Μια όρκα ελεύθερη διανύει τουλάχιστον 100 μίλια κάθε μέρα κολυμπώντας με μεγάλη ταχύτητα. Στην αιχμαλωσία, αναγκάζεται να στριφογυρίζει σε επαναλαμβανόμενους κύκλους χωρίς καμία δυνατότητα επιτάχυνσης. Είναι δυστυχισμένη και το δείχνει με πολλούς τρόπους, εκδηλώνοντας διάφορες μη φυσιολογικές συμπεριφορές, όπως το "floating" ή "logging", που σημαίνει ένα ζώο που αιωρείται για ώρες ολόκληρες, επιπλέοντας ακίνητο και ληθαργικό στην επιφάνεια του νερού της τσιμεντένιας δεξαμενής. Στον ωκεανό, κάτι ανάλογο παρατηρείται ως τρόπος ανάπαυσης, αλλά διαρκεί μόνο μερικά λεπτά κάθε φορά.
Άλλα σημάδια δυστυχίας είναι η πτώση του ραχιαίου πτερυγίου και η μείωση της μέσης διάρκειας ζωής. Οι περισσότερες όρκες στην αιχμαλωσία δεν ζούν περισσότερο από 25-35 χρόνια. Στην φύση, το προσδόκιμο ζωής του είδους εξαρτάται από τον οικότυπο, αλλά οπωσδήποτε είναι πολύ μεγαλύτερο και κυμαίνεται από 60 έως 70 και 80 χρόνια. Από το 1961 μέχρι σήμερα, το 91% από τις όρκες που επιχειρήθηκε να διατηρηθούν στην αιχμαλωσία έχουν πεθάνει και μόνον δύο θηλυκά άτομα έχουν περάσει το όριο των 50 ετών.
Η ανία, η κοινωνική απομόνωση, η μοναξιά και η κατάθλιψη είναι επίσης ένα αβάσταχτο μαρτύριο το οποίο αναγκάζονται να υπομείνουν αυτά τα ζώα που είναι τόσο κοινωνικά από την φύση τους. Και αυτό δεν έχει συνέπειες μόνον σε ψυχοδιανοητικό επίπεδο, αλλά δημιουργεί σοβαρά προβλήματα υγείας. Καθώς οι όρκες μασάνε με μανία τους τσιμεντένιους τοίχους και τα ατσάλινα κάγκελα που διαχωρίζουν τις δεξαμενές, σπάνε τα δόντια τους. Πολλές φορές τις βλέπουμε επίσης να σπρώχνουν με δύναμη ή και να χτυπάνε το κεφάλι τους πάνω σ΄αυτά τα εμπόδια.
Εκατό και πλέον μίλια σε ευθεία γραμμή διανύουν οι όρκες ταξιδεύοντας στην θάλασσα. Όντας αιχμάλωτες, αναγκάζονται να κολυμπούν αργά, διαγράφοντας τους ίδιους κύκλους για να μην πεθάνουν από απόλυτη έλλειψη άσκησης στην ακινησία. Και καθώς στα ρηχά νερά της δεξαμενής δεν υπάρχει προστασία από τον ήλιο, τα ζώα παθαίνουν ηλιακά εγκαύματα. Ο πρώην εκπαιδευτής Jeff Ventre αποκαλύπτει (μεταξύ πολλών άλλων) πως, για να μην γίνονται αντιληπτές οι δερματικές αλλοιώσεις των εγκαυμάτων από το κοινό, οι φροντιστές τις καλύπτουν με αλοιφές οξειδίου του ψευδαργύρου, έτσι ώστε το ζώο να φαίνεται ομοιόμορφα μαύρο.
Όσο για την κοινωνική οργάνωση, καμία σχέση δεν υπάρχει ανάμεσα στην ελευθερία και στην χειραγωγημένη αιχμαλωσία. Στην φύση, είναι εμβληματικής σημασίας ο δεσμός της μάνας όρκας με τα παιδιά της, στα δελφινάρια όμως οι μητέρες χωρίζονται πρόωρα από τα μικρά τους, προκειμένου να εφοδιαστούν όλες οι εγκαταστάσεις με το απαραίτητο έμψυχο δυναμικό. Ευτυχώς, το 2016 η "SeaWorld" συνεργάστηκε με την οργάνωση Human Society και δέχτηκε να σταματήσει τα προγράμματα αναπαραγωγής, έτσι ώστε οι όρκες που ήδη βρίσκονται στις επιχειρήσεις της να είναι η τελευταία γενιά της δυστυχίας.
Πηγή: http://filikaki-blog.blogspot.com/2020/08/blog-post_17.html
Δείτε το 1ο και το 3ο μέρος εδω και εδω.
Και τα 3 μερη μαζί με βίντεο, φωτογραφίες και hyperlinks, εδω
Περισσότερα για την ΟΡΚΑ: filikaki -- gatouiti
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου