Απόσπασμα εκπομπής που άκουσα στο ραδιόφωνο, το μεσημέρι του Σαββάτου 18/10/25
Πηγή: https://soundcloud.com/user-899349255/ena-ntefi-poy-paei-16591519 -- https://soundcloud.com/user-899349255/ena-ntefi-poy-paei-341144345
Photo [CNN] (25 χιλιάδες τόνοι εκρηκτικά > 55 χιλιάδες τόνοι μπάζα)
Optimists say that, ultimately, Israelis will grasp the scope of the atrocity they committed in the Gaza Strip. The truth will seep into their consciousness. The old videos of infants who were blown to bits by our bombs will at some point reach Israelis' hearts and pierce them. They will suddenly see children coated in the dust of the crushed concrete beneath which they were rescued, shaking uncontrollably and staring blankly with an expression that is all a big question mark.
At some point, the optimists say, Israelis will stop saying, "They deserved it, because of October 7. They attacked." The numbers will stop being abstractions and "Who believes Hamas." The readers will grasp that more than 20,000 children were killed – a third of all the dead – at our hands. More than 44,000 children were wounded – a quarter of all the wounded. They will realize that they abetted and supported a war of annihilation against a people and did not defeat a vicious armed organization.
At some point, they will realize that the individual viciousness of revenge demonstrated by so many soldiers – often accompanied by bursts of laughter and smiles that streamed through TikTok, and the cold, surgical, and anonymous lethal viciousness of those playing video games from the cockpits and control rooms – are not a mark of heroism but a serious illness. Social and personal.
Parents, the optimists believe, will be unable to sleep at night, worried that the Xs on their sons' rifles mark women, old people, and just youngsters gathering herbs for food. The day will come when adolescents will ask their fathers, who were soldiers back then, whether they too obeyed an order to shoot an old man who crossed an unknown red line.
The daughters of decorated pilots will ask whether they dropped a proportionate bomb that killed a hundred civilians for one mid-level Hamas commander. Why didn't you refuse? The daughter will sob.
The grandchildren of a retired prison guard will ask, did you personally beat a shackled detainee until he fainted? Did you obey a minister's order and deny prisoners food and showers? Did you crowd 30 detainees in a cell meant for six? Where did they get skin diseases? Did you know any of the dozens of detainees who died in an Israeli prison from starvation or from beatings and torture? How could you, Grandpa? The nephews of Supreme Court justices will read their rulings that permitted all of that and they will stop visiting them on Shabbat.
At some point, the optimists believe, the Israeli media's obscuring of reality will cease to brainwash and numb hearts. The phrase, "the context," will not be considered a profanity and the public will connect the dots: Oppression. Expulsion. Humiliation. Deportation. Occupation. And all the suffering between them. They are not parts of slogans that self-hating Jews coined, but describe the life of an entire people, for years, under our orders and our guns.
People are not born cruel; they become such. The cruelty of Palestinians towards Israelis is covered extensively in our media, articles and close-ups. It developed in response and resistance to our foreign and hostile rule. Our cruelty, that of Israeli society, is getting ever more sophisticated with the aim of protecting our spoils: the land and the water and the freedoms from which we expelled the Palestinians.
The optimists believe that there is a road back. How lucky they are, the optimists.
Amira Hass (born 28 June 1956) is an Israeli journalist, columnist, activist, and author, mostly known for her columns in the daily newspaper Haaretz covering Palestinian affairs in Gaza and the West Bank, where she has lived for almost thirty years. The daughter of two Holocaust survivors, Hass is the only child of a Bosnian-born Sephardic Jewish mother, who survived nine months in the Bergen-Belsen concentration camp, and a Romanian-born Ashkenazi Jewish father. In her own words, her parents "were never Zionists, but they found themselves in Israel as refugees after the Holocaust". Hass was born in Jerusalem and educated at the Hebrew University of Jerusalem, where she studied the history of Nazism...
Η ημερίδα ξεκίνησε με χαιρετισμό της Προέδρου της Διοικούσας Επιτροπής του Παραρτήματος, Αναστασίας Σαρχόσογλου. Τον συντονισμό είχε η ταμίας του Παραρτήματος Ανατολικής Στερεάς Ελλάδας του ΓΕΩΤ.Ε.Ε. Κατερίνα Λουκάκη.
Παρακολούθησαν εκπρόσωποι Φιλοζωικών Οργανώσεων, όπως Π.Φ.Π.Ο, ΝΕΜΕΣΙΣ, Πανελλήνια Φιλοζωική Ομοσπονδία, Φιλοζωική Οργάνωση Παλαιού Φαλήρου, Φιλοζωική Οργάνωση Νέας Σμύρνης - Φαλήρου, Φιλοζωική Οργάνωση ΦΕΔΥ- ΑΡΓΟΣ, και Φιλοζωική Οργάνωση Αμαλιάδας. Παρόντες ήταν επίσης η δημοσιογράφος του zoosos* Ελένη Ηλιοπούλου, μέλη φιλοζωικών οργανώσεων και κτηνίατροι.
Στο πρώτο μέρος της ημερίδας, παρουσιάστηκαν εισηγήσεις για τον ρόλο του κτηνιάτρου στην αναγνώρισης και διαχείριση περιστατικών κακοποίησης, και την συμβολή του στο πλαίσιο της ευρύτερης κοινωνικής ευθύνης. Αναλύθηκε η διαβάθμιση των μορφών κακοποίησης (από την μη ενδεδειγμένη φροντίδα έως την παραμέληση και την βάναυση μεταχείριση), καθώς και η συμβολή της Κτηνιατροδικαστικής Επιστήμης στην τεκμηρίωση των περιστατικών. Παρουσιάστηκε το ισχύον νομικό πλαίσιο που διέπει την ευζωία των ζώων, οι προκλήσεις στην εφαρμογή του, τα θετικά βήματα που έχουν γίνει, αλλά και οι υφιστάμενες ελλείψεις και αντιφάσεις. Επισημάνθηκε η συχνά υποτιμημένη σύνδεση μεταξύ της κακοποίησης ζώων και της ενδοοικογενειακής βίας, και η ανάγκη για έγκαιρη αναγνώριση και παρέμβαση από τις αρμόδιες αρχές.
Στο δεύτερο μέρος της εκδήλωσης, ακολούθησαν ερωτήσεις, παρεμβάσεις, τοποθετήσεις και ανοιχτή συζήτηση.
Σε διεθνές επίπεδο, η σύγχρονη επιστημονική τάση είναι να δημιουργηθούν πολύ συγκεκριμένα (αναλυτικά - διεξοδικά - αντικειμενικά) πρωτόκολλα αξιολόγησης της ευζωίας (animal welfare) για τα διάφορα είδη ζώων, προς κτηνιατροδικαστική γνωμοδότηση ή/και άλλο σκοπό. Η Κτηνιατροδικαστική** (Veterinary forensic medicine) βασίζεται στις αρχές της κτηνιατρικής επιστήμης, με συνεισφορά γνώσεων από συναφείς βιοϊατρικές και θετικές επιστήμες, στα πρότυπα της ιατροδικαστικής του ανθρώπου.
Για κάθε αλλαγή προς το καλύτερο, είναι απαραίτητη η συνεργασία όλων των εμπλεκόμενων φορέων. Απαραίτητη είναι επίσης η ευαισθητοποίηση και η παιδεία των νεότερων γενεών.
Σχετικοί σύνδεσμοι:
Ενημέρωση από τη σελίδα του ΓΕΩΤΕΕ: https://tinyurl.com/3m9d9efx -- https://geotee-anste.gr/ημερίδα-κακοποίηση-των-ζώων-μια-τραγι/
Αφίσα και πρόγραμμα: https://geotee-anste.gr/wp-content/uploads/2025/09/Afisa_programma_kakopoiisi_zvvn_22_9_2025.pdf
Δελτίο τύπου: https://geotee-anste.gr/δελτίο-τύπου-πραγματοποιήθηκε-η-ημερ/
Ολόκληρη η ημερίδα στο Youtube: https://www.youtube.com/live/IND62GGrtWk?si=WROyr__61ajzvACd
Στους ακόλουθους συνδέσμους θα βρείτε τις εισηγήσεις της ημερίδας:
Παραπομπές:
** https://www.esdi.gr/wp-content/uploads/2025/09/tontis_2025.pdf
***
Her work opened up space for scientists to understand animals as beings with interiority (although even today, that approach is far from universally embraced). But Goodall also devoted herself to something even more radical, and far rarer for scientists of her international stature. Goodall’s recognition of animals’ capacities was not just an abstract academic finding but a practical ethic and moral imperative that led her to advocate for veganism, meat reduction, and animal rights. She despaired at the horrors of factory farming, calling it “amongst the worst atrocities ever perpetrated by humanity,” and she vocally opposed invasive animal experimentation, particularly on primates — a commitment that sometimes put her at odds with fellow scientists who believe that experimenting on animals remains essential to scientific discovery.
“It is nothing but living hell,” Goodall wrote in 2019, describing the conditions she saw in video footage of an animal testing lab in Germany. Speaking about her experience at a conference on xenotransplantation, or implanting animal organs into humans, she told the New Yorker in a 2022 story, “They were all talking happily about breeding pigs for xenotransplant, dogs, and so on. I felt like an alien in a world full of people with no empathy.”
Goodall had long advocated for an end biomedical testing on chimps, a goal that was finally achieved in the US a decade ago, lent her voice to campaigns by animal rights groups like PETA to draw attention to the extreme suffering of animals in research labs, and helped appeal to federal regulators to end such experiments. She also sat on the board of the Nonhuman Rights Project, a nonprofit that seeks to secure legal personhood for animals, so that they’re extended legal rights like freedom from captivity and exploitation.
It’s hard to overstate just how transgressive, even heretical, these ideas are within the mainstream scientific community. Like any in-group, researchers have taboos against aligning with those they perceive as threats to their autonomy — and animal rights advocates who question scientists’ prerogative to use animals as they see fit are among the most potent such threats. The wildlife conservation community, too, of which Goodall was a part, focuses on protecting animals on a species level, but has little to say about the welfare of individual animals*.
Goodall, who broke barriers everywhere she went, seemed to have little use for such arbitrary, ethically dubious boundaries, which made her widely beloved within the animal rights movement. She was among the few preeminent scientists willing to use her status to speak plainly about animal exploitation, even calling for colleagues to reevaluate not just the ethics of animal experimentation, but also its scientific value: “More and more scientists today are concluding that experiments on animals are contributing nothing toward cures for disease in humans,” she said.
Goodall achieved such fame that she could afford to break with convention without risking professional marginalization. Even so, it would have been easier for her to avoid pushing against received norms. But she was willing to see the implications of her own work on animal intelligence through to its only logical conclusion: that humanity’s pervasive tyranny over nonhuman animals lacks any serious moral basis. Her radical empathy pushes us to ask more of our institutions, and of ourselves.
Source: https://www.vox.com/future-perfect/463524/jane-goodall-animal-rights-experimentation-veganism-factory-farming [Fb]
https://www.yahoo.com/news/articles/jane-goodall-most-radical-message-141000026.html by Marina Bolotnikova
Photo: Jane Goodall visits a chimpanzee rescue center on June 9, 2018, in Entebbe, Uganda. | Sumy Sadurni/AFP via Getty Images
* https://youtu.be/USAHgBX4P48
Σε αυτό το βίντεο, Ο Αλέξης Βάκης* συνομιλεί με τον Γιώργο Ι. Αλλαμανή για την ζωή και το έργο της Μαριανίνας Κριεζή, ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ και την εκπομπή "Εδώδιμα και Αποικιακά", το Σάββατο 13-09-2025.
Στο αφιέρωμα, βγαίνουν στον αέρα άγνωστα ηχητικά και γραπτά ντοκουμέντα, μεταξύ των οποίων και ένα από τα "χαμένα" επεισόδια της πρώτης φιλοζωικής εκπομπής του Ελληνικού Ραδιοφώνου (Δεύτερο Πρόγραμμα, 1987) με τον "κακό γείτονα" (Λάμπρος Τσάγκας) και το κακό παιδάκι του, τη "Μπουλού" (Νατάσσα Ασίκη), που είχε θεατρικό χαρακτήρα και τίτλο "Μου το 'πε ένα πουλάκι".
Το επεισόδιο αυτό (00:54:19 - 01:28:44) που "σώθηκε" (μεταξύ άλλων) σε κασέτα εκείνης της εποχής, ψηφιοποιήθηκε, και τώρα ακούγεται ξανά, για πρώτη φορά μετά από 38 χρόνια. Στο ρόλο του καλού γείτονα ο Γιώργος Παπαστεφάνου .
https://youtu.be/-29_4AnqczM?si=ECLTkdvCczaSTxO7
https://archive.stokokkino.gr/uploadArchive/250913_160000.mp3
https://soundcloud.com/user-899349255/1055-13092025a
https://soundcloud.com/user-899349255
https://soundcloud.com/user-61902808
Παλιό λαϊκό Ινδικό παραμύθι, σε απόδοση και διασκευή της Μαριανίνας Κριεζή*
Μια ωραία μέρα με ήλιο, ένας άνθρωπος της πόλης πήγε βόλτα στην εξοχή. Κουράστηκε γρήγορα όμως. Έλυσε τότε τη γραβάτα του, ξάπλωσε κάτω από ένα δέντρο και τον πήρε ο ύπνος. Τι γλυκά που τον νανούριζαν τα φύλλα που θρόιζαν και τ’ ανοιξιάτικα πουλιά! Χρρ, χρρ, ροχάλιζε ο άνθρωπος της πόλης. Ξαφνικά όμως ξύπνησε, πετάχτηκε πάνω και κοίταξε το ρολόι του.
- Κατάρα, παλιοκατάσταση, φώναξε. Πάλι έχασα το τρένο για την πόλη!
Κι άρχισε να κλωτσάει τον κορμό του δέντρου απ’ το κακό του: Ντακ-ντουκ, ντακ-ντουκ…
- Κατάρα, παλιοκατάσταση, ψιθύρισε το δέντρο κι από την ταραχή του -χλουπ- του ξέφυγε ένας καρπός μεγάλος σαν καρπούζι. Εκείνη την ώρα όμως πέρναγε από κάτω ένας κόκορας και -γκαπ- έφαγε το καρπούζι στο κεφάλι.
- Κατάρα, παλιοκατάσταση, λάλησε ο κόκορας. Φτεροκοπώντας από το θυμό του, -τσικ- τσίμπησε ότι βρέθηκε μπροστά του: ένα χοντρό μπούτι μοσχαρίσιο.
- Κατάρα, παλιοκατάσταση, μουγκάνισε το μοσχάρι. Παραπατώντας από τον πόνο, σκόνταψε σε μια πέτρα και -πλαφ- έπεσε μέσα σε μια θάλασσα από λουλούδια.
- Κατάρα, παλιοκατάσταση, ζουζούνισε η μέλισσα που πετάχτηκε μεσ’ από έναν κρίνο. Τρελαμένη από το φόβο της, ζζζζζζζζ, πέταξε μακριά και κρύφτηκε μέσα σε μιά σπηλιά.
Η σπηλιά αυτή όμως, έτυχε να είναι το αυτί ενός ελέφαντα.
- Κατάρα, παλιοκατάσταση, χλιμίντρισε ο ελέφαντας. Και αφηνίασε. Κλαπατακλάπ - κλαπατακλούπ, κλαπατακλάπ – κλαπατακλούπ, έτρεχε σαν σίφουνας ο αφηνιασμένος ελέφαντας στα λιβάδια τ’ ανθισμένα, στα χωράφια τα σπαρμένα, στ’ αμπέλια, στ’ αγροκτήματα, στο δρόμο με τα σήματα, παρασέρνοντας τα πάντα στο διάβα του, ώσπου - μπουμ- τράκαρε στο πρώτο σπιτάκι του χωριού και -κρατς- το έκανε χίλια κομμάτια.
- Κατάρα, παλιοκατάσταση, αντήχησε τότε σε όλο το χωριό. Και να! Μέσ’ από τα χαλάσματα ξεπρόβαλε μια εξαγριωμένη γιαγιά. Φορούσε ποδιά της κουζίνας κι ήταν καπελωμένη μ’ ένα μεγάλο φύλλο για πίτα. Βγάζει το φύλλο από το κεφάλι της η γιαγιά, κοιτάζει δεξιά, δε βλέπει κανέναν. Κοιτάζει αριστερά, τίποτα. Κοιτάζει ίσια μπροστά της, βλέπει τον ελέφαντα και τον αρπάζει απ’ την προβοσκίδα.
- Βρε παχύδερμο, του λέει, γιατί, γιατί, γιατί γκρέμισες το σπιτάκι μου; Τώρα να δεις τι θα σου κάνω!
- Δε φταίω εγώ γιαγιά, δικαιολογήθηκε ο ελέφαντας. Εκείνη εκεί η μέλισσα φταίει που μου μπήκε στο αυτί και αφηνίασα.
Μια και δυό η γιαγιά πάει, βρίσκει τη μέλισσα και την αρπάζει απ’ το φτερό.
- Βρε παλιοζουζούνι, της λέει, γιατί, γιατί, γιατί γκρέμισες το σπιτάκι μου; Τώρα να δεις τι θα σου κάνω!
- Δε φταίω εγώ γιαγιά, δικαιολογήθηκε η μέλισσα. Εκείνο εκεί το μοσχάρι φταίει που έπεσε με τα μούτρα μες στα λουλούδια και τρόμαξα.
Μια και δυό η γιαγιά πάει, βρίσκει το μοσχάρι και το αρπάζει απ’ τα κέρατα.
- Βρε μοσχάρι, του λέει, γιατί, γιατί, γιατί γκρέμισες το σπιτάκι μου; Τώρα να δεις τι θα σου κάνω!
- Δε φταίω εγώ γιαγιά, δικαιολογήθηκε το μοσχάρι. Εκείνος εκεί ο κόκορας φταίει που μου έκοψε τσιμπιά και πόνεσα.
Μια και δυό η γιαγιά πάει, βρίσκει τον κόκορα και τον αρπάζει απ’ το λειρί.
- Βρε βρωμόπουλο, του λέει, γιατί, γιατί, γιατί γκρέμισες το σπιτάκι μου; Τώρα να δεις τι θα σου κάνω!
- Δε φταίω εγώ γιαγιά, δικαιολογήθηκε ο κόκορας. Εκείνο εκεί το δέντρο φταίει που μου πέταξε στο κεφάλι ένα σανκαρπούζι και θύμωσα.
Μια και δυό η γιαγιά πάει, βρίσκει το δέντρο και το αρπάζει απ’ τα κλαδιά.
- Βρε διαβολόδεντρο, του λέει, γιατί, γιατί, γιατί γκρέμισες το σπιτάκι μου; Τώρα να δεις τι θα σου κάνω!
- Δε φταίω εγώ γιαγιά, δικαιολογήθηκε η σανκαρπουζιά. Εκείνος εκεί ο άνθρωπος φταίει που με τρέλανε στις κλωτσιές και καταταράχτηκα.
Μια και δυό η γιαγιά πάει, βρίσκει τον άνθρωπο της πόλης και τον αρπάζει απ’ τ’ αυτί.
- Βρε παλιάνθρωπε, του λέει, γιατί, γιατί, γιατί γκρέμισες το σπιτάκι μου; Τώρα να δεις τι θα σου κάνω!
Κατέβασε το κεφάλι αυτός.
- Συγνώμη γιαγιά, μουρμούρισε.
Τότε εκείνη έβαλε τα γυαλιά της, σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών, τον κοίταξε καλά-καλά και είδε πως ήταν ο εγγονός της.
- Από μικρός ήσουν ζημιάρης Θανάση, του είπε αυστηρά. Τι με κοιτάς; Τρέχα να φέρεις εργαλεία και υλικά και ξαναφτιάξε αμέσως το σπιτάκι μου ίδιο όπως ήταν πρώτα!
Τι να κάνει ο άνθρωπος της πόλης, πάει, φέρνει εργαλεία και υλικά, χτίζει, χτίζει, πετροχτίζει, πελεκάει και μυστρίζει, φτιάχνει τζάκι με στολίδια και σκεπή με κεραμίδια, πριονίζει και καρφώνει και πορτοπαραθυρώνει, σοβατίζει, πλακοστρώνει και ασπρίζει κι' ασβεστώνει, ώσπου το σπιτάκι έγινε ακόμα καλύτερο από πρώτα!
Όταν το είδε η γιαγιά, ενθουσιάστηκε! Αγκάλιασε λοιπόν τον εγγονό της και τον φίλησε και στα δυό του μάγουλα.
- Μπράβο Θανασάκη μου, του είπε. Είδες άμα θέλεις; Έλα μέσα τώρα να σου ξαναφτιάξω απ’ την αρχή τη χορτόπιτα που σου αρέσει. Θα φάμε, θα πιούμε και θα χορέψουμε. Και μετά, αν δε σε πάρει πάλι ο ύπνος, μπορεί και να προλάβεις το επόμενο τρένο για την πόλη!
*8/09/1947 - 6/02/2022 [Αυτό το παραμύθι (που έχει μείνει αδημοσίευτο) αλίευσα ανατρέχοντας (ακόμα μια φορά) με νοσταλγία στο ηλεκτρονικό μου γραμματοκιβώτιο και την αλληλογραφία που είχα μαζί της. Κ.Π]
Άρθρο της Λίνας Γιάνναρου, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 27.08.2025
Η βία δεν σταματάει στα ζώα. Σύμφωνα με τους ειδικούς, σε άτομα με ιστορικό κακοποίησης ζώων, υπάρχει αυξημένη πιθανότητα εμφάνισης ή κλιμάκωσης και διαπροσωπικής βίας.
Σε τροποποίηση της ισχύουσας νομοθεσίας σχετικά με τα όπλα προχώρησε το υπουργείο Δικαιοσύνης. Κατόπιν πρότασης της Ειδικής Γραμματείας για την Προστασία των Ζώων Συντροφιάς του υπουργείου Εσωτερικών, δεν θα χορηγούνται πλέον άδειες οπλοκατοχής και οπλοφορίας σε όσους διώκονται ή έχουν καταδικαστεί για κακουργήματα και πλημμελήματα του Ν. 4830/2021 για την κακοποίηση ζώων. Σε περίπτωση που οι προαναφερόμενες άδειες έχουν ήδη χορηγηθεί, ανακαλούνται από την αστυνομική αρχή που τις χορήγησε.
Γνωρίζει καλά για τι μιλάει. Στην Κρήτη όπου υπηρετούσε, το φαινόμενο της κακοποίησης ζώων είχε επί χρόνια λάβει μεγάλες διαστάσεις. Ο Χρυσάκης είχε δώσει αγώνα για να αλλάξει τη νοοτροπία των Αρχών γύρω από την αντιμετώπιση αυτών των περιστατικών. «Τα ζώα είναι μια αδύναμη και απροστάτευτη κοινωνική ομάδα. Δεν έχουν μπουτόν όπως ο άνθρωπος να πατήσουν για να έρθει η αστυνομία, ούτε μπορούν να χτυπήσουν την πόρτα του αξιωματικού υπηρεσίας. Εμείς ως πολιτεία έχουμε υποχρέωση να τα προστατεύσουμε».
Ακόμη και η συσχέτιση της κακοποίησης των ζώων με την ενδοοικογενειακή βία, γεγονός που προκύπτει τόσο από την καθημερινή εμπειρία ενός αστυνομικού αλλά και από τη διεθνή βιβλιογραφία, δεν ήταν ενίοτε αρκετή. Η πρωτοβουλία πάντως της Ειδικής Γραμματείας του υπουργείου Εσωτερικών βρήκε ευήκοα ώτα στο υπουργείο Δικαιοσύνης. «Τα θεμέλια της διάταξης τέθηκαν στις αρχές του έτους σε συνάντησή μας με τον γ.γ. του υπουργείου Πέλοπα Λάσκο, στον οποίο καταθέσαμε την πρότασή μας», λέει ο κ. Χρυσάκης.
«Ηταν ιδιαίτερα θερμός. Είπε προχωρούμε. Κάπως έτσι μετουσιώθηκε σε νόμο. Με τη νομοθετική αυτή αλλαγή, η φαρέτρα μας εμπλουτίζεται ώστε να προστατεύουμε όχι μόνο τα ζώα, αλλά και τους πιο ευάλωτους και ανυπεράσπιστους συμπολίτες μας. Γιατί όποιος κάνει το ένα έχει ήδη κάνει ή θα κάνει το άλλο».
Ή καμιά φορά κάνει και τα δύο ταυτόχρονα. Χαρακτηριστικό υπήρξε το έγκλημα στα Γλυκά Νερά. Ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος καταδικάστηκε πρωτοδίκως για τη δολοφονία της Καρολάιν Κράουτς στις 11 Μαΐου 2021 σε ισόβια και σε επιπλέον 10 χρόνια και χρηματικό πρόστιμο για τη θανάτωση του σκύλου της οικογένειας. Θυμίζεται ότι είχε χρησιμοποιήσει τη θανάτωση του σκύλου για να σκηνοθετήσει «ληστεία».
Στις 29 Σεπτεμβρίου 2023, το Μεικτό Ορκωτό Εφετείο της Αθήνας επικύρωσε ομόφωνα τις ποινές: ισόβια για την ανθρωποκτονία, συνολικά 11 έτη και 6 μήνες για τα λοιπά αδικήματα (μεταξύ των οποίων και η θανάτωση ζώου συντροφιάς) και συνολικό πρόστιμο 21.000 ευρώ. Θυμίζεται ότι από τον Νοέμβριο 2020 η βασανιστική κακοποίηση ή θανάτωση ζώου έχει αναβαθμιστεί σε κακούργημα με ανώτατη ποινή κάθειρξης έως 10 έτη.
Το 2021 θεσπίστηκε νέο πλαίσιο για την ευζωία ζώων συντροφιάς, ο Ν. 4830/2021). «Τι δείχνει αυτή η υπόθεση;», λέει η σύμβουλος επικοινωνίας της Ειδικής Γραμματείας για την Προστασία των Ζώων Συντροφιάς, κοινωνική ψυχολόγος, εξειδικευμένη σε θέματα προστασίας θυμάτων βίας, Αφροδίτη Στάθη. «Η ανθρωποκτονία και η ταυτόχρονη θανάτωση του ζώου στο ίδιο περιστατικό αναδεικνύει τυπικά μοτίβα ενδοοικογενειακής/συντροφικής βίας, όπου η κακοποίηση ζώου χρησιμοποιείται για εκφοβισμό, έλεγχο ή συγκάλυψη – μοτίβο που έχει καταγραφεί συστηματικά στη διεθνή βιβλιογραφία».
«Πολύ συχνά οι θύτες εκβιάζουν τα παιδιά να μη μιλήσουν χρησιμοποιώντας το κατοικίδιο. Ακόμη και στις γυναίκες θύματα θα πουν “αν φύγεις, θα σκοτώσω το σκυλί”», επισημαίνει η κοινωνική ψυχολόγος Αφροδίτη Στάθη.
Χαρακτηριστικό της συσχέτισης των εγκλημάτων, λέει η ίδια, είναι το γεγονός ότι στη διαδικασία δικανικής συνέντευξης/διερεύνησης περιστατικών με υποψία κακοποίησης σε ανήλικα θύματα στα Σπίτια του Παιδιού (σ.σ. δομές υποδοχής παιδιών-θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας, όπου λαμβάνουν ψυχολογική υποστήριξη αλλά και καταθέτουν τα όσα βίωσαν) στην Αμερική, έχει προστεθεί συγκεκριμένη ερώτηση για την κακοποίηση των ζώων της οικογένειας.
«Σε μια πρόσφατη εκπαίδευση που παρακολούθησα με εκπροσώπους της εισαγγελίας της Νέας Υόρκης, μας τόνισαν ότι τα παιδιά είναι πιο εύκολο να ανοιχτούν και να μιλήσουν για την κακοποίηση που ασκεί ο θύτης π.χ. μπαμπάς στο κατοικίδιό τους παρά για κάποιο άλλο θύμα της οικογένειας και έχει πια ενταχθεί ως διαδικασία στη δικανική συνέντευξη». Σύμφωνα με την κ. Στάθη, επίσης, πολύ συχνά οι θύτες εκβιάζουν τα παιδιά να μη μιλήσουν χρησιμοποιώντας το κατοικίδιο.
«Ακόμη και στις γυναίκες θύματα θα πουν “αν φύγεις, θα σκοτώσω το σκυλί”. Σημαντικό ποσοστό επιζησάντων αναφέρει απειλές ή/και κακοποίηση κατοικιδίων από τον θύτη· αυτό συνδέεται με καθυστέρηση αποχώρησης από τον κακοποιητή και αυξημένο κίνδυνο. Γι’ αυτό εμείς ζητούμε όταν οι γυναίκες απομακρύνονται από το σπίτι για να προστατευθούν στα καταφύγια, να μπορούν να πάρουν και το ζώο τους μαζί. Είναι κομμάτι της οικογένειας κι αυτό, και αυτό θύμα βίας». Σε πολλές χώρες επιτρέπεται πλέον η ένταξη ζώων σε περιοριστικά μέτρα.
«Συστηματικές ανασκοπήσεις συνδέουν την κακοποίηση ζώων, ειδικά σε παιδική/εφηβική ηλικία, με μελλοντικές εκδηλώσεις διαπροσωπικής βίας. Το FBI από το 2016 καταγράφει την κακοποίηση ζώων ως Group-A offense στο NIBRS (σ.σ. National Incident-Based Reporting System, το εθνικό σύστημα καταγραφής εγκληματικών περιστατικών στις ΗΠΑ), ακριβώς λόγω του συσχετισμού με άλλα βαριά εγκλήματα και για να διευκολυνθεί η προληπτική ανάλυση κινδύνου. Φυσικά ο σύνδεσμος δεν είναι ντετερμινιστικός, αλλά αποτελεί ισχυρό δείκτη κινδύνου και εργαλείο έγκαιρης παρέμβασης. Υπάρχει αυξημένη πιθανότητα εμφάνισης/κλιμάκωσης διαπροσωπικής βίας σε άτομα με ιστορικό κακοποίησης ζώων. Και δεν είναι ανάγκη να έχει κάποιος κατοικίδιο, ούτε καν να αγαπάει τα ζώα για να αντιληφθεί το πρόβλημα», επισημαίνει Αφροδίτη Στάθη.
Η Ειδική Γραμματεία για την Προστασία των Ζώων Συντροφιάς φιλοδοξεί να παίξει σημαντικό ρόλο σε όλο το φάσμα, από την πρόληψη μέχρι και την καταστολή των συγκεκριμένων εγκλημάτων. «Θέλουμε συνεργασία με όλους τους φορείς, να σταματήσουμε να δίνουμε μάχες με ανεμόμυλους. Να αντιληφθούν όλοι ότι αυτό που θα προσπεράσουμε σήμερα θα το βρούμε αύριο μπροστά μας», καταλήγει η κ. Στάθη. Εντός του 2026 πρόκειται να οργανωθεί επιστημονικό συνέδριο ακριβώς με αυτό το θέμα, ενώ προγραμματίζεται και η εκπόνηση σχετικής μελέτης σε συνεργασία με πανεπιστήμιο.
Η νέα ρύθμιση, πάντως, αποτελεί σημαντικό όπλο στη φαρέτρα τους. Οπως λέει ο κ. Χρυσάκης, «σε ένα κράτος δικαίου, η πολιτεία χαράσσει τον νομικό πολιτισμό, τον οποίο θα πρέπει να τιμά και να εφαρμόζει. Αφουγκράζεται και εναρμονίζεται με τις ανάγκες της κοινωνίας που υπηρετεί. Δεν επιτρέπει στην κουλτούρα της βίας να κυριαρχήσει και να εμφιλοχωρήσουν στην κοινωνία η ανισότητα, η κακοποίηση και ο φόβος».
Η συσχέτιση ανάμεσα στην κακοποίηση ζώων και στη βία κατά ανθρώπων έχει αναδειχθεί σε πολλές διεθνείς υποθέσεις. Μεταξύ άλλων:
• Λούκα Μανιότα (Καναδάς, 2012): Η υπόθεση συγκλόνισε τον Καναδά το 2012. Ο Μανιότα δολοφόνησε τον φοιτητή Τζουν Λιν στο Μόντρεαλ, καταγράφοντας τη δολοφονία σε βίντεο. Πριν από το έγκλημα, είχε τραβήξει την προσοχή του Διαδικτύου με βίντεο κακοποίησης και θανάτωσης γατών, τα οποία είχαν προκαλέσει παγκόσμια κατακραυγή και οδήγησαν στη δημιουργία της ομάδας «Don’t F**k with Cats», που προσπάθησε να τον εντοπίσει.
• Στίβεν Εϊβερι (ΗΠΑ, 1982): Καταδικάστηκε το 1982 για κακοποίηση ζώου (περιέλουσε μια γάτα με βενζίνη και την πέταξε στη φωτιά) και πολλά χρόνια αργότερα (2007) καταδικάστηκε για τη δολοφονία της Τερέζα Χάλμπαχ. Η υπόθεση έγινε παγκοσμίως γνωστή μέσω της σειράς του Netflix «Making a Murderer». Εγκληματολογικές μελέτες συχνά αναφέρονται στο περιστατικό του 1982 ως πρώιμο προειδοποιητικό σημάδι.
• State v. Abdi-Issa (ΗΠΑ, 2022): Υπόθεση-ορόσημο για τον τρόπο που οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν τη σχέση ανάμεσα στην κακοποίηση ζώων και στην ενδοοικογενειακή βία. Ο Αμπντι-Ισα σκότωσε τον σκύλο της συντρόφου του, έχοντας προηγουμένως απειλήσει ότι θα σκοτώσει και την ίδια. Το Ανώτατο Δικαστήριο της πολιτείας έκρινε ότι η κακοποίηση ζώου μπορεί να επισημανθεί ως έγκλημα ενδοοικογενειακής βίας.
• Τζίμι Σμιθ (Ηνωμένο Βασίλειο, 2023): Καταδικάστηκε έπειτα από πολυετή κακοποιητική συμπεριφορά, που κλιμακώθηκε στη θανάτωση των κουταβιών της συντρόφου του – χαρακτηριστική υπόθεση όπου η βία σε ζώα χρησιμοποιήθηκε ως εργαλείο εξουσίας/εκφοβισμού στο πλαίσιο ενδοοικογενειακής βίας.
Πηγή: https://www.kathimerini.gr/society/563781445/i-politeia-afoplizei-toys-kakopoiites-zoon/
