Το βιβλίο του Λούντβιχ Κλάγκες "Ο άνθρωπος και η γη", (Εκδόσεις Μάγμα, Μάιος 2020, σε μετάφραση του Γιώργου Στεφανίδη) είναι ένα συναρπαστικό μανιφέστο για τις ανθρώπινες αξίες, την "πρόοδο" και τον "πολιτισμό". Πριν από έναν και πλέον αιώνα (1913), ο συγγραφέας (που ήταν πολύ πιο μπροστά στην εποχή του) επιχειρεί να αναδείξει μια επερχόμενη καταστροφή, όχι μόνο της φύσης αλλά και του ίδιου του ανθρώπου - καταστροφέα, στο βωμό μιας συγκεκριμένης κουλτούρας περί "προόδου"...
"Μπορεί ο χριστιανισμός να κήρυττε πάντα την αγάπη, αλλά αν εξετάσουμε αυτήν την αγάπη πιο προσεκτικά, θα διαπιστώσουμε ότι αποτελούσε κατά βάση ένα σεβάσμιο όσο και επιτακτικό «οφείλεις να» που αφορά μόνο τον άνθρωπο-θεό στραμμένο εναντίον της φύσης, με την θεμελιώδη πεποίθηση ότι η ζωή δεν έχει καμία απολύτως αξία, αν δεν χρησιμεύει στον άνθρωπο", γράφει. Μια τέτοια αντίληψη βλέπει τους φυσιολάτρες ως ειδωλολάτρες -με ό,τι αυτό συνεπάγεται, όπως την δίωξη της αγάπης για την φύση ως ειδωλολατρική, και την απαξίωση εθίμων που θεωρούνται ιερά από κάποιους πρωτόγονους λαούς.
Δεν είναι η πρώτη φορά που μέλη προτεσταντικών και καθολικών δογμάτων χρησιμοποιούν βία για να εξαλείψουν από προσώπου γης ιθαγενείς που πιστεύουν στην αξία των δυνάμεων της φύσης, καταδικάζοντας τους ως μάγους και ειδωλολάτρες. Η ίδια άποψη νομιμοποιούσε τους κονκισταδόρες με τα χριστιανικά λάβαρα, να αφανίσουν τους ιθαγενείς και τους πολιτισμούς τους σε όλη την Αμερικανική Ήπειρο και την Αυστραλία.
Παρόμοια ήταν και η αντίληψη βάσει της οποίας οι χριστιανοί κατέστρεφαν τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και καταδίωκαν αλύπητα αυτούς που είχαν θεοποιήσει, όχι μόνο τον έρωτα και την ομορφιά, αλλά και την γη, την θάλασσα, την μουσική, την γεωργία, το αμπέλι και το κρασί, την φιλοξενία, τα φυτά και τα ζώα, τις λίμνες, τα ποτάμια και τα βουνά (με την Αφροδίτη, τη Δήμητρα, τον Απόλλωνα, τον Ποσειδώνα, τον Διόνυσο, τον Ερμή κ.λπ). Στις αναπτυγμένες χώρες, τέτοιες αντιλήψεις διαχέονται από τις ελίτ σε όλο το κοινωνικό σώμα ως "σύγχρονες αξίες".
"Το τέλος του τέλους της γης" αποτελείται από δοκίμια, πολλά από τα οποία έχουν σαν θέμα τους τις επιπτώσεις του σύγχρονου τρόπου ζωής των ανθρώπινων κοινωνιών στον κόσμο των πτηνών, τα οποία προηγούνται του ανθρώπου στην γη κατά 150 εκατομμύρια χρόνια. Σήμερα, η αποψίλωση των δασών, τα παρασιτοκτόνα, η μόλυνση των υδάτων, η βιομηχανική αλιεία, η καταστροφή των βιοτόπων, το κυνήγι, τα πλαστικά και πολλά άλλα δεν εξυπηρετούν την επιβίωση του ανθρώπου, αλλά τον πλούτο και την εξουσία, την διασκέδαση και την απληστία του.
Έχουν δίκιο όσοι διαμαρτύρονται για τις ανεμογεννήτριες, που συνήθως τοποθετούνται στους διαδρόμους των εναέριων ρευμάτων τα οποία ακολουθούν συνήθως τα αποδημητικά πτηνά. Αυτά τα τεχνολογικά τέρατα δεν αφαιρούν μονάχα την ομορφιά από κάθε τοπίο, αλλά βιάζουν αιματηρά τη φύση, διαταράσσοντας τις εξαιρετικά λεπτές ισορροπίες του οικοσυστήματος, από τις οποίες εξαρτάται κάθε είδους ζωή (και η ανθρώπινη, εννοείται), αφού όλα είναι αλληλένδετα και αλληλοεξαρτώμενα.
"Οι αρχαίοι λαοί δεν ενδιαφέρονταν να εξερευνήσουν τη φύση μέσω πειραμάτων, να την υποδουλώσουν στις μηχανές και να την κατατροπώσουν με δόλο, χρησιμοποιώντας τις ίδιες της τις δυνάμεις. Αποστρέφονταν μάλιστα την επιδίωξη αυτή ως ασέβεια και αχρειότητα. Τα δάση και οι κρήνες, οι βράχοι και τα σπήλαια ήταν γι’ αυτούς γεμάτα ιερότητα. Από τις ψηλές βουνοκορφές ξεχύνονταν οι νεροποντές των θεών (γι’ αυτό οι άνθρωποι τις άφηναν απάτητες). Οι καταιγίδες και το χαλάζι ξέσπαγαν ως απειλή ή προμήνυμα για την έκβαση των μαχών. Όταν οι αρχαίοι Έλληνες γεφύρωναν έναν ποταμό, παρακαλούσαν την υδρόβια θεότητα να συγχωρέσει την πράξη τους και προσέφεραν σπονδές. Στην αρχαία Γερμανία, η βεβήλωση του δάσους εξιλεωνόταν με αιματοχυσία. Αφού όμως αποξενώθηκε από τα πλανητικά ρεύματα, ο σημερινός άνθρωπος βλέπει σε όλα αυτά μονάχα παιδικές προλήψεις", λέει ο Κλάγκες.
"Οι Παριζιάνοι πιλοποιοί επεξεργάζονται κάθε χρόνο μέχρι και σαράντα χιλιάδες γλαρόνια και γλάρους", διαβάζουμε στο περιοδικό Le Cri de Paris. "Ένας Λονδρέζος έμπορος πούλησε τον περασμένο χρόνο τριάντα δύο χιλιάδες κολιμπρί, ογδόντα χιλιάδες θαλασσοπούλια , και οχτακόσιες χιλιάδες πτηνά διαφορετικών ειδών. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι, κάθε χρόνο, στον βωμό της γυναικείας μόδας θυσιάζονται περίπου τριακόσια εκατομμύρια πτηνά. Υπάρχουν χώρες που έχουν χάσει πλέον εντελώς ορισμένα είδη, τα οποία αποτελούσαν σήμα κατατεθέν συγκεκριμένων περιοχών. Προκειμένου τα φτερά και τα πούπουλα να διατηρήσουν τη στιλπνότητά τους, πρέπει να ξεπουπουλιάζουμε τα πτηνά ενόσω είναι ζωντανά και, ως εκ τούτου, το κυνήγι των άτυχων ζώων δεν γίνεται με τουφέκι αλλά με δίχτυ. Ο απάνθρωπος «κυνηγός» αφαιρεί τα φτερά από το σώμα των αιχμαλωτισμένων πτηνών, ενώ αυτά πρέπει να υπομείνουν τα μεγαλύτερα μαρτύρια πριν βρουν τον θάνατο μέσα σε ανυπόφορους σπασμούς"...
Για χιλιάδες χρόνια, οι αμερικανικοί βίσονες περιπλανιόντουσαν κατά εκατομμύρια στα βοσκοτόπια, αποτελώντας το αγαπημένο κυνήγι των Ινδιάνων. Μόλις όμως ο "πολιτισμένος" Ευρωπαίος πάτησε το πόδι του στη Βόρεια Αμερική, ξεκίνησε μια φρικιαστική και άσκοπη εξόντωση, με αποτέλεσμα σήμερα ο βίσονας να αποτελεί πλέον παρελθόν.
Το ίδιο δράμα ξαναπαίζεται σήμερα στην Αφρική. Διαβάζουμε στο βιβλίο "Ο άνθρωπος και η γη": "Προκειμένου να προμηθεύσουμε την πολιτισμένη ανθρωπότητα με μπάλες μπιλιάρδου, κουμπιά, πολυτελείς χτένες και θήκες (καθώς και παρόμοια αντικείμενα... απίστευτης χρησιμότητας!) κατεργαζόμαστε ετησίως οχτακόσιους τόνους ελεφαντόδοντο, σύμφωνα με τους πρόσφατους υπολογισμούς του Παριζιάνου ερευνητή Τουρνιέ. Αυτό ισοδυναμεί με την εξολόθρευση πενήντα χιλιάδων ζώων. Σύμφωνα με τις νεότερες πληροφορίες, από τη στιγμή που το κράτος του Κονγκό παρέδωσε τον έλεγχο της περιοχής Λάντο, ένας αγγλικός κυνηγετικός σύλλογος περικύκλωσε και έσφαξε ένα κοπάδι οχτώ χιλιάδων ελεφάντων, συμπεριλαμβανομένων των θηλυκών και των μικρών τους".
"Στον ίδιο βαθμό εξολοθρεύονται ανηλεώς αντιλόπες, ρινόκεροι, άγρια άλογα, καγκουρό, καμηλοπαρδάλεις, στρουθοκάμηλοι, γκνου (στις τροπικές περιοχές), όπως και πολικές αρκούδες, πολικές αλεπούδες, θαλάσσιοι ίπποι και φώκιες (στις αρκτικές ζώνες). Η ανθρωπότητα έχει επιδοθεί σε ένα όργιο καταστροφής χωρίς προηγούμενο, ο «πολιτισμός» έχει κυριευτεί από μια αχαλίνωτη δολοφονική μανία, ενώ οι πόροι της γης κατασπαταλώνται από τις δηλητηριώδεις εμπνεύσεις του. Ιδού, λοιπόν, οι καρποί της προόδου"!
Εκατό χρόνια μετά την κραυγή του Λούντβιχ Κλάγκες, σε όλο τον κόσμο, έχουν πολλαπλασιαστεί οι άνθρωποι που κατανοούν ότι η ανθρώπινη ζωή βρίσκεται και υπάρχει σε αλληλεξάρτηση με όλες τις άλλες μορφές ζωής πάνω στον πλανήτη. Οι άνθρωποι αυτοί αντιλαμβάνονται ότι η ομορφιά και η αρμονία είναι η έκφραση της ισορροπίας της φύσης, και ότι, αν αυτή η ισορροπία διαταραχτεί, η γη θα συνεχίσει να υπάρχει, όχι όμως απαραιτήτως και το ανθρώπινο είδος... Αντιλαμβάνονται επίσης ότι, ακόμη και αν οι άνθρωποι επιζήσουν, οι όροι διαβίωσης θα είναι πολύ δυσμενέστεροι έως αφόρητοι για αυτούς. Τόση αλαζονεία, τόση βαρβαρότητα, τόση μεγαλομανία... Ίσως γιατί ξεχάσαμε πως ο άνθρωπος είναι μια λεπτομέρεια στο σύμπαν, με πολύ μικρή διάρκεια ζωής μέσα στα δισεκατομμύρια χρόνια.
"Μπορούμε τουλάχιστον να είμαστε βέβαιοι ότι το έδαφος, η δημιουργία των νεφών, οι υδάτινοι πόροι, το προστατευτικό κέλυφος των φυτών και η δραστηριότητα των ζώων διαμορφώνουν ένα Όλον, το οποίο αλληλεπιδρά και περιβάλλει τα μεμονωμένα όντα όπως μια κιβωτός, και βρίσκεται σε άρρηκτη σύνδεση με το κοσμικό γίγνεσθαι. Η μεγαλοπρεπής μονοτονία της ερήμου, η επιβλητικότητα της οροσειράς, η αποχαυνωτική θλίψη των χερσοτόπων, το μυστηριώδες πλέγμα του αλπικού δάσους, ο ρυθμικός παλμός θαλασσοδαρμένων ακτογραμμών, αποτελούν αναπόσπαστες συγχορδίες της μουσικής των πλανητών", γράφει ο Κλάγκες.
Σήμερα, αναπτύσσεται ένα παγκόσμιο κίνημα που θέτει ζητήματα σχετικά με αυτό το "Όλον" -από τη μείωση της παραγωγής διοξειδίου του άνθρακα, μέχρι την προστασία των μελισσών και των πουλιών... Ο Τζόναθαν Φράνζεν έχει ιδιαίτερη αγάπη για τα πουλιά. Αναφέρεται στη ζημιά που κάνουν οι πετρελαιοκηλίδες [π.χ. η κηλίδα του Exxon Valdez στην Αλάσκα που σκότωσε βασανιστικά 146.000 πουλιά], και τα παραγάδια της βιομηχανικής αλιείας, που παγιδεύουν δεκάδες χιλιάδες θαλασσοπούλια, μειώνοντας επίσης και τους πληθυσμούς των ψαριών -σε σημείο που εκατομμύρια πουλιά στερούνται της αναγκαίας τροφής.
Ο Τζόναθαν Φράνζεν περιγράφει επίσης την καταστροφή που συντελέστηκε εξ αιτίας των τρωκτικών που μεταφέρθηκαν ακόμα και στα πιο απομονωμένα νησιά με τα πλοία των "πολιτισμένων". Για να εξοντώσουν τα ποντίκια, οι Ευρωπαίοι έφεραν γάτες, οι οποίες όμως άρχισαν να εξοντώνουν και τα πουλιά. Ύστερα, άρχισαν να ρίχνουν φόλες για να εξολοθρεύσουν τις γάτες, οι οποίες πλέον (μαζί με τα ποντίκια) καταβρόχθιζαν τους νεοσσούς, οδηγώντας τα πουλιά στην εξαφάνιση.
"Τα ποντίκια ήρθαν στη Νήσο Μαριόν με φαλαινοθηρικά και με σκάφη που κυνηγούσαν τις φώκιες, τον δέκατο ένατο αιώνα. Στη δεκαετία του 1940, η κυβέρνηση της Νότιας Αφρικής εισήγαγε γάτες προκειμένου να τα ελέγξει. Οι γάτες δεν άργησαν να γίνουν άγριες, αντί όμως να σκοτώνουν τα ποντίκια, άρχισαν να αποδεκατίζουν τα μικρότερα θαλασσοπούλια που φώλιαζαν στο νησιά. Τα ποντίκια ξέρουν ακριβώς τι εστί γάτα, τα θαλασσοπούλια δεν ξέρουν... Έτσι, ένα Άλμπατρος Τριστάνο, που ,ζυγίζει δέκα κιλά, δεν μπορεί να σταματήσει ένα ποντίκι είκοσι οχτώ γραμμαρίων από το να φάει το μικρό του"...
Οι άνθρωποι, και δη οι "πολιτισμένοι" Ευρωπαίοι και Αμερικανοί, διατάραξαν και συνεχίζουν να διαταράσσουν με αυξημένο ρυθμό τον γήινο οργανισμό -από απληστία, μόδα και εξουσιομανία. Γι’ αυτό είναι επιτακτικά αναγκαίο να αντιληφθεί κανείς ότι ο αχόρταγος καπιταλισμός δεν εκμεταλλεύεται μόνο τους ανθρώπους αλλά απειλεί με εξαφάνιση όλες τις μορφές ζωής που υπάρχουν στην γη. Και ότι, τελικά, πρόοδος σε λάθος βάση σημαίνει αφανισμό.
"Πάνω από 500 είδη ζώων είναι στo χείλος της εξαφάνισης και μέσα στην επόμενη εικοσαετία θα χαθούν για πάντα. Συγκριτικά, τόσα είναι τα είδη που χάθηκαν στη διάρκεια του τελευταίου αιώνα. Χωρίς την ανθρώπινη παρέμβαση, μια τέτοια εξαφάνιση θα χρειάζονταν χιλιάδες χρόνια, σύμφωνα με τους επιστήμονες", γράφει ο Damian Carrington στην εφημερίδα Guardian.
"Μέχρι στιγμής, οι ακαλλιέργητοι, αναίσθητοι, κακόγουστοι, αδιάφοροι και δούλοι της εξουσίας (πολιτικοί και παρατρεχάμενοι) σπρώχνουν κάθε είδος ζωής στην τελική καταστροφή, στρώνοντας το δρόμο με χάντρες, ψεύδη, φόβο και θεάματα"... έγραφε ο Στέλιος Ελληνιάδης, τον Ιούνιο του 2020, στο Περίπτερο Ιδεών. Σήμερα, πέντε χρόνια μετά, τα πράγματα φαίνονται ακόμα χειρότερα.
Πηγή: Το μήνυμα του 2020: Πού πας, ρε μεγάλε; / Ακούστε το ηχητικό της παρουσίασης του βιβλίου του Λούντβιχ Κλάγκες "Ο άνθρωπος και η γη", από τον Στέλιο Ελληνιάδη, εδώ: https://on.soundcloud.com/u8T5uLt8gVDS9jpP6 / Ακούστε και για τα 2 βιβλία εδώ: https://soundcloud.com/user-61902808/defipart1 -- https://soundcloud.com/user-61902808/defipart2 [Fb 1 και 2]
.jpeg)
