Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2025

Jane Goodall’s most radical message was not about saving the planet


Most people know Jane Goodall, the eminent primatologist who died on October 1st at 91, for her singular, field-defining work on wild chimpanzees. She first entered the field in the early 1960s with no formal academic training, at a time when influential scientific frameworks like behaviorism often viewed animals as little more than stimulus-response machines. Unencumbered by scientific orthodoxy, Goodall helped the world see chimps as socially and cognitively sophisticated creatures. 

Her work opened up space for scientists to understand animals as beings with interiority (although even today, that approach is far from universally embraced). But Goodall also devoted herself to something even more radical, and far rarer for scientists of her international stature. Goodall’s recognition of animals’ capacities was not just an abstract academic finding but a practical ethic and moral imperative that led her to advocate for veganism, meat reduction, and animal rights. She despaired at the horrors of factory farming, calling it “amongst the worst atrocities ever perpetrated by humanity,” and she vocally opposed invasive animal experimentation, particularly on primates — a commitment that sometimes put her at odds with fellow scientists who believe that experimenting on animals remains essential to scientific discovery. 

It is nothing but living hell,” Goodall wrote in 2019, describing the conditions she saw in video footage of an animal testing lab in Germany. Speaking about her experience at a conference on xenotransplantation, or implanting animal organs into humans, she told the New Yorker in a 2022 story, “They were all talking happily about breeding pigs for xenotransplant, dogs, and so on. I felt like an alien in a world full of people with no empathy.” 

Goodall had long advocated for an end biomedical testing on chimps, a goal that was finally achieved in the US a decade ago, lent her voice to campaigns by animal rights groups like PETA to draw attention to the extreme suffering of animals in research labs, and helped appeal to federal regulators to end such experiments. She also sat on the board of the Nonhuman Rights Project, a nonprofit that seeks to secure legal personhood for animals, so that they’re extended legal rights like freedom from captivity and exploitation.

It’s hard to overstate just how transgressive, even heretical, these ideas are within the mainstream scientific community. Like any in-group, researchers have taboos against aligning with those they perceive as threats to their autonomy — and animal rights advocates who question scientists’ prerogative to use animals as they see fit are among the most potent such threats. The wildlife conservation community, too, of which Goodall was a part, focuses on protecting animals on a species level, but has little to say about the welfare of individual animals*. 

Goodall, who broke barriers everywhere she went, seemed to have little use for such arbitrary, ethically dubious boundaries, which made her widely beloved within the animal rights movement. She was among the few preeminent scientists willing to use her status to speak plainly about animal exploitation, even calling for colleagues to reevaluate not just the ethics of animal experimentation, but also its scientific value: “More and more scientists today are concluding that experiments on animals are contributing nothing toward cures for disease in humans,” she said. 

Goodall achieved such fame that she could afford to break with convention without risking professional marginalization. Even so, it would have been easier for her to avoid pushing against received norms. But she was willing to see the implications of her own work on animal intelligence through to its only logical conclusion: that humanity’s pervasive tyranny over nonhuman animals lacks any serious moral basis. Her radical empathy pushes us to ask more of our institutions, and of ourselves.


Source: https://www.vox.com/future-perfect/463524/jane-goodall-animal-rights-experimentation-veganism-factory-farming -- https://www.yahoo.com/news/articles/jane-goodall-most-radical-message-141000026.html

Photo: Jane Goodall visits a chimpanzee rescue center on June 9, 2018, in Entebbe, Uganda. | Sumy Sadurni/AFP via Getty Images


*    https://youtu.be/USAHgBX4P48

Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2025

Μαριανίνα Κριεζή (8/09/1947 - 6/02/2022): ένα ακόμα ραδιοφωνικό αφιέρωμα στη ζωή και το έργο της

 

Σε αυτό το βίντεο, Ο Αλέξης Βάκης* συνομιλεί με τον Γιώργο Ι. Αλλαμανή για την ζωή και το έργο της Μαριανίνας Κριεζή, ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ και την εκπομπή "Εδώδιμα και Αποικιακά", το Σάββατο 13-09-2025.

Στο αφιέρωμα, βγαίνουν στον αέρα άγνωστα ηχητικά και γραπτά ντοκουμέντα, μεταξύ των οποίων και ένα από τα "χαμένα" επεισόδια της πρώτης φιλοζωικής εκπομπής του Ελληνικού Ραδιοφώνου (Δεύτερο Πρόγραμμα, 1987) με τον "κακό γείτονα" (Λάμπρος Τσάγκας) και το κακό παιδάκι του, τη "Μπουλού" (Νατάσσα Ασίκη), που είχε θεατρικό χαρακτήρα και τίτλο "Μου το 'πε ένα πουλάκι".

Το επεισόδιο αυτό (00:54:19 - 01:28:44) που "σώθηκε" (μεταξύ άλλων) σε κασέτα εκείνης της εποχής, ψηφιοποιήθηκε, και τώρα ακούγεται ξανά, για πρώτη φορά μετά από 38 χρόνια. Στο ρόλο του καλού γείτονα ο Γιώργος Παπαστεφάνου .



https://youtu.be/-29_4AnqczM?si=ECLTkdvCczaSTxO7



https://archive.stokokkino.gr/uploadArchive/250913_160000.mp3

https://soundcloud.com/user-899349255/1055-13092025a























Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2025

Κατάρα παλιοκατάσταση

   

Παλιό λαϊκό Ινδικό παραμύθι, σε απόδοση και διασκευή της Μαριανίνας Κριεζή*   

 



Μια ωραία μέρα με ήλιο, ένας άνθρωπος της πόλης πήγε βόλτα στην εξοχή. Κουράστηκε γρήγορα όμως. Έλυσε τότε τη γραβάτα του, ξάπλωσε κάτω από ένα δέντρο και τον πήρε ο ύπνος. Τι γλυκά που τον νανούριζαν τα φύλλα που θρόιζαν και τ’ ανοιξιάτικα πουλιά! Χρρ, χρρ, ροχάλιζε ο άνθρωπος της πόλης. Ξαφνικά όμως ξύπνησε, πετάχτηκε πάνω και κοίταξε το ρολόι του.

- Κατάρα, παλιοκατάσταση, φώναξε. Πάλι έχασα το τρένο για την πόλη!

Κι άρχισε να κλωτσάει τον κορμό του δέντρου απ’ το κακό του: Ντακ-ντουκ, ντακ-ντουκ…


- Κατάρα, παλιοκατάσταση, ψιθύρισε το δέντρο κι από την ταραχή του -χλουπ- του ξέφυγε ένας καρπός μεγάλος σαν καρπούζι. Εκείνη την ώρα όμως πέρναγε από κάτω ένας κόκορας και -γκαπ- έφαγε το καρπούζι στο κεφάλι.

- Κατάρα, παλιοκατάσταση, λάλησε ο κόκορας. Φτεροκοπώντας από το θυμό του, -τσικ- τσίμπησε ότι βρέθηκε μπροστά του: ένα χοντρό μπούτι μοσχαρίσιο.

- Κατάρα, παλιοκατάσταση, μουγκάνισε το μοσχάρι. Παραπατώντας από τον πόνο, σκόνταψε σε μια πέτρα και -πλαφ- έπεσε μέσα σε μια θάλασσα από λουλούδια.


- Κατάρα, παλιοκατάσταση, ζουζούνισε η μέλισσα που πετάχτηκε μεσ’ από έναν κρίνο. Τρελαμένη από το φόβο της, ζζζζζζζζ, πέταξε μακριά και κρύφτηκε μέσα σε μιά σπηλιά.

Η σπηλιά αυτή όμως, έτυχε να είναι το αυτί ενός ελέφαντα.

- Κατάρα, παλιοκατάσταση, χλιμίντρισε ο ελέφαντας. Και αφηνίασε. Κλαπατακλάπ - κλαπατακλούπ, κλαπατακλάπ – κλαπατακλούπ, έτρεχε σαν σίφουνας ο αφηνιασμένος ελέφαντας στα λιβάδια τ’ ανθισμένα, στα χωράφια τα σπαρμένα, στ’ αμπέλια, στ’ αγροκτήματα, στο δρόμο με τα σήματα, παρασέρνοντας τα πάντα στο διάβα του, ώσπου - μπουμ- τράκαρε στο πρώτο σπιτάκι του χωριού και -κρατς- το έκανε χίλια κομμάτια.


 - Κατάρα, παλιοκατάσταση, αντήχησε τότε σε όλο το χωριό. Και να! Μέσ’ από τα χαλάσματα ξεπρόβαλε μια εξαγριωμένη γιαγιά. Φορούσε ποδιά της κουζίνας κι ήταν καπελωμένη μ’ ένα μεγάλο φύλλο για πίτα. Βγάζει το φύλλο από το κεφάλι της η γιαγιά, κοιτάζει δεξιά, δε βλέπει κανέναν. Κοιτάζει αριστερά, τίποτα. Κοιτάζει ίσια μπροστά της, βλέπει τον ελέφαντα και τον αρπάζει απ’ την προβοσκίδα.

- Βρε παχύδερμο, του λέει, γιατί, γιατί, γιατί γκρέμισες το σπιτάκι μου; Τώρα να δεις τι θα σου κάνω!

- Δε φταίω εγώ γιαγιά, δικαιολογήθηκε ο ελέφαντας. Εκείνη εκεί η μέλισσα φταίει που μου μπήκε στο αυτί και αφηνίασα. 


Μια και δυό η γιαγιά πάει, βρίσκει τη μέλισσα και την αρπάζει απ’ το φτερό.

- Βρε παλιοζουζούνι, της λέει, γιατί, γιατί, γιατί γκρέμισες το σπιτάκι μου; Τώρα να δεις τι θα σου κάνω!

- Δε φταίω εγώ γιαγιά, δικαιολογήθηκε η μέλισσα. Εκείνο εκεί το μοσχάρι φταίει που έπεσε με τα μούτρα μες στα λουλούδια και τρόμαξα.

Μια και δυό η γιαγιά πάει, βρίσκει το μοσχάρι και το αρπάζει απ’ τα κέρατα.

- Βρε μοσχάρι, του λέει, γιατί, γιατί, γιατί γκρέμισες το σπιτάκι μου; Τώρα να δεις τι θα σου κάνω!


- Δε φταίω εγώ γιαγιά, δικαιολογήθηκε το μοσχάρι. Εκείνος εκεί ο κόκορας φταίει που μου έκοψε τσιμπιά και πόνεσα.

Μια και δυό η γιαγιά πάει, βρίσκει τον κόκορα και τον αρπάζει απ’ το λειρί.

- Βρε βρωμόπουλο, του λέει, γιατί, γιατί, γιατί γκρέμισες το σπιτάκι μου; Τώρα να δεις τι θα σου κάνω!

- Δε φταίω εγώ γιαγιά, δικαιολογήθηκε ο κόκορας. Εκείνο εκεί το δέντρο φταίει που μου πέταξε στο κεφάλι ένα σανκαρπούζι και θύμωσα.


Μια και δυό η γιαγιά πάει, βρίσκει το δέντρο και το αρπάζει απ’ τα κλαδιά.

- Βρε διαβολόδεντρο, του λέει, γιατί, γιατί, γιατί γκρέμισες το σπιτάκι μου; Τώρα να δεις τι θα σου κάνω!

- Δε φταίω εγώ γιαγιά, δικαιολογήθηκε η σανκαρπουζιά. Εκείνος εκεί ο άνθρωπος φταίει που με τρέλανε στις κλωτσιές και καταταράχτηκα.


Μια και δυό η γιαγιά πάει, βρίσκει τον άνθρωπο της πόλης και τον αρπάζει απ’ τ’ αυτί.

- Βρε παλιάνθρωπε, του λέει, γιατί, γιατί, γιατί γκρέμισες το σπιτάκι μου; Τώρα να δεις τι θα σου κάνω!

Κατέβασε το κεφάλι αυτός.

- Συγνώμη γιαγιά, μουρμούρισε.

Τότε εκείνη έβαλε τα γυαλιά της, σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών, τον κοίταξε καλά-καλά και είδε πως ήταν ο εγγονός της.

- Από μικρός ήσουν ζημιάρης Θανάση, του είπε αυστηρά. Τι με κοιτάς; Τρέχα να φέρεις εργαλεία και υλικά και ξαναφτιάξε αμέσως το σπιτάκι μου ίδιο όπως ήταν πρώτα!

Τι να κάνει ο άνθρωπος της πόλης, πάει, φέρνει εργαλεία και υλικά, χτίζει, χτίζει, πετροχτίζει, πελεκάει και μυστρίζει, φτιάχνει τζάκι με στολίδια και σκεπή με κεραμίδια, πριονίζει και καρφώνει και πορτοπαραθυρώνει, σοβατίζει, πλακοστρώνει και ασπρίζει κι' ασβεστώνει, ώσπου το σπιτάκι έγινε ακόμα καλύτερο από πρώτα!

Όταν το είδε η γιαγιά, ενθουσιάστηκε! Αγκάλιασε λοιπόν τον εγγονό της και τον φίλησε και στα δυό του μάγουλα.

- Μπράβο Θανασάκη μου, του είπε. Είδες άμα θέλεις; Έλα μέσα τώρα να σου ξαναφτιάξω απ’ την αρχή τη χορτόπιτα που σου αρέσει. Θα φάμε, θα πιούμε και θα χορέψουμε. Και μετά, αν δε σε πάρει πάλι ο ύπνος, μπορεί και να προλάβεις το επόμενο τρένο για την πόλη!


 *8/09/1947 - 6/02/2022 [Αυτό το παραμύθι (που έχει μείνει αδημοσίευτο) αλίευσα ανατρέχοντας (ακόμα μια φορά) με νοσταλγία στο ηλεκτρονικό μου γραμματοκιβώτιο και την αλληλογραφία που είχα μαζί της. Κ.Π]


 


 


Τετάρτη 27 Αυγούστου 2025

Η πολιτεία αφοπλίζει τους κακοποιητές ζώων: όποιος έχει κακοποιήσει ζώο θεωρείται κοινωνικά επικίνδυνος και δεν επιτρέπεται να οπλοφορεί

 

Άρθρο της Λίνας Γιάνναρου, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 27.08.2025


  

Η βία δεν σταματάει στα ζώα. Σύμφωνα με τους ειδικούς, σε άτομα με ιστορικό κακοποίησης ζώων, υπάρχει αυξημένη πιθανότητα εμφάνισης ή κλιμάκωσης και διαπροσωπικής βίας. 

 



Σε τροποποίηση της ισχύουσας νομοθεσίας σχετικά με τα όπλα προχώρησε το υπουργείο Δικαιοσύνης. Κατόπιν πρότασης της Ειδικής Γραμματείας για την Προστασία των Ζώων Συντροφιάς του υπουργείου Εσωτερικών, δεν θα χορηγούνται πλέον άδειες οπλοκατοχής και οπλοφορίας σε όσους διώκονται ή έχουν καταδικαστεί για κακουργήματα και πλημμελήματα του Ν. 4830/2021 για την κακοποίηση ζώων. Σε περίπτωση που οι προαναφερόμενες άδειες έχουν ήδη χορηγηθεί, ανακαλούνται από την αστυνομική αρχή που τις χορήγησε.


«Αφοπλίζουμε τους επικίνδυνους», είπε χαρακτηριστικά μιλώντας στην «Κ» ο Ειδικός Γραμματέας για την Προστασία των Ζώων Συντροφιάς Νίκος Χρυσάκης. Ο πρώην αστυνομικός υποδιευθυντής Ηρακλείου και συγγραφέας του εγχειριδίου «Το Νομικό Status των Ζώων στην Ελληνική Εννομη Τάξη» από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε τη θέση στην Ειδική Γραμματεία επιμένει: η βία δεν σταματάει στα ζώα. «Εχουμε διαπιστώσει ότι η ενδοοικογενειακή, η διαπροσωπική βία σχετίζεται και με την κακοποίηση των ζώων. Το ένα φαινόμενο συνοδεύει το άλλο. Αυτός που θα χτυπήσει το ζώο θα χτυπήσει συχνά μετά και τη γυναίκα του, το παιδί του, αλλά και τον ηλικιωμένο. Το φάσμα της βίας είναι ενιαίο, δεν περιορίζεται σε μια κακοποίηση».

Γνωρίζει καλά για τι μιλάει. Στην Κρήτη όπου υπηρετούσε, το φαινόμενο της κακοποίησης ζώων είχε επί χρόνια λάβει μεγάλες διαστάσεις. Ο Χρυσάκης είχε δώσει αγώνα για να αλλάξει τη νοοτροπία των Αρχών γύρω από την αντιμετώπιση αυτών των περιστατικών. «Τα ζώα είναι μια αδύναμη και απροστάτευτη κοινωνική ομάδα. Δεν έχουν μπουτόν όπως ο άνθρωπος να πατήσουν για να έρθει η αστυνομία, ούτε μπορούν να χτυπήσουν την πόρτα του αξιωματικού υπηρεσίας. Εμείς ως πολιτεία έχουμε υποχρέωση να τα προστατεύσουμε».

Ακόμη και η συσχέτιση της κακοποίησης των ζώων με την ενδοοικογενειακή βία, γεγονός που προκύπτει τόσο από την καθημερινή εμπειρία ενός αστυνομικού αλλά και από τη διεθνή βιβλιογραφία, δεν ήταν ενίοτε αρκετή. Η πρωτοβουλία πάντως της Ειδικής Γραμματείας του υπουργείου Εσωτερικών βρήκε ευήκοα ώτα στο υπουργείο Δικαιοσύνης. «Τα θεμέλια της διάταξης τέθηκαν στις αρχές του έτους σε συνάντησή μας με τον γ.γ. του υπουργείου Πέλοπα Λάσκο, στον οποίο καταθέσαμε την πρότασή μας», λέει ο κ. Χρυσάκης.

«Ηταν ιδιαίτερα θερμός. Είπε προχωρούμε. Κάπως έτσι μετουσιώθηκε σε νόμο. Με τη νομοθετική αυτή αλλαγή, η φαρέτρα μας εμπλουτίζεται ώστε να προστατεύουμε όχι μόνο τα ζώα, αλλά και τους πιο ευάλωτους και ανυπεράσπιστους συμπολίτες μας. Γιατί όποιος κάνει το ένα έχει ήδη κάνει ή θα κάνει το άλλο».

Ή καμιά φορά κάνει και τα δύο ταυτόχρονα. Χαρακτηριστικό υπήρξε το έγκλημα στα Γλυκά Νερά. Ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος καταδικάστηκε πρωτοδίκως για τη δολοφονία της Καρολάιν Κράουτς στις 11 Μαΐου 2021 σε ισόβια και σε επιπλέον 10 χρόνια και χρηματικό πρόστιμο για τη θανάτωση του σκύλου της οικογένειας. Θυμίζεται ότι είχε χρησιμοποιήσει τη θανάτωση του σκύλου για να σκηνοθετήσει «ληστεία».

Στις 29 Σεπτεμβρίου 2023, το Μεικτό Ορκωτό Εφετείο της Αθήνας επικύρωσε ομόφωνα τις ποινές: ισόβια για την ανθρωποκτονία, συνολικά 11 έτη και 6 μήνες για τα λοιπά αδικήματα (μεταξύ των οποίων και η θανάτωση ζώου συντροφιάς) και συνολικό πρόστιμο 21.000 ευρώ. Θυμίζεται ότι από τον Νοέμβριο 2020 η βασανιστική κακοποίηση ή θανάτωση ζώου έχει αναβαθμιστεί σε κακούργημα με ανώτατη ποινή κάθειρξης έως 10 έτη.


Το 2021 θεσπίστηκε νέο πλαίσιο για την ευζωία ζώων συντροφιάς, ο Ν. 4830/2021). «Τι δείχνει αυτή η υπόθεση;», λέει η σύμβουλος επικοινωνίας της Ειδικής Γραμματείας για την Προστασία των Ζώων Συντροφιάς, κοινωνική ψυχολόγος, εξειδικευμένη σε θέματα προστασίας θυμάτων βίας, Αφροδίτη Στάθη. «Η ανθρωποκτονία και η ταυτόχρονη θανάτωση του ζώου στο ίδιο περιστατικό αναδεικνύει τυπικά μοτίβα ενδοοικογενειακής/συντροφικής βίας, όπου η κακοποίηση ζώου χρησιμοποιείται για εκφοβισμό, έλεγχο ή συγκάλυψη – μοτίβο που έχει καταγραφεί συστηματικά στη διεθνή βιβλιογραφία».

«Πολύ συχνά οι θύτες εκβιάζουν τα παιδιά να μη μιλήσουν χρησιμοποιώντας το κατοικίδιο. Ακόμη και στις γυναίκες θύματα θα πουν “αν φύγεις, θα σκοτώσω το σκυλί”», επισημαίνει η κοινωνική ψυχολόγος Αφροδίτη Στάθη.

Χαρακτηριστικό της συσχέτισης των εγκλημάτων, λέει η ίδια, είναι το γεγονός ότι στη διαδικασία δικανικής συνέντευξης/διερεύνησης περιστατικών με υποψία κακοποίησης σε ανήλικα θύματα στα Σπίτια του Παιδιού (σ.σ. δομές υποδοχής παιδιών-θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας, όπου λαμβάνουν ψυχολογική υποστήριξη αλλά και καταθέτουν τα όσα βίωσαν) στην Αμερική, έχει προστεθεί συγκεκριμένη ερώτηση για την κακοποίηση των ζώων της οικογένειας.

«Σε μια πρόσφατη εκπαίδευση που παρακολούθησα με εκπροσώπους της εισαγγελίας της Νέας Υόρκης, μας τόνισαν ότι τα παιδιά είναι πιο εύκολο να ανοιχτούν και να μιλήσουν για την κακοποίηση που ασκεί ο θύτης π.χ. μπαμπάς στο κατοικίδιό τους παρά για κάποιο άλλο θύμα της οικογένειας και έχει πια ενταχθεί ως διαδικασία στη δικανική συνέντευξη». Σύμφωνα με την κ. Στάθη, επίσης, πολύ συχνά οι θύτες εκβιάζουν τα παιδιά να μη μιλήσουν χρησιμοποιώντας το κατοικίδιο.

«Ακόμη και στις γυναίκες θύματα θα πουν “αν φύγεις, θα σκοτώσω το σκυλί”. Σημαντικό ποσοστό επιζησάντων αναφέρει απειλές ή/και κακοποίηση κατοικιδίων από τον θύτη· αυτό συνδέεται με καθυστέρηση αποχώρησης από τον κακοποιητή και αυξημένο κίνδυνο. Γι’ αυτό εμείς ζητούμε όταν οι γυναίκες απομακρύνονται από το σπίτι για να προστατευθούν στα καταφύγια, να μπορούν να πάρουν και το ζώο τους μαζί. Είναι κομμάτι της οικογένειας κι αυτό, και αυτό θύμα βίας». Σε πολλές χώρες επιτρέπεται πλέον η ένταξη ζώων σε περιοριστικά μέτρα.

«Συστηματικές ανασκοπήσεις συνδέουν την κακοποίηση ζώων, ειδικά σε παιδική/εφηβική ηλικία, με μελλοντικές εκδηλώσεις διαπροσωπικής βίας. Το FBI από το 2016 καταγράφει την κακοποίηση ζώων ως Group-A offense στο NIBRS (σ.σ. National Incident-Based Reporting System, το εθνικό σύστημα καταγραφής εγκληματικών περιστατικών στις ΗΠΑ), ακριβώς λόγω του συσχετισμού με άλλα βαριά εγκλήματα και για να διευκολυνθεί η προληπτική ανάλυση κινδύνου. Φυσικά ο σύνδεσμος δεν είναι ντετερμινιστικός, αλλά αποτελεί ισχυρό δείκτη κινδύνου και εργαλείο έγκαιρης παρέμβασης. Υπάρχει αυξημένη πιθανότητα εμφάνισης/κλιμάκωσης διαπροσωπικής βίας σε άτομα με ιστορικό κακοποίησης ζώων. Και δεν είναι ανάγκη να έχει κάποιος κατοικίδιο, ούτε καν να αγαπάει τα ζώα για να αντιληφθεί το πρόβλημα», επισημαίνει Αφροδίτη Στάθη.

Η Ειδική Γραμματεία για την Προστασία των Ζώων Συντροφιάς φιλοδοξεί να παίξει σημαντικό ρόλο σε όλο το φάσμα, από την πρόληψη μέχρι και την καταστολή των συγκεκριμένων εγκλημάτων. «Θέλουμε συνεργασία με όλους τους φορείς, να σταματήσουμε να δίνουμε μάχες με ανεμόμυλους. Να αντιληφθούν όλοι ότι αυτό που θα προσπεράσουμε σήμερα θα το βρούμε αύριο μπροστά μας», καταλήγει η κ. Στάθη. Εντός του 2026 πρόκειται να οργανωθεί επιστημονικό συνέδριο ακριβώς με αυτό το θέμα, ενώ προγραμματίζεται και η εκπόνηση σχετικής μελέτης σε συνεργασία με πανεπιστήμιο.


Η νέα ρύθμιση, πάντως, αποτελεί σημαντικό όπλο στη φαρέτρα τους. Οπως λέει ο κ. Χρυσάκης, «σε ένα κράτος δικαίου, η πολιτεία χαράσσει τον νομικό πολιτισμό, τον οποίο θα πρέπει να τιμά και να εφαρμόζει. Αφουγκράζεται και εναρμονίζεται με τις ανάγκες της κοινωνίας που υπηρετεί. Δεν επιτρέπει στην κουλτούρα της βίας να κυριαρχήσει και να εμφιλοχωρήσουν στην κοινωνία η ανισότητα, η κακοποίηση και ο φόβος».


Η συσχέτιση ανάμεσα στην κακοποίηση ζώων και στη βία κατά ανθρώπων έχει αναδειχθεί σε πολλές διεθνείς υποθέσεις. Μεταξύ άλλων:

Λούκα Μανιότα (Καναδάς, 2012): Η υπόθεση συγκλόνισε τον Καναδά το 2012. Ο Μανιότα δολοφόνησε τον φοιτητή Τζουν Λιν στο Μόντρεαλ, καταγράφοντας τη δολοφονία σε βίντεο. Πριν από το έγκλημα, είχε τραβήξει την προσοχή του Διαδικτύου με βίντεο κακοποίησης και θανάτωσης γατών, τα οποία είχαν προκαλέσει παγκόσμια κατακραυγή και οδήγησαν στη δημιουργία της ομάδας «Don’t F**k with Cats», που προσπάθησε να τον εντοπίσει.  

Στίβεν Εϊβερι (ΗΠΑ, 1982): Καταδικάστηκε το 1982 για κακοποίηση ζώου (περιέλουσε μια γάτα με βενζίνη και την πέταξε στη φωτιά) και πολλά χρόνια αργότερα (2007) καταδικάστηκε για τη δολοφονία της Τερέζα Χάλμπαχ. Η υπόθεση έγινε παγκοσμίως γνωστή μέσω της σειράς του Netflix «Making a Murderer». Εγκληματολογικές μελέτες συχνά αναφέρονται στο περιστατικό του 1982 ως πρώιμο προειδοποιητικό σημάδι.

State v. Abdi-Issa (ΗΠΑ, 2022): Υπόθεση-ορόσημο για τον τρόπο που οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν τη σχέση ανάμεσα στην κακοποίηση ζώων και στην ενδοοικογενειακή βία. Ο Αμπντι-Ισα σκότωσε τον σκύλο της συντρόφου του, έχοντας προηγουμένως απειλήσει ότι θα σκοτώσει και την ίδια. Το Ανώτατο Δικαστήριο της πολιτείας έκρινε ότι η κακοποίηση ζώου μπορεί να επισημανθεί ως έγκλημα ενδοοικογενειακής βίας.  

Τζίμι Σμιθ (Ηνωμένο Βασίλειο, 2023): Καταδικάστηκε έπειτα από πολυετή κακοποιητική συμπεριφορά, που κλιμακώθηκε στη θανάτωση των κουταβιών της συντρόφου του – χαρακτηριστική υπόθεση όπου η βία σε ζώα χρησιμοποιήθηκε ως εργαλείο εξουσίας/εκφοβισμού στο πλαίσιο ενδοοικογενειακής βίας. 


Πηγή: https://www.kathimerini.gr/society/563781445/i-politeia-afoplizei-toys-kakopoiites-zoon/


 








 
























Τετάρτη 28 Μαΐου 2025

Πάνε τα ζώα στον Παράδεισο;


Κείμενο του Πέτρου Κατσάκου στο .rosa.gr και τις ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΧΩΡΙΣ ΦΩΝΗ 


 Έξω από το ΕΜΣΤ, στη λεωφόρο Συγγρού, μια αφίσα στέκεται σαν κατηγορώ: «Πάνε τα ζώα στον Παράδεισο;». Κάποιος μπορεί να την προσπεράσει βιαστικά. Κάποιος άλλος να χαμογελάσει σαν να ‘ναι ρητορική ερώτηση, ή ρομαντική φαντασία. Μα για όποιον έχει ζήσει τη σιωπηλή οδύνη των ζώων, για όποιον έχει κοιτάξει κατάματα το βλέμμα μιας αγελάδας που οδηγείται στη σφαγή, ή έχει ακούσει το κλάμα ενός κουταβιού δεμένου σε μια αυλή, η ερώτηση αυτή δεν είναι θεωρητική. Είναι κραυγή.

Η έκθεση «Why Look at Animals?» δεν αφορά απλώς την αισθητική θέαση των ζώων. Μιλά για τη δικαιοσύνη. Για το βλέμμα που πρέπει να πάψει να είναι αφ’ υψηλού, κυρίαρχο και ιδιοτελές. Για την ανάγκη να αναγνωρίσουμε τη μη ανθρώπινη ζωή ως κάτι ιερό, όχι επειδή μας ωφελεί, αλλά επειδή υπάρχει. Ζει. Αισθάνεται. Πονά. Μας κοιτάζει.

Μα εμείς τι κάνουμε; Κατασκευάζουμε εργοστάσια θανάτου. Μετατρέπουμε το χάδι σε παγίδα. Υποτάσσουμε τη ζωή στην παραγωγή και το συναίσθημα στο κέρδος. Φοράμε το δέρμα τους σαν λάφυρο, δοκιμάζουμε επάνω τους τις φόρμουλες της ματαιοδοξίας μας, γελάμε με το φόβο τους σε τσίρκα και θεάματα. Τα ζώα δεν ζουν στον κόσμο μας· επιβιώνουν μέσα στον εφιάλτη μας. Και αν υπάρχει μια κόλαση επί γης, αυτή είναι το παρόν τους. Κι αν υπάρχει διάβολος, δεν έχει κέρατα και ουρά, μα χέρια ανθρώπινα και βλέμμα που δεν βλέπει.

Η ερώτηση λοιπόν αντιστρέφεται: Όχι αν πάνε τα ζώα στον Παράδεισο, αλλά αν αξίζουμε εμείς να πάμε. Γιατί ίσως εκείνα να είναι ήδη πιο κοντά του από εμάς. Όχι επειδή είναι «αθώα» με την παιδική έννοια, αλλά επειδή ζουν σύμφωνα με τη φύση τους. Δεν βασανίζουν για διασκέδαση. Δεν φυλακίζουν για ευκολία. Δεν καταστρέφουν το περιβάλλον τους για ιδιοτέλεια. Δεν τιμωρούν το διαφορετικό. Αν ο Παράδεισος είναι τόπος αθωότητας, ίσως να είναι γεμάτος με μάτια που ποτέ δεν είπαν ψέματα, με πόδια που ποτέ δεν ποδοπάτησαν από εξουσία, με φωνές που ποτέ δεν διέταξαν.

Κι εμείς; Θα σταθούμε έξω από τις πύλες, κρατώντας στο χέρι τις αποδείξεις της κυριαρχίας μας, κι εκεί μέσα, στον ακήρυχτο Παράδεισο των σιωπηλών υπάρξεων, δεν θα χωρούμε.

Η αφίσα έξω από το μουσείο είναι ερώτηση, αλλά και κάλεσμα. Να κοιτάξουμε τα ζώα ξανά – όχι ως διακοσμητικά, όχι ως μηχανές παραγωγής, όχι ως κατώτερα όντα – αλλά ως ισότιμες μορφές ζωής. Κι ίσως έτσι, αν ποτέ υπάρξει Παράδεισος για τον άνθρωπο, να μας περιμένει ένα βλέμμα ζεστό, ένα γάβγισμα χαράς, μια ουρά που κουνιέται σαν συγχώρεση. Γιατί αν δεν είναι εκεί τα ζώα, τότε… δεν είναι Παράδεισος.


Πηγήhttps://www.rosa.gr/istories-choris-foni/pane-ta-zoa-ston-paradeiso/

Δευτέρα 5 Μαΐου 2025

Δίωξη SLAPP και σε θέματα σχετικά με τα ζώα συντροφιάς;


Μετά από τις δικαστικές ενέργειες της ΜΚΟ Zero Stray Pawject (ZSP) κατά της δημοσιογράφου και δημιουργού της ιστοσελίδας zoosos.gr,  Ελένης Ηλιοπούλου, εγείρεται κατ' αρχήν το εξής εύλογο ερώτημα: τι ακριβώς είναι αυτό το οποίο θίγει την εν λόγω ΜΚΟ και συνιστά (κατά την άποψή της) "συκοφαντική δυσφήμιση"

Μήπως είναι οι συχνές αναφορές στις στενές σχέσεις της συγκεκριμένης οργάνωσης με υπουργούς της Κυβέρνησης, και τον ίδιο τον Πρωθυπουργό αυτοπροσώπως;

Ή μήπως είναι η αναπαραγωγή της άποψης ότι η υποχρεωτική λήψη γενετικού υλικού (DNA) των αστείρωτων δεσποζόμενων ζώων (με σκοπό την δήθεν ταυτοποίηση των γεννητόρων των εγκαταλελειμμένων κουταβιών) αποτελεί μέτρο άκρως αμφισβητούμενο;

 

Οι στενές σχέσεις της ZSP με την Κυβέρνηση είναι προφανείς. Η ίδια μάλιστα η ZSP τις υπενθυμίζει συνεχώς, με φωτογραφίες και ανακοινώσεις, κατά την υπέρμετρη προβολή της στα ΜΜΕ. 

Η ΜΚΟ ZSP είναι σύμβουλος του Πρωθυπουργού στα θέματα των ζώων συντροφιάς και ο βασικός συνεργάτης της κυβέρνησης στην δημιουργία και την εφαρμογή του Νόμου 4830/2021, τη στιγμή που οι Ομοσπονδίες και οι λοιπές επιδραστικές οργανώσεις της φιλοζωικής κοινότητας τήρησαν και τηρούν κριτική στάση απέναντι στον Νόμο αυτό. Η εγγύτητα μάλιστα με τον κυβερνητικό πυρήνα τεκμηριώνεται και από τη μαζική συμμετοχή στελεχών της Νέας Δημοκρατίας και δηλωμένων υποστηρικτών της, στην διοίκηση και τις δράσεις της. 

Στους "καθηγητές" ("professors") της "Ζero Stray Αcademy" βλέπουμε (το 2021) ότι περιλαμβάνονται με καταγεγραμμένες τις ιδιότητές τους τα εξής πρόσωπα: Ο επί πεντέμισι χρόνια Προϊστάμενος του Οικονομικού Γραφείου του Πρωθυπουργού, κ. Αλέξης Πατέλης, ο σημερινός Υπουργός κ. Δημήτρης Παπαστεργίου, ο σημερινός Ειδικός Γραμματέας για την Προστασία των Ζώων Συντροφιάς κ. Νίκος Χρυσάκης, η τότε Ειδική Γραμματέας για την Προστασία των Ζώων Συντροφιάς κα Μάρσα Δημοπούλου, ο τότε Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Ψηφιακής Διακυβέρνησης κ. Λεωνίδας Χριστόπουλος, και η επί Δημαρχίας Κώστα Μπακογιάννη εντεταλμένη για τα ζώα συντροφιάς στο Δήμο Αθηναίων και μετέπειτα υποψήφια Ευρωβουλευτής της ΝΔ, κα Σεραφίνα Αβραμίδου. 

Για όσους δεν γνωρίζουν, το ZSP έχει βαφτίσει τη βασική του δράση «Ακαδημία», με «Πρόγραμμα Σπουδών» που έχει «βασικό κύκλο» και «εξειδικευμένα προγράμματα» (άραγε θα δούμε και μεταπτυχιακά;) όπου παρουσιάζονται ως «καθηγητές» τα παραπάνω πολιτικά πρόσωπα. Η δε φωτογραφία στην ιστοσελίδα τους απεικονίζει καπέλα στον αέρα, παραπέμποντας σε τελετή αποφοίτησης αμερικάνικου πανεπιστημίου. 


Σε κάθε περίπτωση, είναι τουλάχιστον παράδοξη η μαζική συμμετοχή στελεχών και υποστηρικτών της κυβερνώσας παράταξης στη βασική δράση μιας ΜΗ Κυβερνητικής Οργάνωσης. 


Ως προς το θέμα του DNA, η Ελένη Ηλιοπούλου δεν εκφράζει μόνον τη δική της άποψη αλλά και την θέση της συντριπτικής πλειοψηφίας των φιλοζωικών οργανώσεων. Ο δε υπ’ αριθμόν ένα θεσμικός φορέας που ισχυρίζεται ότι το μέτρο είναι αντιεπιστημονικό, άχρηστο, ανεφάρμοστο και φοροεισπρακτικό, είναι ο Πανελλήνιος Κτηνιατρικός Σύλλογος, με ομόφωνη Απόφαση της Διοικούσας Επιτροπής του, κινητοποιήσεις εδώ και πάνω από ένα χρόνο, και άρνηση της εφαρμογής του. 


To ερώτημα λοιπόν είναι: κατά ποιόν τρόπο "συκοφαντείται" μια Μη Κυβερνητική Οργάνωση (ΜΚΟαπό την κριτική αμφισβήτηση ενός κυβερνητικού μέτρου; Είναι μέρος της Κυβέρνησης η συγκεκριμένη ΜΚΟ ή είναι δικό της το μέτρο; 


Και ποιο είναι αλήθεια το έργο αυτής της ΜΚΟ; Διότι οι ισχυρισμοί της ότι "έχει βοηθήσει 902.916 ζώα και επηρεάσει 3.452.184 ανθρώπους" δεν τεκμηριώνονται. Ποια και πού είναι αυτά τα ζώα; Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι και πώς επηρεάστηκαν; 

Όσο για την "εκπαίδευση 446 αστυνομικών και 135 δήμων", πώς γίνεται οι "εκπαιδευμένοι" δήμοι να συνεχίζουν να μη στειρώνουν τα αδέσποτα; Και γιατί δεν βρίσκονται ποτέ στις αστυνομίες οι "πτυχιούχοι" αστυνομικοί όταν οι φιλόζωοι ζητούν βοήθεια για ζητήματα κακοποίησης; 

Ποιος μπορεί να καυχιέται για τέτοια κατορθώματα χωρίς αποδείξεις και να παραμένει πάντα στο απυρόβλητο, αν δεν έχει εκτεταμένη πολιτική κάλυψη; 


Αυτό είναι το προφίλ που προβάλλει το ZSP και με αυτό αναμφίβολα, αναζητά και εξασφαλίζει τις χρηματοδοτήσεις του. Μήπως λοιπόν είναι δικαιολογημένη η αγανάκτηση που εκφράζεται μέσα από τα άρθρα και τις δημοσιεύσεις της Ελένης Ηλιοπούλου στο διαδίκτυο και η μαζική στήριξή της από τη φιλοζωική κοινότητα* στην υπόθεση αυτή; 

Μήπως δεν είναι η Ελένη Ηλιοπούλου αυτή που εξαπολύει ψέματα, αλλά το ίδιο το ZSP, με υπερβολικά διογκωμένα στοιχεία ή μυθεύματα; 

Μήπως η συγκεκριμένη ΜΚΟ με έδρες εκτός Ελλάδας, λειτουργεί τελικά στην Ελλάδα ως Γραφείο Δημοσίων Σχέσεων του Πρωθυπουργού σε θέματα φιλοζωίας


Οι φιλοζωικές και περιβαλλοντικές ομάδες και οργανώσεις, μεταξύ των οποίων και η Πανελλήνια Φιλοζωική Ομοσπονδία (ΠΦΟ) στηρίζουν την Ελένη Ηλιοπούλου στην επίθεση που δέχεται. "Αναμένουμε με ενδιαφέρον τη συνέχεια -πόσα δηλαδή ακόμα δικόγραφα SLAPP (Strategic Lawsuit Against Public Pparticipation) θα καταθέσει το ZSP σε όσους επισημαίνουν τα γνωστά, τα αυτονόητα και τα οφθαλμοφανή", δηλώνει η ΠΦΟ.


Πηγήhttps://hellenicanimalwelfare.org/i-panellinia-filozoiki-omospondia-stirizei-ti-dimosiografo-eleni-iliopoyloy-2/ [Fb]

Αναδημοσιεύσεις (ενδεικτικά): trihesprotothemarosadocumento


Περισσότερες λεπτομέρειες, εδώ: https://tvxs.gr/news/ellada/slapp-agogi-se-dimosiografo-oi-minytes-moy-einai-filoi-kai-koymparoi-me-ton-prothypoyrgo/, εδώ και εδώ: https://www.efsyn.gr/ellada/dikaiosyni/470940_dromologoyn-slapp-kata-tis-elenis-iliopoyloy 


*Παραπομπήhttps://www.facebook.com/photo/?fbid=10161832440003710&set=a.500389593709

Update εδώ, εδώ: https://www.zoosos.gr/mia-ofeilomeni-apantisi-stous-koubarous-tou-prothypourgou/ και εδώ: https://www.facebook.com/photo?fbid=10233172700472361


Photo