-park-moves-female-dolphin-to-italy/
A dolphin that has become famous in Finland dies in captivity in Italy: https://nord.news/2021/06/07/a-dolphin-that-has-become-famous-in-finland-dies-in-captivity-in-italy/#google_vignette
Πέθανε μετά από 37 χρόνια αιχμαλωσίας... zoosos.gr
- Veera the dolphin: H θλιβερή ιστορία πίσω απ' το "χαμόγελο" ενός ηλικιωμένου δελφινιού (Part I)
- Veera the dolphin: H θλιβερή ιστορία πίσω απ' το "χαμόγελο" ενός ηλικιωμένου δελφινιού (Part ΙI)
Παραπομπές
*The Finland Four
.jpeg)
*** LETTERA DI VEERA DA OLTREMARE - ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ VEERA ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ
"Γεια σας, το όνομα μου είναι Veera. Για την ακρίβεια, αυτό είναι το όνομα που μου έδωσαν οι άνθρωποι πριν από 36 χρόνια, τότε που με πήραν απ' τη θάλασσα. Ήταν το 1984, κι' εκείνη τη μέρα κολυμπούσα με τους δικούς μου έξω απ' τις ακτές της Φλόριντα. Θα ξέρετε, φαντάζομαι, ότι εμείς τα δελφίνια περνάμε με τις οικογένειές μας όλη μας την ζωή. Ακόμη κι' όταν δεν υπάρχουν μεταξύ μας δεσμοί αίματος, εμείς στηρίζουμε τις σχέσεις μας, που διαρκούν μια ζωή, στην φιλία και την αλληλεγγύη, ακόμη κι' αν δεν είμαστε συγγενείς.
Κάποια στιγμή, βρέθηκα μπλεγμένη μέσα σ' ένα δίχτυ και, την ώρα που με σήκωσαν και μ' έριξαν πάνω σ' ένα πλοίο, οι δικοί μου ήταν μέσα στο νερό και με κοίταζαν έντρομοι, καθώς με έπαιρναν μακρυά τους. Δεν είχα ιδέα τι θα γινόταν, τι ήθελαν από μένα εκείνοι οι άνθρωποι.
Όχι πολύ αργότερα, βρέθηκα σε μια δεξαμενή στο Sarkanniemi, στην Φινλανδία, μαζί με κάτι άλλα δελφίνια που δεν τα γνώριζα. Δεν ήταν φίλοι μου και δεν ήξερα πως έπρεπε να τους φερθώ. Ο άνθρωπος που μας πλησίασε άρχισε να μας ζητάει να κάνουμε άλματα και περιστροφές, με αντάλλαγμα την τροφή μας. Μετά από κάθε άλμα, μας έδινε κι' από ένα ψάρι που όμως ήταν ήδη ψόφιο, πάει να πει δεν τρωγότανε, γιατί εγώ μέχρι τότε κυνηγούσα μόνο ζωντανά ψάρια, έξω στη θάλασσα. Και ήξερα να κυνηγάω τόσο καλά!
Μετά από κάμποσα χρόνια που πέρασαν μέσα σε κείνη την μπανιέρα, το 2016, κάποιος με πήρε, μ' έβαλε σ' ένα φορτηγό, κι' έπειτα σ' ένα αεροπλάνο. Βρέθηκα στην Ελλάδα, στο δελφινάριο του Αττικού Ζωολογικού Πάρκου. Εκεί, μου ζήτησαν πάλι να κάνω άλματα και στροφές, αν και αυτό δεν επιτρεπόταν, γιατί υπήρχε νόμος που απαγόρευε τις παραστάσεις με ζώα σ' εκείνη την χώρα. Οι δεσμοφύλακες μου όμως εξακολουθούσαν να κάνουν "ανταλλαγές" με άλλα δελφινάρια, και συνέχιζαν τις παραστάσεις με άλλα δελφίνια που ήταν άτυχα σαν και μένα.
Κι' έπειτα με πήραν πάλι, και μ' έβαλαν σ' ένα φορτηγό και βρέθηκα στην Ιταλία, στην Riccione, όχι όμως στην θάλασσα αλλά στην κορυφή ενός λόφου. Αυτό το μέρος που είμαι τώρα λέγεται Oltremare, κι' εδώ μαζί μ' εμένα υπάρχουν άλλα δέκα δελφίνια και πολλά άλλα ζώα, από τα οποία κανένα δεν επιτρέπεται να βγει από το κλουβί του. Μόνο σε κάτι πουλιά, παπαγάλους και αρπακτικά, μόνο σ' αυτά επιτρέπουν να βγαίνουν, για να δίνουν παραστάσεις μπροστά σε κόσμο που πληρώνει για να τα δει.
Το γράμμα αυτό έριξαν στην "θάλασσα" του διαδικτύου χρήστες του Facebook. Το βρήκα, τυχαία, μετά από χρόνια, ξεχασμένο στην "ακτή" (και στην σελίδα Basta Delfinari, εδώ) και το έσωσα μεταφρασμένο, γιατί είναι κρίμα να χάνονται τέτοια μικρά "διαμαντάκια".
Υστερόγραφο
Φαίνεται πως για το φινλανδικό πάρκο Särkänniemi, όπου το μοναδικό δελφινάριο της χώρας αυτής έκλεισε επίσημα το 2016, υπάρχει ένα "σκοτεινό" παρασκήνιο που δεν είναι ευρέως γνωστό. Σίγουρα πάντως, η προσπάθεια αναπαραγωγής ρινοδέλφινων στην αιχμαλωσία απέτυχε παταγωδώς. Όπως αναφέρει η WDC, σε παλαιότερη καταγραφή (η οποία δεν υπάρχει πλέον στην ιστοσελίδα τους αλλά την βρήκα εδώ), το 1984 (κατά τον Ric O'Barry 1985) έφτασαν στο Sacranniemi 6 άγρια δελφίνια. (ο Ric O'Barry κάνει λόγο για 5, αφού η Happy πέθανε πριν την μεταφορά). Από αυτά, το ένα πέθανε τρεις εβδομάδες μετά την μεταφορά, και άλλα δύο πέθαναν αργότερα. Εν τέλει επέζησαν τρία, ο Delfi, η Veera και η Nasi. Η τελευταία οδηγήθηκε σε ευθανασία, το 2014, εξ αιτίας ηπατικής νόσου (διαγνωσμένης από το 2008), και απέμειναν δύο, ο Delfi και η Veera. Φαίνεται επίσης πως η αρχική εισαγωγή (των 5 ή 6 δελφινιών του 1985), δεν υπάρχει επίσημα καταγεγραμμένη στην Σύμβαση για το Διεθνές Εμπόριο των Απειλούμενων με Εξαφάνιση Ειδών (Convention on International Trade in Endangered Species - CITES)... Έκτοτε, η εισαγωγή άγριων δελφινιών στην Φινλανδία απαγορεύτηκε. Αναφέρεται επίσης ότι, κατά το διάστημα 1990 έως 2010, από τους γεννήτορες του Särkänniemi, ήρθαν στην ζωή συνολικά 15 μωρά δελφινάκια, από τα οποία επέζησαν μόνο δύο, ο Leevi (γιος του Delfi και της Nasi) και ο Eeverttii (γιος του Delfi και της Veera). Πολλά από αυτά γεννήθηκαν πρόωρα, ενώ ένα από τα θηλυκά (δεν ξέρουμε ποιο) εξακολούθησε να συμμετέχει στην αναπαραγωγική διαδικασία, παρά το γεγονός ότι είχε διαγνωστεί με πρόβλημα στην λεκάνη. Εξ αιτίας των αλλεπάλληλων θανάτων σε νεογέννητα μωρά, η φινλανδική Animalia αιτήθηκε την παύση του προγράμματος αναπαραγωγής στην αιχμαλωσία, ενώ σταδιακά η επιχείρηση οδηγήθηκε στο τέλος της. Σήμερα, οι τελευταίοι επιζώντες αυτής της ιστορίας, ο Leevi και ο Eeverttii, βρίσκονται ακόμα στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο και, όπως έχει γίνει γνωστό, πάσχουν από αιμοχρωμάτωση. Σήμερα επίσης, και ενώ η αρπαγή άγριων ζώων από την φύση καταδικάζεται επίσημα από όλους [και από την Παγκόσμια και Ευρωπαϊκή Ένωση Ζωολογικών Κήπων και Ενυδρείων ( WAZA και EAZA)], η αδιαφάνεια της λειτουργίας των επιχειρήσεων και η (δίχως επαρκή έλεγχο) μεταξύ τους διακίνηση άγριων ειδών (βλέπε "προγράμματα ανταλλαγής") είναι δεδομένη.
"Η μεγαλύτερη δύναμη για τους επιχειρηματίες των δελφιναρίων", λέει ο Ric, σε άρθρο του με τίτλο "Οδηγίες προς Υπερασπιστές Δελφινιών" ("A Guidebook for Dolphin Difenders") είναι το κοινό που τους στηρίζει. Πολλοί άνθρωποι διασκεδάζουν παρακολουθώντας παραστάσεις με δελφίνια. Στην χειρότερη περίπτωση, νοιώθουν ικανοποίηση όταν βλέπουν την ανθρώπινη κυριαρχία πάνω στα ζώα. Και όσο πιο όμορφο, αξιοθαύμαστο και δυνατό είναι ένα ζώο, τόσο μεγαλύτερη η ικανοποίηση που νοιώθουν. Οι άνθρωποι που ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία, το πιθανότερο είναι ότι ουδέποτε θα καταλάβουν τι είναι αυτό για το οποίο αγωνιζόμαστε. Πολλοί άλλοι όμως, θα φανούν πιο ανοικτοί και θα δεχτούν να ακούσουν, τόσο εμάς όσο και την καρδιά τους. Βρισκόμαστε σε αντιπαράθεση με μια βιομηχανία θεάματος που διακινεί πολλά χρήματα, πάρα πολλά χρήματα, δισεκατομμύρια δολλάρια ή ευρώ. Βρισκόμαστε σε αντιπαράθεση με ανθρώπους που στηρίζουν το κατεστημένο, που κερδίζουν χρήματα και αποδίδουν φόρους, με "καθώς πρέπει" πολίτες που στηρίζουν την οικονομία, και με κυβερνήσεις για τις οποίες το κάθε δελφινάριο δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ακόμα "κερδοφόρος επιχείρηση". Είναι όμως μια επιχείρηση ανήθικη, και αυτό είναι το δικό μας δίκιο".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου